Λυπούμαστε, αλλά όχι, οι φωτογραφήσεις του Playboy δεν παίρνουν μέρος. Ψάχνουμε πράγματα με μεγαλύτερη διάρκεια στο χρόνο. Κι έτσι καταλήγουμε στο πιο διάσημη παρουσίαση του αντρικού σώματος που δημιουργήθηκε ποτέ: στον Ερμή του Πραξιτέλη. Το άγαλμα χρονολογείται από το 343 π.Χ. και έχει κατασκευαστεί από μάρμαρο της Πάρου. Είναι το μόνο αυθεντικό έργο του Πραξιτέλη που έχει διασωθεί. Βρέθηκε στην Ολυμπία, απείραχτο στο βάθρο του, αρκετά μέτρα κάτω από την γη και έχει ύψος 2.10 μ. Ήταν αφιερωμένο από τους Ηλείους και Αρκάδες στο ιερό Άλτις, για να γιορτάσουν τη συνθήκη ειρήνης. Αργότερα είχε τοποθετηθεί στο ναό της Ήρας, όπου και βρέθηκε το 1877.
Υπάρχουν πολλά όμορφα νησιά στην Ελλάδα, όπως οι Βόρειες Σποράδες, τα νησιά του Ιονίου, μεταξύ των οποίων και η αγαπημένη μου Λευκάδα. Όμως θα ξεχωρίσω τις Σπέτσες. Από τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν οι Αθηναίοι ανακαλύπτουν τη γοητεία και τη νοσταλγική κομψότητα του νησιού μέχρι σήμερα, οι Σπέτσες παραμένουν ένα από τα πιο κοσμοπολίτικα ελληνικά νησιά. Από τότε που η καλή αθηναϊκή κοινωνία παραθέριζε στις Σπέτσες και η Βασιλική οικογένεια διοργάνωνε εδώ τα κυνήγια της έως τους περιλάλητους βασιλικούς γάμους τον Αύγουστο του 2010, οι Σπέτσες ακτινοβολούν. Και κάθε καλοκαίρι εφοπλιστές και επώνυμοι «παρελαύνουν» από τη Ντάπια και το παλιό Λιμάνι. Το νησί είναι ένα από τα αληθινά διαμάντια του Αργοσαρωνικού, με καταπληκτικές θάλασσες και μια κομψότατη πόλη γεμάτη επιβλητικά νεοκλασικά με παραδεισένιες αυλές και σπάνιας αισθητικής βοτσαλωτά.
Θάνατος, ταφή, αποσύνθεση. Λέξεις που δεν είναι ακριβώς συνώνυμες με την ομορφιά. Πολλά μπορούν να λεχθούν για τη μελαγχολική χάρη των κοιμητηρίων. Όμως η Μήλος δύσκολα μπορεί να βρει αντίπαλο στην κατηγορία αυτή. Οι κατακόμβες της είναι το πρώτο μεγάλο κοινοτικό νεκροταφείο των πρώτων χριστιανικών χρόνων στο νησί. Αρχικά ήταν τρεις μεγάλες ανεξάρτητες υπόγειες στοές λαξευμένες στο πορώδες ηφαιστειογενές πέτρωμα, που κάθε μια συνδεόταν με άλλες μικρότερες. Σήμερα αποτελούν σύμπλεγμα, καθώς οι τρεις κεντρικές στοές συγκοινωνούν μεταξύ τους με νεότερες διανοίξεις που έγιναν το 20ο αιώνα. Το σύμπλεγμα συμπληρώνει ένας ορθογώνιος νεκρικός θάλαμος στη μορφή των cubicula των κατακομβών της Ρώμης. Η κάθε στοά έχει διαφορετικό πλάτος που ποικίλλει από 1-5 μέτρα και διαφορετικό ύψος, από 1,60-2,50 μέτρα. Στα τοιχώματα των στοών είναι χαραγμένες καμάρες μέσα στις οποίες έχουν διαμορφωθεί τα μνήματα, ενώ ένας μεγάλος αριθμός τάφων υπάρχει και στο δάπεδο όλων των στοών. Σώζονται λίγα αποσπάσματα επιγραφών που είναι σημαντικές για τις πληροφορίες που μας δίνουν σχετικά με τα ονόματα Χριστιανών, αξιώματα του αρχαίου κλήρου και την πίστη των πρώτων Χριστιανών. Οι κατακόμβες, εκτός από κοιμητήριο, ήταν και τόπος λατρείας.
Η Αφροδίτη της Μήλου είναι ένα πολύ γνωστό μαρμάρινο άγαλμα, της ελληνιστικής εποχής, που βρέθηκε την άνοιξη του 1820 σε αγροτική περιοχή της Μήλου. Κατέληξε ένα χρόνο αργότερα στο Μουσείο του Λούβρου, όπου και εκτίθεται μέχρι σήμερα. Στο μουσείο της Μήλου υπάρχει ένα πιστό αντίγραφό του, το οποίο έστειλε αργότερα ως δωρεά το Λούβρο. Το άγαλμα, χρονολογείται γύρω στο 100 π.Χ. και παριστάνει την Αφροδίτη. Βρέθηκε ακρωτηριασμένο, είναι από Παριανό μάρμαρο, έχει ύψος 2,02 μ. και εικάζεται πως η θεά στο αριστερό της χέρι κρατούσε μήλο ή καθρέφτη ή ότι με τα δύο χέρια της κρατούσε την ασπίδα του Άρη.
Η Μονεμβασιά είναι μια από τις ωραιότερες περιοχές της Πελοποννήσου και το επίνειο του νομού Λακωνίας. Ο βράχος της βρίσκεται σε απόσταση 95 χλμ. ΝΑ της Σπάρτης και είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς της Πελοποννήσου. Ενώνεται με τη στεριά με μια στενή λωρίδα γης, από την οποία λέγεται ότι πήρε και το όνομά της. Δηλαδή από τα συνθετικά «Μόνη» και «Έμβασις», που δηλώνουν ότι υπάρχει μόνο μια είσοδος για να μπει κανείς (η στενή λωρίδα γης που συνδέει το βράχο με την ανατολική ακτή της Λακωνίας). Η περίφημη καστροπολιτεία ιδρύθηκε τη βυζαντινή περίοδο και ήταν ένα από τα πιο σημαντικά κάστρα της Πελοποννήσου. Τα υψηλά πέτρινα σπίτια, τα επιβλητικά αρχοντικά, τα στενά πλακόστρωτα δρομάκια, οι βυζαντινές εκκλησίες και οι ισχυρές οχυρώσεις προκαλούν δέος και θαυμασμό σε κάθε επισκέπτη, μεταφέροντάς τον σε περασμένες εποχές. Πολλά διατηρητέα οικήματα λειτουργούν ως παραδοσιακοί ξενώνες. Η διαμονή σ’ αυτά μένει αξέχαστη σε κάθε επισκέπτη καθώς η ατμόσφαιρα είναι άκρως ρομαντική και ειδυλλιακή.
Τα Πετράλωνα είναι μια περιοχή στη Χαλκιδική περίπου 15 χιλιόμετρα από τα Μουδανιά. Το σπήλαιο των Πετραλώνων είναι ένα από τα χιλιάδες που υπάρχουν στην Ελλάδα. Το διαφορετικό στο σπήλαιο αυτό είναι ότι έχουν βρεθεί απολιθώματα ζώων όπως επίσης και ο Αρχάνθρωπος μαζί με εργαλεία που χρησιμοποιούσε στην παλαιολιθική εποχή. Ο Αρχάνθρωπος είναι ο πιο παλιός Ευρωπαίος που έζησε στην περιοχή πριν από 700.000 χρόνια και ο οποίος ήξερε να χρησιμοποιεί ήδη την φωτιά. Το σπήλαιο είναι τόσο μεγάλο που για να εξερευνηθεί τελείως θα χρειαστούν περίπου 400 χρόνια ακόμη.
Έγινε μεγάλη συζήτηση για το κτήριο που θα έπρεπε να επιλεγεί σε αυτή την κατηγορία, με το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και το Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, να είναι δύο φιλόδοξοι διεκδικητές του τίτλου. Αλλά στην κορυφή βρέθηκε το θαυμάσιο Αρχαιολογικό Mουσείο της Ακρόπολης. Είναι επικεντρωμένο στα ευρήματα του αρχαιολογικού χώρου της Ακρόπολης Αθηνών. Το μουσείο κτίσθηκε για να στεγάσει κάθε αντικείμενο που έχει βρεθεί πάνω στον βράχο της Ακρόπολης και στους πρόποδές του καλύπτοντας μία ευρεία χρονική περίοδο από τη Μυκηναϊκή περίοδο έως τη Ρωμαϊκή και Παλαιοχριστιανική Αθήνα, ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται πάνω στον αρχαιολογικό χώρο Μακρυγιάννη, κατάλοιπο των Ρωμαϊκών και πρώιμων βυζαντινών Αθηνών. Το νέο κτήριο του μουσείου θεμελιώθηκε το 2003 και άνοιξε για το κοινό στις 21 Ιουνίου 2009. Εκτίθενται περίπου 4.000 αντικείμενα σε ένα χώρο 14.000 τετραγωνικών μέτρων.
Στο ανάκτορο της Κνωσού, 5 χιλιόμετρα ΝΑ του Ηρακλείου της Κρήτης, βρέθηκαν πολύ όμορφες τοιχογραφίες, όπως ο πρίγκιπας, τα δελφίνια, οι κυρίες με τα μπλε, τα Ταυροκαθάψια και άλλες. Θα ξεχωρίσω την Παριζιάνα, ένα έργο της νέο-ανακτορικής περιόδου (1700-1500 π.Χ.), που βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου. Η νέο-ανακτορική περίοδος θεωρείται το πιο ώριμο στάδιο της μινωικής τοιχογραφικής τεχνοτροπίας, που χαρακτηρίζεται από τη συχνή χρήση του κίτρινου και του γαλάζιου χρώματος
Η Παλαιοκαστρίτσα απέχει 25χλμ από την πόλη της Κέρκυρας, περίπου στη μέση του νησιού και προς τη δυτική πλευρά του. Η περιοχή έγινε γνωστή χάρη στους Άγγλους περιηγητές και καλλιτέχνες το 19ο αιώνα που έρχονταν για να εμπνευστούν μέσα στο ονειρικό και ρομαντικό περιβάλλον της. Άρχισε να αναπτύσσεται μετά το 1950 και να αποκτά τουριστικές επιχειρήσεις, εστιατόρια και καταλύματα. Στην Παλαιοκαστρίτσα υπάρχουν έξι όρμοι: ο Άγιος Σπυρίδωνας, η Αγία Τριάδα, ο Άγιος Πέτρος, το Αμπελάκι, η Αλίπα και τα Πλατάκια. Υπάρχει κι ένα γραφικό λιμανάκι που θυμίζει κλασικό και παραδοσιακό ψαράδικο ελληνικών νησιών. Το χαρακτηριστικό του τοπίου είναι φυσικά τα γαλαζοπράσινα νερά του Ιονίου, καθώς και οι όμορφες αμμουδιές. Η Παλαιοκαστρίτσα οφείλει την τεράστια φήμη της και στο βυθό της, καθώς τα βράχια που ορθώνονται στη θάλασσα δημιουργούν σπηλιές και υποθαλάσσια πηγάδια, που αποτελούν προορισμό και αξιοθέατο για δύτες από όλο τον κόσμο.
Η Ελλάδα φημίζεται για το σύνολο σχεδόν των παραλιών της, μεταξύ των οποίων διάσημες είναι οι παραλίες της Χαλκιδικής (Καλογριά, Λαγόμανδρα κ.α.), το Ναυάγιο στη Ζάκυνθο, τα Σύβοτα στη Θεσπρωτία, ο Άγιος Προκόπιος Νάξου, το Μαυροβούνι στο Γύθειο, οι Κουκουναριές στη Σκιάθο, το Πόρτο Κατσίκι στη Λευκάδα και η Ελαφόνησος στη Λακωνία. Θα διαλέξω την πανέμορφη παραλία της Φαλάσαρνας που βρίσκεται στα ΒΔ του νομού Χανίων στην Κρήτη, 17 χλμ. από το Καστέλι. Είναι μια από τις πιο καθαρές παραλίες της Κρήτης με κρυστάλλινα νερά και έχει πολλές φορές βραβευτεί ως η καλύτερη παραλία της Ελλάδας και μία από τις καλύτερες της Ευρώπης! Το λευκό και κόκκινο χρώμα της άμμου καθώς κι η θέα των επιβλητικών βουνών που την κυκλώνουν, κάνουν τη Φαλάσαρνα ως μια από τις must επισκέψεις σας αν επισκεφθείτε την περιοχή.
Ξέρουμε ότι το να επιλέξεις το καλύτερο ηλιοβασίλεμα, είναι εξίσου δύσκολο με το να επιλέξεις την πιο ωραία νιφάδα σε χιονοθύελλα. Είναι όλα διαφορετικά και η επιλογή είναι αποκλειστικά προσωπική. Παρόλα αυτά, μερικά μέρη είναι θρυλικά για το μαγευτικό τους ηλιοβασίλεμα. Η Valle de la Luna στην έρημο Ατακάμα της Χιλής είναι ένα από αυτά. Θα διαλέξω τη Σαντορίνη, είναι ένα από τα πιο διάσημα τουριστικά θέρετρα του κόσμου, που είναι επίσης γνωστή για τα ηφαίστειά της. Το νησί βρίσκεται στο νότιο Αιγαίο Πέλαγος και ανήκει στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Κυκλάδων. Η Σαντορίνη με τα νησιά Θηρασιά και Ασπρονήσι είναι απομεινάρια του ηφαιστειογενούς νησιού Στρογγύλη. Το κεντρικό τμήμα της ανατινάχτηκε μαζί με τον κρατήρα του ηφαιστείου από την έκρηξη που έγινε το 1613 π.Χ. και είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή του προϊστορικού πολιτισμού του νησιού.
Το μοναστήρι του Σίμωνος Πέτρας ή Σιμωνόπετρας βρίσκεται στη μοναστική πολιτεία του όρους Άθω, στην ανατολική χερσόνησο της Χαλκιδικής. Το μοναστήρι βρίσκεται στη νότια ακτή της χερσονήσου, ανάμεσα στο λιμάνι της Δάφνης και του μοναστηριού του Οσίου Γρηγορίου. Παρόλο που η νότια ακτή του Άθω είναι γενικά απότομη, ειδικά το μέρος αυτό, πάνω στο οποίο είναι χτισμένο το μοναστήρι, είναι ιδιαίτερα άγριο. Είναι χτισμένο στη κορυφή ενός τεράστιου μονήρους βράχου, που πρακτικά κρέμεται από έναν γκρεμό 330 μέτρα πάνω από τη θάλασσα. Σήμερα το μοναστήρι έχει 54 μοναχούς.
Η γέφυρα Χαρίλαος Τρικούπης βρίσκεται στον Κορινθιακό Κόλπο, ανάμεσα στο Ρίο και το Αντίρριο και συνδέει την Πελοπόννησο με την ηπειρωτική Ελλάδα. Ήταν το όραμα του Χαρίλαου Τρικούπη, πρωθυπουργού της Ελλάδας το 1880. Τρία χιλιόμετρα από τη μια ακτή στην άλλη, 65 μέτρα βάθος, με θαλάσσιο πυθμένα αποτελούμενο από ένα στρώμα τουλάχιστον 100 μέτρων με ασταθή ιζήματα, χωρίς προσβάσιμο βραχώδες στρώμα, σε μια σεισμική περιοχή που θεωρείται από τις πιο δραστήριες στην Ελλάδα, λόγω του τεκτονικού ρήγματος μεταξύ της νότιας και της βόρειας ακτής. Πρόκειται για ένα ηράκλειο έργο: 250.000 κυβικά μέτρα μπετόν, μεταλλικός σκελετός 172.000 τόνων, τέσσερις πυλώνες ύψους περίπου 220 μέτρων από τον πυθμένα της θάλασσας μέχρι την κεφαλή τους, οι οποίοι συγκρατούν 368 καλώδια, τοποθετημένα ανά διαστήματα, τα οποία στηρίζουν ένα συνεχές και πλήρως αναρτημένο κατάστρωμα μήκους 2.252 μέτρων. Η Γέφυρα Χαρίλαος Τρικούπης είναι η μεγαλύτερη καλωδιωτή γέφυρα του κόσμου. Μπορεί να αντέχει σε ανέμους ταχύτητας 250 χλμ/ώρα, σε πρόσκρουση τάνκερ 180.000 τόνων που κινείται με ταχύτητα 16 κόμβων ή σε σεισμική δόνηση έντασης μεγαλύτερης των 7 Ρίχτερ.
Η ευρύτερη περιοχή του Παρνασσού εκτείνεται στους νομούς Βοιωτίας, Φωκίδας και Φθιώτιδας και καλύπτει μια έκταση 18.400 τετραγωνικών μέτρων. Περιλαμβάνει τον Εθνικό Δρυμό Παρνασσού με ένα τμήμα του στη Βοιωτία και το υπόλοιπο στη Φωκίδα, τις ΝΑ παρυφές του βουνού και το αισθητικό δάσος Τιθορέας που ανήκει στη Φθιώτιδα. Το αρχαιολογικής σημασίας Μαντείο των Δελφών έχει επίσης συμπεριληφθεί στην περιοχή. Ο Εθνικός Δρυμός Παρνασσού είναι ο παλαιότερος στη χώρα (ιδρύθηκε το 1938), μαζί με εκείνον του Ολύμπου και ένας από τους πρώτους της Ευρώπης. Έχει έκταση 35.000 στρέματα. Ο Παρνασσός είναι ένα τεράστιο δάσος, ένα μέρος μοναδικό με ετερόκλητη βλάστηση, που διακρίνεται για τους φυσικούς και γεωμορφολογικούς σχηματισμούς με ιδιαίτερη οικολογική, αισθητική και αρχαιολογική αξία, όπως ενδημική χλωρίδα και πανίδα, καταρράκτες, πηγές, φαράγγια, σπηλιές, βράχους, κυκλώπεια τείχη κλπ. Δεσπόζει η Αράχωβα, από τα δημοφιλέστερα χειμερινά θέρετρα της πρωτεύουσας, ενώ πολύ κοντά βρίσκουμε το Πολύδροσο, την Αμφίκλεια, την Τιθορέα, το Δίστομο αλλά και τους Δελφούς.
Το μέγαρο της Ακαδημίας Αθηνών σχεδίασε το 1859 ο Δανός αρχιτέκτονας Θεόφιλος Χάνσεν (1813-1891), νεότερος αδελφός του αρχιτέκτονα του Πανεπιστημίου Κρίστιαν Χάνσεν. Θεωρείται το σημαντικότερο έργο του Χάνσεν, και ένα από τα ωραιότερα νεοκλασικά οικοδομήματα του κόσμου. Πηγή έμπνευσης του αρχιτέκτονα ήταν η κλασική αρχιτεκτονική του αθηναϊκού 5ου αιώνα, όπως εμφανίζεται με τα μνημεία της Ακροπόλεως. Ειδικότερα ο Χάνσεν έλαβε τα στοιχεία ιωνικού ρυθμού που κυριαρχούν στο οικοδόμημα της Ακαδημίας από το κομψοτέχνημα του Ερεχθείου. Στον γλυπτικό και ζωγραφικό διάκοσμο του μεγάρου συγκεφαλαιώνεται όλη η αρχαία ελληνική παράδοση και συγχρόνως εκφράζονται τα χαρακτηριστικά του παρόντος και τα οράματα του Ελληνισμού της εποχής.
Αν και οι πύργοι στη Μάνη είναι εντυπωσιακοί εξαιτίας της αρχιτεκτονικής τους, ο πύργος που ξεχωρίζω βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη. Ο Λευκός Πύργος είναι ένας οχυρωματικός πύργος του 15ου αιώνα, που χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια ως κατάλυμα φρουράς Γενιτσάρων και ως φυλακή θανατοποινιτών. Είναι ένα από πιο γνωστά κτίσματα-σύμβολα πόλεων στην Ελλάδα. Έχει 6 ορόφους, 34 μέτρα ύψος και 70 μέτρα περίμετρο. Στην αρχή ονομαζόταν Πύργος του Λέοντος, αλλά από τον 17ο αιώνα και μετά ονομαζόταν ανεπίσημα Φρούριο της Καλαμαριάς και Πύργος των Γενιτσάρων. Μετά την διάλυση του τάγματος των Γενίτσαρων το 1826 αποκτά το όνομα Πύργος του Αίματος λόγω των σφαγών των Γενιτσάρων. Το όνομα διατηρείται και μετά το 1826 λόγω της λειτουργίας του ως φυλακή μελλοθανάτων και τόπο βασανιστηρίων, που συχνά εκτελούνταν από τους Γενιτσάρους γεμίζοντας με αίμα τους τοίχους. Το σύγχρονο όνομά του το πήρε όταν ένας εβραίος κατάδικος, ο Nathan Guidili, τον ασβέστωσε με αντάλλαγμα την ελευθερία του, το 1891. Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς χτίστηκε. Κατά μία εκδοχή, η χρονολογία κατασκευής του μνημείου τοποθετείται περί το 1450-1470, λίγο μετά την κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους (1430) και πρόκειται για ένα από τα πρωιμότερα δείγματα οθωμανικής οχυρωματικής που λαμβάνει υπόψη της το πυροβολικό.
Η μάσκα του Αγαμέμνονα είναι ένα εύρημα της ανασκαφής των Μυκηνών το 1876 από τον Ερρίκο Σλήμαν. Είναι μία χρυσή νεκρική μάσκα και βρέθηκε πάνω στο πρόσωπο ενός σώματος που βρέθηκε στον ταφικό θάλαμο Ε'. Ο Σλήμαν πίστευε ότι ανακάλυψε το πτώμα του θρυλικού αρχαίου βασιλιά Αγαμέμνονα, από όπου η μάσκα πήρε το όνομά της. Σύγχρονες αρχαιολογικές μελέτες απέδειξαν ότι η μάσκα ανάγεται το 1500- 1550 π.χ., περίοδος πολύ προγενέστερη από την εποχή που ο Αγαμέμνονας υποτίθεται έζησε. Ωστόσο, το όνομα της μάσκας παρά την ανακάλυψη παρέμεινε, και σήμερα η μάσκα εκτίθεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας.
Ο οδοντωτός σιδηρόδρομος κατασκευάσθηκε το 1886. Η αξιοποίηση του φαραγγιού του Βουραϊκού συνέδεσε τα Καλάβρυτα με την Πάτρα και την Αθήνα σε μια εποχή που δεν υπήρχε σχετικό οδικό δίκτυο. Σήμερα όλες οι εγκαταστάσεις (σταθμοί, στάσεις κλπ.) καθώς 20 μέτρα εκατέρωθεν της σιδηροδρομικής γραμμής έχουν χαρακτηρισθεί ιστορικά μνημεία, ενώ η μαγεία του ορμητικού νερού, των απρόσμενα λαξευμένων από αυτό βράχων και της πλούσιας βλάστησης δικαιώνουν τον χαρακτηρισμό «ωραιότερη σιδηροδρομική διαδρομή των Βαλκανίων».
Η Εγνατία οδός είναι ο πρώτος υψηλών προδιαγραφών οδικός άξονας που διασχίζει «οριζόντια» την Ελλάδα. Αρχίζει από το λιμάνι της Ηγουμενίτσας και στην πορεία της ανατολικά, διέρχεται από όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα της Β. Ελλάδας (Ιωάννινα, Μέτσοβο, Γρεβενά, Κοζάνη, Βέροια, Θεσσαλονίκη, Καβάλα, Ξάνθη, Κομοτηνή, Αλεξανδρούπολη). Με συνολικό μήκος 680 χλμ., αποτελεί μοχλό ανάπτυξης όλων των περιοχών που διασχίζει. Μαζί με τους 9 κάθετους άξονές της ανοίγει τεράστιες προοπτικές και αλλάζει τον τρόπο ζωής σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, και ολόκληρης της ΝΑ Ευρώπης. Στην πορεία της συναντά περιοχές με εξαιρετικό φυσικό περιβάλλον (ορεινοί σχηματισμοί της Β. Πίνδου, υγροβιότοποι Αλιάκμονα, Στρυμόνα, Νέστου, Έβρου, Κορώνειας και Βόλβης) και μοναδικής ιστορικής σημασίας (αρχαιολογική περιοχή της Δωδώνης)
Υπάρχουν πολλά όμορφα σπήλαια στην Ελλάδα, όπως στα Ιωάννινα, στην Κεφαλονιά και σε άλλα μέρη. Όμως αυτό που ξεχωρίζω είναι το σπήλαιο του Δυρού στο νομό Λακωνίας. Κάτω από το λιτό τοπίο της Μάνης, η φύση, με ασύγκριτη τέχνη σμίλεψε ένα θαύμα πέρα από κάθε φαντασία. Κατάλευκοι σταλακτίτες και σταλαγμίτες, εντυπωσιακές «κουρτίνες» και αστραφτεροί κρύσταλλοι στολίζουν κάθε γωνία, δημιουργώντας ένα απαράμιλλο θέαμα που κόβει την ανάσα. Το σπήλαιο έχει μήκος που ξεπερνά τα 14 χιλιόμετρα και η ύπαρξή του ήταν γνωστή στους ντόπιους από το 1900. Άρχισε να σχηματίζεται πριν από εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Οι σταλακτίτες και οι σταλαγμίτες, που είναι κάτω από το νερό, σχηματίστηκαν όταν η επιφάνεια της θάλασσας βρισκόταν πολύ χαμηλότερα από τα σημερινά επίπεδα Είναι χαρακτηριστικό ότι έχουν βρεθεί σταλακτίτες σε βάθος 71 μέτρων. Το νερό μέσα στο σπήλαιο είναι υφάλμυρο (γι’ αυτό και το όνομα Βλυχάδα) με μεγάλη σκληρότητα. Η θερμοκρασία του είναι 14 βαθμοί Κελσίου, ενώ η θερμοκρασία του αέρα κυμαίνεται μεταξύ 17-19 βαθμών, χειμώνα-καλοκαίρι. Η τουριστική διαδρομή έχει συνολικό μήκος 1.500 μέτρα και η περιήγηση με κανό διαρκεί περίπου μισή ώρα. Η εξερεύνηση του σπηλαίου συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Το φαράγγι του Βίκου είναι ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα στα Ζαγοροχώρια. Βρίσκεται 30 χλμ. ΒΔ των Ιωαννίνων και είναι ένα από τα μεγαλύτερα, βαθύτερα και πιο εντυπωσιακά φαράγγια του κόσμου, σύμφωνα με το βιβλίο Guinness. Αποτελεί τον πυρήνα του Εθνικού Δρυμού Βίκου-Αώου, στην περιοχή του οποίου βρίσκει καταφύγιο μεγάλη ποικιλία σπάνιων ειδών χλωρίδας και πανίδας. Το φαράγγι του Βίκου βρίσκεται στα ΝΔ της Γκαμήλας, σε υψόμετρο μεταξύ 550 και 1778 μ. Έχει μήκος 20 χλμ. περίπου και μέσο βάθος 900 μ. περίπου. Το πλάτος του κυμαίνεται από 30 μέχρι 100 μέτρα και οι πλαγιές του είναι κατάφυτες από σπάνια λουλούδια και βότανα. Το ποτάμι που το διασχίζει, ο Βοϊδομάτης, έχει νερό από τον Νοέμβριο έως τον Ιούνιο. Η αρχή του φαραγγιού βρίσκεται κοντά στο χωριό Τσεπέλοβο και το τέλος του είναι πίσω από το χωριό Βιτσικό στη γέφυρα της Αρίστης Παπίγκου. Η κατεύθυνση του φαραγγιού είναι από ΝΑ προς ΒΔ. Καλύτερη εποχή για το πέρασμα του φαραγγιού είναι το καλοκαίρι (πάντα με τη συντροφιά έμπειρου συνοδού). Ο Βίκος δημιουργήθηκε μετά από έντονες γεωλογικές ανακατατάξεις που δημιουργήθηκαν στη διάρκεια των γεωλογικών εποχών, από αποθέσεις παλιών παγετώνων. Ο καλύτερος τρόπος για να απολαύσει κανείς το φαράγγι του Βίκου είναι να το διασχίσει μέσα από ένα καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι, που ξεκινάει από το χωριό Μονοδένδρι και καταλήγει στο χωριό Βίκος. Η διαδρομή για μία έμπειρη ομάδα δεν διαρκεί πάνω από 5 ώρες και προσφέρει μοναδικές εικόνες. Από το χωριό Βραδέτο (θέση Μπελόη), όπως και από τη θέση Οξιά η θέα προς το φαράγγι είναι πανοραμική.
Η Φιλαρμονική Εταιρεία Κερκύρας γνωστή ως «Παλαιά Φιλαρμονική» ιδρύθηκε στην Κέρκυρα το 1840 από εκλεκτά μέλη της κερκυραϊκής κοινωνίας. Αφορμή για την ίδρυση της αποτέλεσε η απόφαση της αγγλικής διοίκησης να μη συμμετέχει πλέον στις λιτανείες του Αγίου Σπυρίδωνα αγγλική στρατιωτική μπάντα. Από τότε μέχρι σήμερα, η Φιλαρμονική Εταιρείας Κερκύρας εκπαιδεύει δωρεάν στη μουσική τα παιδιά της Κέρκυρας και αποτελεί φυτώριο που αποδίδει εκλεκτούς Μουσικούς που επανδρώνουν την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, την Εθνική Λυρική Σκηνή, τις Στρατιωτικές Μπάντες και σύνολα μουσικής σε όλη την Ελλάδα. Είχε διδάσκαλο, από την ίδρυσή της μέχρι το θάνατό του το 1872, τον Νικόλαο Μάντζαρο, συνθέτη του Εθνικού Ύμνου. Στις σχολές της φοιτούν δωρεάν 250 περίπου μαθητές και διδάσκουν 30 καθηγητές και δάσκαλοι μουσικής. Διατηρεί μπάντα 150 Μουσικών, μαθητική μπάντα 90 μελών, ορχήστρα ελαφρός μουσικής - τζαζ 40 εκτελεστών και συμφωνική ορχήστρα 60 εκτελεστών.
Αναμφισβήτητα, η θέα που εντυπωσιάζει είναι από τους βράχους των Μετεώρων. Η δημιουργία του γεωλογικού τοπίου, αν και έχει κατά καιρούς απασχολήσει πολλούς Έλληνες και ξένους γεωλόγους δεν έχει ακόμη καθαρά ερμηνευθεί. Σύμφωνα με τη θεωρία του Γερμανού γεωλόγου Φίλιπσον, που επισκέφτηκε την Ελλάδα στα τέλη του 19ου αιώνα, η δημιουργία αυτών των τεράστιων ογκολίθων οφείλεται σ’ ένα δελτοειδή κώνο από ποταμίσιους ογκόλιθους και ασβεστολιθικά πετρώματα, που για εκατομμύρια χρόνια χύνονταν σε θαλάσσια έκταση που κάλυπτε τότε τη Θεσσαλία. Οι γεωλογικές μεταβολές των αιώνων ανύψωσαν το τμήμα αυτό, όταν αποτραβήχτηκαν τα νερά στο Αιγαίο. Έτσι αργότερα κατά την τριτογενή περίοδο που διαμορφώθηκαν οι αλπικές πτυχώσεις της οροσειράς της Πίνδου, αποκόπηκε αυτός ο κώνος από τη συμπαγή μορφή του δημιουργώντας επιμέρους μικρότερους, αυτοί που υπάρχουν σήμερα, και ανάμεσά τους τη κοιλάδα του Πηνειού ποταμού.
Υπάρχουν πολλά αρχαία θέατρα σε όλη την Ελλάδα (Φιλίππων, Δωδώνης, Διονύσου), αλλά αυτό που ξεχωρίζει είναι το Θέατρο της Επιδαύρου, στην Αργολίδα, στον αρχαιολογικό χώρο του Ασκληπιείου. Το θέατρο είναι το καλύτερα διατηρημένο κτίσμα του Ασκληπιείου. Σε αυτό συναντάμε τη χαρακτηριστική τριμερή διάρθρωση του ελληνιστικού θεάτρου στην ιδανική της έκφανση: κοίλο, ορχήστρα, σκηνικό οικοδόμημα. Η ορχήστρα του είναι κυκλική, με δάπεδο από πατημένο χώμα εγκιβωτισμένο σε λίθινο περιμετρικό δακτύλιο. Έχει διάμετρο 19,5 μέτρα και περιβάλλεται από ανοιχτό αποχετευτικό αγωγό για την απομάκρυνση των νερών της βροχής που ρέουν από το κοίλο. Το κοίλο του θεάτρου είναι άριστα προσαρμοσμένο στην φυσική κοιλότητα της βόρειας πλαγιάς του όρους Κυνόρτιο με κλίση περί τις 26 μοίρες. Αποτελείται από δύο μέρη που χωρίζονται από περιμετρικό διάδρομο: το κατώτερο έχει 34 σειρές εδωλίων και το ανώτερο, που κατασκευάστηκε στην δεύτερη οικοδομική φάση, 21. Στενές σκάλες κόβουν τα δύο μέρη σε σφηνοειδείς κερκίδες. Σε κάτοψη το κοίλο υπερβαίνει το ημικύκλιο η δε χάραξή του είναι ελαφρά ελλειψοειδής. Η χωρητικότητα του θεάτρου ανέρχεται περίπου σε 14.000 θεατές.
Η Ακρόπολη Αθηνών είναι ένας βραχώδης λόφος ύψους 156 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας και 70 μ. περίπου από το επίπεδο της πόλης της Αθήνας. Η κορυφή του έχει σχήμα τραπεζοειδές μήκους 300 μ. και μέγιστο πλάτος 150 μ. H Ακρόπολη Αθηνών, είναι απρόσιτη απ’ όλες τις πλευρές εκτός από τη δυτική, όπου και βρίσκεται η οχυρή είσοδος, διακοσμημένη με τα λαμπρά Προπύλαια. Διαπιστώθηκε ότι ο λόφος της Ακρόπολης Αθηνών ήταν κατοικημένος από την 3η χιλιετία π.Χ. Από τον 6ο αι. π.Χ. άρχισαν να χτίζονται πάνω σ’ αυτόν τα ιερά των Αθηναίων, που καταστράφηκαν στους Περσικούς πολέμους. Η ανοικοδόμηση των τειχών και των ιερών άρχισε αμέσως μετά την ήττα των Περσών, το 465 π.Χ., την εποχή του Περικλή. Με την επίβλεψη του Φειδία και των αρχιτεκτόνων Μνησικλή, Καλλικράτη και Καλλίμαχου χτίστηκαν και διακοσμήθηκαν ο Παρθενώνας, το Ερέχθειο, τα Προπύλαια και ο ναός της Απτέρου Νίκης. Κατά την Τουρκοκρατία η Ακρόπολη Αθηνών έπαθε τις περισσότερες ζημίες. Οι Τούρκοι είχαν αποθηκεύσει πυρίτιδα πάνω σ’ αυτήν και έγιναν αίτιοι να καταστραφούν τα μνημεία της. Το 1645 ένας κεραυνός που έπεσε πάνω στην πυρίτιδα ανατίναξε τα Προπύλαια. Το 1687, όταν την Ακρόπολη Αθηνών πολιορκούσε ο Ενετός Μοροζίνι, μία από τις βόμβες έπεσε πάνω στην πυρίτιδα που ήταν αποθηκευμένη στον Παρθενώνα και κατέστρεψε το ναό. Εκτεταμένες καταστροφές προκάλεσε και ο Άγγλος λόρδος Έλγιν λίγο πριν την Επανάσταση του 1821. Έβαλε να ξηλώσουν τη ζωφόρο του Παρθενώνα, μετόπες, αετώματα, μία Καρυάτιδα και έναν κίονα του Ερεχθείου, τα οποία μετέφερε στην Αγγλία.
Η επιλογή ήταν δύσκολη, καθώς είναι γνωστή η ομορφιά της λίμνης της Καστοριάς και του Πλαστήρα. Διάσημη είναι επίσης και η λίμνη των Ιωαννίνων. Θα ξεχωρίσω, όμως, τη λίμνη Δόξα, μία μικρή και γραφική τεχνητή λίμνη σε υψόμετρο περίπου 900 μ. και με περίμετρο περίπου 5 χλμ. Δημιουργήθηκε το 1996 με την κατασκευή μικρού φράγματος. Σε περιόδους αργιών και εορτών μαζεύει πολύ κόσμο. Στο κέντρο της λίμνης Δόξα υπάρχει μία στενή χερσόνησος, στην άκρη της οποίας θα βρούμε το μικρό εκκλησάκι του Αγ. Φανουρίου. Τη λίμνη τροφοδοτεί με νερό ο χείμαρρος Δόξας. Πάνω από τη λίμνη υψώνεται σχετικά απότομα ο όγκος της Ντουρντουβάνας με υψόμετρο 2.109 μ. Από τη λίμνη ξεκινάει κι ένας χωματόδρομος βατός το καλοκαίρι αλλά αδιάβατος όταν έχει χιόνια, μπαίνει σε πανέμορφο δάσος και καταλήγει στη Ζαρούχλα του Ν. Αχαΐας.
Ο Βοτανικός Κήπος Διομήδους είναι ο μεγαλύτερος βοτανικός κήπος όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά ολόκληρης της ΝΑ Μεσογείου. Ο Κήπος αυτός, που οφείλει το όνομα αλλά και την ύπαρξή του στον Αλέξανδρο Διομήδη, βρίσκεται βόρεια του Αιγάλεω, 8 χλμ. από το κέντρο της Αθήνας κατά μήκος της Ιεράς οδού, στο Χαϊδάρι, ένα από τα προάστια της Δυτικής Αθήνας. Η έκταση παραχωρήθηκε το 1961 από το Υπουργείο Γεωργίας και άρχισαν οι εργασίες για τη διαμόρφωση του κήπου με βάση τα σχέδια της καθηγήτριας του Πανεπιστημίου του Βερολίνου Η. Hammerbacher. Άνοιξε τις πύλες του στο κοινό το 1975 με σκοπό να λειτουργήσει για την προώθηση της επιστημονικής έρευνας και για τη μελέτη, την ανάπτυξη και την διαφύλαξη του πλούτου της ελληνικής χλωρίδας. Στα 1860 στρέμματα που αποτελούν το σύνολο του κήπου, τα 250 στρέμματα φιλοξενούν συνολικά πάνω από 2500 είδη φυτών. Εκτός από τα αυτοφυή ενδημικά φυτά, καλλιεργούνται και φυτά από όλον τον κόσμο, όπως Αυστραλία, Β.Δ. Αφρική, Ασία, Ινδίες και φυσικά την Ευρώπη.
Το μινωικό ανάκτορο της Κνωσού βρίσκεται 5 χιλιόμετρα ΝΑ από το Ηράκλειο, στην κοιλάδα του ποταμού Καίρατου. Χτισμένο σ' ένα τεχνητό λόφο ήταν το πιο εντυπωσιακό από τα μινωικά ανάκτορα και αποτελούσε το κέντρο διοίκησης της μινωικής Κνωσού και το μεγαλύτερο από τα κέντρα της μινωικής εξουσίας. Είναι ένα κτιριακό συγκρότημα που αναπτύσσεται σε χώρο 22.000 τ.μ. Η Κνωσός ήταν σημαντική πόλη κατά την αρχαιότητα, με συνεχή ζωή από τα νεολιθικά χρόνια έως τον 5ο αιώνα μ.Χ. Κατά την παράδοση, ήταν η έδρα του βασιλιά Μίνωα. Οι συναρπαστικοί μύθοι, του Λαβύρινθου με το Μινώταυρο και του Δαίδαλου με τον Ίκαρο, συνδέονται με το ανάκτορο της Κνωσού. Οι ανασκαφές που έκανε ο Άγγλος Arthur Evans (1900-1913 και 1922-1930) αποκάλυψαν όλο το ανάκτορο. Στα τέλη του 1900 π.Χ. αναγείρεται ένα μεγάλο ανάκτορο, που καταστρέφεται, πιθανότατα από σεισμό, το 1700 π.Χ. περίπου. Δεύτερο, πιο μεγαλοπρεπές ανάκτορο αναγείρεται πάνω στα ερείπια του παλιού. Ήταν πολυώροφο και κάλυπτε έκταση 20.000 τ.μ. Το ανάκτορο καταστρέφεται οριστικά περί το 1350 π.Χ. από μεγάλη πυρκαγιά. Εντύπωση προκαλούν τα χρωματιστά κονιάματα και οι τοιχογραφίες που κοσμούν δωμάτια και διαδρόμους. Τις υψηλές τεχνικές γνώσεις των Μινωιτών επιβεβαιώνουν πρωτότυπες αρχιτεκτονικές και κατασκευαστικές επινοήσεις, όπως οι φωταγωγοί και τα πολύθυρα, η χρήση δοκαριών για ενίσχυση της τοιχοποιίας, καθώς και το σύνθετο αποχετευτικό και υδρευτικό δίκτυο.
Η οδός Αριστοτέλους είναι πράγματι ένας από τους πιο διάσημους και όμορφους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Έχει στη μία της άκρη, το άγαλμα του Ελευθερίου Βενιζέλου και κατά μήκος του δρόμου μπορεί να βρει κανείς ενδιαφέροντα εμπορικά καταστήματα, καφετέριες και στην άλλη άκρη του δρόμου την όμορφη πλατεία Αριστοτέλους, δίπλα στη θάλασσα. Ο δήμος της πόλης προσπαθεί να διατηρήσει με κάθε τρόπο τον μοναδικό της χαρακτήρα, απαγορεύοντας να αλλάξουν αρχιτεκτονική οι προσόψεις των κτηρίων στην οδό Αριστοτέλους.
Αν και τα Ζαγοροχώρια, ένα δίκτυο από 46 πανέμορφα χωριά, είναι ένας πολύ αγαπητός προορισμός για τις διακοπές, το χωριό που ξεχωρίζω βρίσκεται στην Κεφαλονιά. Λίγο έξω από το Αργοστόλι βρίσκεται ένα από τα πιο όμορφα χωριά του νησιού, τα Κουρκουμελάτα. Επειδή καταστράφηκε ολοκληρωτικά από το σεισμό του 1953, ο πλοιοκτήτης Γ. Βεργωτής ανέλαβε την εξ ολοκλήρου ανοικοδόμησή του, με πανέμορφες βίλλες, το σχέδιο των οποίων είναι βασισμένο σε ελβετικά πρότυπα. Προτείνουμε να καθίσετε στην κεντρική καφετέρια του χωριού και να χαλαρώσετε με τη φανταστική θέα που απλώνεται.
Το χωριό που περνούσα τις διακοπές μου τα καλοκαίρια, όταν ήμουν μικρός, είναι το Παρόρι. Ανήκει στο Νομό Λακωνίας και βρίσκεται 5 χιλιόμετρα από την πόλη της Σπάρτης και ένα χιλιόμετρο από τον Μυστρά. Είναι ένα μικρό αλλά όμορφο χωριό μέσα σε ελαιώνες και πορτοκαλεώνες, στους πρόποδες του Ταΰγετου (από όπου προέρχεται, με παραφθορά, και το όνομά του: παρά τω όρει = παρόρειο). Το Παρόρι έχει 200 περίπου κατοίκους και φημίζεται για τα κρύα νερά του.
0 Σχόλια