μία κουβέρτα διπλωμένη πρόχειρα,ενα μαξιλάρι παλιοκαιρισμένο.
ένα παντελόνι σκισμένο,κι ένα ζευγάρι τρύπια παπούτσια..
Μέσα στην παγωμένη του ψυχή μαζεύει τα άμοιρα όνειρα του....
μαζεύει κάθε λάθος δικό του και δικό μας,εχθρών και φίλων..
κάθε ανθρώπινη μικρότητα..
κάθε ματαιότητα..
Υψώνει γύρω του ψηλούς και χοντρούς τοίχους..
ικανούς να προστατέψουν την αξιοπρέπειά του..
και είναι τόσο ψηλοί οι τοίχοι αυτοί που δεν καταλαβαίνει..
ότι μέρα με την ημέρα,στιγμή με την στιγμή μονάχος πεθαίνει μέσα τους.
Που και που ψελίζει μερικές ακατανόητες λέξεις δίχως νόημα..
Αν κάποιος τον πλησιάσει να του προσφέρει κάτι δεν το δέχεται..
-Είναι ο τρελός της πόλης..ο σαλεμένος..απαντούν αυτοί που ξέρουν..
-Ναι είμαι ο τρελός..απαντά κι εκείνος,αποδεχόμενος από άγνοια ίσως την μοίρα του..ή παίζοντας με τις διαθέσεις των περαστικών αυτοσαρκαζόμενος.
Σε έναν άγνωστο κόσμο το μυαλό του ταξιδεύει,βλέπει αλήθειες που εμείς αγνοούμε
και η ψυχή του αγνή και αθώα σαν μικρού παιδιού,ψάχνει την άφεση μιας αμαρτίας που ουτε καν θυμάται πια.
Οταν κάποιες στιγμές βγαίνει νωχελικά από τους τοίχους που έχει υψώσει,σου μιλάει ήρεμα και σου αποκαλύπτεται,κι εσύ αναγνωρίζεις έναν άνθρωπο με παιδεία και μόρφωση,με βάθος ψυχής..
Οταν όμως το μυαλό του βυθίζεται στην άβυσσο χαμένο..
λέξεις βαριές ξεστομίζει και αλήθειες που καίνε και πονάνε..
Η δική του η "τρελα"είναι η μόνη διέξοδος που έχει
και οι λέξεις του τα δικά του μαχαίρια..
nostos-terra-incognita
0 Σχόλια