Από εδώ ο αδερφός μου, Κέιντεν, είναι 6.
εν μπορεί να περπατήσει και να μιλήσει, όμως εγώ είμαι εδώ για να του προσφέρω την καλύτερη ζωή που θα μπορούσε να έχει».....
Αυτή είναι η ιστορία ή αλλιώς η ζωή του Κόνερ, που όταν ήταν δύο ετών οι γονείς του είπαν ότι θα αποκτήσει αδερφάκι. Δεν ζήλεψε, ούτε τσαντίστηκε όπως κάνουν συνήθως τα μικρά παιδιά, αλλά περίμενε με ανυπομονησία 9 μήνες για τον συναντήσει.
Μόλις 4 μηνών ήταν ο Κέιντεν όταν οι γιατροί διέγνωσαν εγκεφαλική παράλυση. Τι σημαίνει αυτό;
«Το παιδί δεν θα μπορέσει να μιλήσει ποτέ. Δεν θα μπορέσει να περπατήσει ποτέ, ούτε να παίξει με τους φίλους του», είπαν στους γονείς, αλλά λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο...
«Κάνετε ΛΑΘΟΣ. Θα προσπαθήσω να του προσφέρω εγώ την καλύτερη ζωή, που θα μπορούσε να έχει», είπε ο μικρός Κόνερ και το έκανε. Ήταν πάντα δίπλα του, όπως περιγράφει η μαμά του.
Αυτό ήταν άλλωστε το κίνητρο, για να πάρουν μέρος σε δεύτερο και σε τρίτο.Ο Κόνερ ανακάλυψε τότε το Iron Kid, ακόμα πιο απαιτητικός διαγωνισμός με πολύ ενδιαφέρον όμως. Δήλωσε συμμετοχή όμως οι διοργανωτές του ξεκαθάρισαν ότι δεν υπάρχει χώρος και για τους δύο.
«Αν δεν το κάνει ο Κέιντεν, τότε δεν το κάνω ούτε εγώ. Μου αρέσει να είμαστε μαζί. Νιώθω άσχημα για εκείνον, όταν βρίσκεται στην άκρη του δρόμου κι εγώ τρέχω». Αυτή ήταν η… αδιαπραγμάτευτη απάντηση σου. Έτσι είπε και έτσι έγινε!
«Όταν αρχίζει ο αγώνας, σκέφτομαι τον τερματισμό. Δε φοβάμαι ούτε για μία στιγμή. Απλώς είμαι περήφανος που τρέχω μαζί του. Όταν τον βλέπω να γελά και να χαμογελά, σημαίνει πως περνά καλά…», καταλήγει o Kόνερ.
0 Σχόλια