Πόιντ σύστεμ στις φωτογραφίες που έχουν κάνει λίφτινγκ

Είναι γνωστό πως πολλά περιοδικά στον κόσμο χρησιμοποιούν σε τέτοιο βαθμό το φωτομοντάζ για να «καλλωπίσουν» ψηφιακά ηθοποιούς, μοντέλα και τραγουδιστές, που στο τέλος οι φωτογραφίες τους είναι αφύσικα αψεγάδιαστες.
Εκτός όμως από την αισθητική πτυχή, το ακραίο....

ρετουσάρισμα έχει κατηγορηθεί από ψυχολόγους και κοινωνιολόγους ότι καλλιεργεί εξωπραγματικές προσδοκίες στον μέσο αναγνώστη για το τι σημαίνει ωραίο σώμα.
Μάλιστα, η Αμερικανική Ιατρική Ενωση καταδίκασε την υπερβολική χρήση του φωτομοντάζ, σημειώνοντας ότι αρκετές μελέτες δείχνουν πως, ειδικά στους εφήβους, μπορεί να προκαλέσει μειωμένη αυτοεκτίμηση, που με τη σειρά της ενδεχομένως να οδηγήσει σε δατροφικές διαταραχές ή και σε αυτοκαταστροφικές τάσεις.

Η λύση που προτείνει ο προγραμματιστής Hany Farid, από το αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Ντάρμουθ, είναι ειδικοί αλγόριθμοι, οι πρώτοι που ποσοτικοποιούν αυτόματα τις αλλαγές που έχει υποστεί μία φωτογραφία. Σύμφωνα με τον Farid, οι αλγόριθμοι που ανέπτυξε μπορούν να βαθμολογήσουν το αποτέλεσμα του φωτομοντάζ, αξιολογώντας με αντικειμενικότητα σε ποιο βαθμό η εικόνα που έχει προκύψει διαφέρει από την αυθεντική. Ετσι, αν τα περιοδικά και οι διαφημιστικές εταιρείες υποχρεωθούν να χρησιμοποιούν τους αλγόριθμους και να συνοδεύουν κάθε δημοσιευμένη φωτογραφία με τη βαθμολογία της, θα έχουν ένα κίνητρο να αποφεύγουν τις ακραίες παραποιήσεις.

Η αξιολόγηση από τους αλγόριθμους γίνεται με βάση τις αλλαγές στη γεωμετρία του εικονιζόμενου σώματος – τον βαθμό στον οποίο, για παράδειγμα, η μέση της ηθοποιού φαίνεται πιο λεπτή από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Ακόμη μία παράμετρος είναι η έκταση της χρωματικής επεξεργασίας της εικόνας, η οποία συνήθως χρησιμοποιείται για να «καμουφλαριστούν» ατέλειες όπως ρυτίδες ή φακίδες. Τα δείγματα που χρησιμοποίησε ο προγραμματιστής ήταν 468 ζευγάρια φωτογραφιών που δείχνουν γνωστούς καλλιτέχνες πριν και μετά το φωτομοντάζ.

Η αξιολόγηση
Επιπλέον, για να γίνεται η εκτίμηση του ρετούς με όσο το δυνατόν πιο ανθρώπινα κριτήρια, ο Farid χρησιμοποίησε επίσης μερικές δεκάδες εθελοντές, προσαρμόζοντας τους αλγόριθμους στις απαντήσεις τους. Πιο συγκεκριμένα, σε 390 εθελοντές από όλο τον κόσμο δόθηκαν μέσω Ιντερνετ από 70 ζευγάρια εικόνων, ζητώντας τους να βαθμολογήσουν κάθε φωτομονταρισμένη φωτογραφία με βάση μια κλίμακα που ξεκινούσε από το 1 (για ελάχιστες αλλαγές) και έφτανε μέχρι το 5 (στην περίπτωση πολύ μεγάλων διαφορών). Ο επιστήμονας παρατήρησε ότι οι απαντήσεις δεν διέφεραν σημαντικά μεταξύ τους, έτσι ήταν σχετικά εύκολο να καταλήξει σε μια σειρά από κανόνες που συμπεριέλαβε στις μαθηματικές εξισώσεις, ώστε η βαθμολογία του υπολογιστή να ανταποκρίνεται σε αυτήν που θα έδινε ένας άνθρωπος.

Βέβαια, σημειώνει, υπάρχουν ακόμη περιπτώσεις που ο υπολογιστής φαίνεται να υπερεκτιμά (ή αντίθετα να υποτιμά) το αισθητικό αποτέλεσμα που έχει κάποια συγκεκριμένη παρέμβαση. Ωστόσο, υποστηρίζει πως με μεγαλύτερο δείγμα φωτογραφιών, και με περισσότερους εθελοντές, θα κάνει τη μέθοδό του πιο αξιόπιστη. Και το εργαλείο του για τη βαθμολόγηση του φωτομοντάζ έρχεται σε μια εποχή όπου αρκετές χώρες, όπως η Γαλλία ή η Νορβηγία, σκέφτονται να επιβάλουν στα έντυπα να δημοσιεύουν ειδικά μηνύματα που να ενημερώνουν τον αναγνώστη ότι οι καλλιτέχνες που βλέπει να ποζάρουν στις σελίδες τους έχουν υποστεί «ψηφιακό λίφτινγκ».
kathimerini