Το ταπεινό αλλά νοστιμότατο μαρούλι (Lactuca sativa) είναι από τα πρώτα λαχανικά που εξημέρωσε ο άνθρωπος, καθώς ήδη πριν από 5.000 χρόνια οι Αιγύπτιοι το καλλιεργούσαν στις εύφορες όχθες του Νείλου.
Στην αρχαία Ελλάδα εκτιμούσαν τα ωμά φύλλα του ως ορεκτικό - οι άντρες, πάντως, το κατανάλωναν πάντοτε με μέτρο - ενώ στη Ρώμη τα έτρωγαν μαζί με τη "φλογερή" ρόκα.
Και αυτό διότι, σε πείσμα της αφροδισιακής φήμης που απολάμβανε στην Αίγυπτο, όλοι οι μεγάλοι γιατροί και φαρμακολόγοι της αρχαιότητας συμφωνούσαν πως ο "θρίδαξ" καταπραΰνει το νου και ψυχραίνει τον πόθο.
Σε μεγάλο βαθμό είναι δίκιο, καθώς, όταν έκοβαν τα μακρόφυλλα και με μεγάλο μπόι μαρούλια εκείνης της εποχής, από το βλαστό τους έρεε άφθονος ένας γαλακτώδης οπός (χυμός), ο οποίος μάλιστα, μέχρι της αρχές του 20ου αιώνα, χρησιμοποιήθηκε ευρέως ως υπνωτικό φάρμακο.
Ευτυχώς, τουλάχιστον για όσους άρρενες αναγνώστες μας προσέχουν ιδιαίτερα αυτά τα λεπτά ζητήματα, σε όλες τις μορφές που εμφανίζεται το μαρούλι σήμερα, από τα παραδοσιακά φυλλώδη και τα κεφαλωτά μέχρι τα πιο πρόσφατα με κατσαρά ή κοκκινωπά φύλλα, απουσιάζει εντελώς τούτος ο αναφροδιασιακός οπός.
Έτσι, το μαρούλι δεν διαθέτει άλλες ιδιότητες εκτός από τις εξακριβωμένες γαλακταγωγούς, διουρητικές και ήπια (ανεπαίσθητα σχεδόν) ηρεμιστικές, που και αυτές χάνονται όταν μαγειρεύονται φρικασέ.
Όπως όλα τα φυλλώδη λαχανικά, και το μαρούλι στο οποίο ανήκει και η σγουρή σαλάτα είναι χαμηλής ανάπτυξης, με σχήμα και χρώμα φύλλων που διαφέρει ανάλογα με την ποικιλία.
Καλλιεργείται με δύο τρόπους: είτε αρχικά με σπορά (υπαίθρια ή σε σπορείο) και στη συνέχεια με μεταφύτευση είτε φυτεύοντας απευθείας στο έδαφος νεαρά φυτά.
Κηπουρός
0 Σχόλια