Καθόλου παράξενο, βέβαια, αφού εάν δεν είσαι γερμανομαθής είναι σχεδόν αδύνατο να λύσεις τον… γλωσσοδέτη των μενού των γερμανικών εστιατορίων.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει ενιαία γερμανική κουζίνα. Κάθε περιοχή της Γερμανίας έχει τις δικές της σπεσιαλιτέ, με το ψητό χοιρινό κότσι (Schweinshaxe) να είναι το μόνο πιάτο που συναντάμε σχεδόν σε όλη τη χώρα. Για παράδειγμα, το παραδοσιακό πιάτο στην Ρηνανία είναι το “Sauerbraten”. Πρόκειται για βοδινό κρέας μαριναρισμένο στο ξίδι. Στη βόρεια Γερμανία κυριαρχεί το “Labskaus”. Είναι μια μείξη από ψιλοκομμένο βοδινό κρέας, πατάτες, ρέγκα, κρεμμύδια και παντζάρια, γαρνιρισμένα με ένα τηγανητό αβγό. Στην Κάτω Σαξονία, το παραδοσιακό πιάτο αποτελείται από βραστό πράσινο λάχανο και ένα τοπικό είδος λουκάνικου που ακούει στο όνομα “Pinkel”.
Η Θουριγγία είναι ξακουστή για το καπνιστό λουκάνικο “Rostbratwurst” και τα Klöße, που μοιάζουν με γιουβαρλάκια. Η Βαυαρία είναι η πατρίδα του “Weißwurst”, του λευκού λουκάνικου. Παραδοσιακά το Weißwurst τρώγεται πριν από τις 11 το πρωί και δεν επιτρέπεται να τεμαχιστεί κατά την κατανάλωση. Τρώγεται με μια ιδιαίτερη τεχνική που αποκαλείται “zuzeln”. Οι υποψιασμένοι “ρουφούν” επιδέξια το περιεχόμενο του λουκάνικου, αφήνοντας το εξωτερικό περίβλημα. Οι τοπικές σπεσιαλιτέ της Γερμανίας, υπάρχουν σε δεκάδες παραλλαγές.
Στη Γερμανία, το πρόγευμα (Frϋhstϋck) είναι πλούσιο, σχεδόν ανάλογο με το βρετανικό breakfast, καφές με γάλα ή τσάι, ψωμί με βούτυρο και μαρμελάδα και συχνά ένα αβγό μελάτο ή scrubbed, με τυρί και σαλάμι. Η σούπα αποτελεί, συχνά, το πρώτο πιάτο στο μεσημεριανό γεύμα (Mittagessen). Πολύ ενδιαφέρουσες είναι οι γλυκές σούπες που γίνονται με βάση το άσπρο κρασί, τα κεράσια και τα μύρτα. Από τις αλμυρές σούπες, οι πιο συνηθισμένες είναι η Ochsenschwanzsuppe (Όσενσβαvτσoυπε), που δεν είναι παρά ένα πηχτό ζουμί βοδινής ουράς, η ρεβυθόσουπα, η σούπα από σπαράγγια ή από πράσα και διάφορες χορτόσουπες “βελουτέ” με γάλα. Το κυρίως πιάτο στη Γερμανία αποτελείται, συνήθως, από κρέας με λαχανικά, κυρίως πατάτες και λάχανο. Για επιδόρπιο, οι Γερμανοί προτιμούν τις κομπόστες και τις κρέμες με σιρόπι από φρούτα ή άρωμα βανίλιας. Το κολατσιό (Vesperbrot) αποτελείται από γλυκά ή βουτήματα, σε συνδυασμό με τσάι ή καφέ.
Στο εξωτερικό, βέβαια, είναι περισσότερο γνωστά τα γερμανικά λουκάνικα και πρώτα απ’ όλα τα Βινερβίρστχεν (Wiener Würstchen), μικρά λουκάνικα βιεννέζικης καταγωγής, τα Βιρστλ (Wϋrstel), από χοιρινό κρέας, και το Βάισβουρστ (Weisswurst) του Μονάχου, ένα άσπρο σαλάμι που συνοδεύεται από γλυκιά μουστάρδα. Τα πιο εντυπωσιακά, πάντως, είναι τα γιγαντιαία ζαμπόν της Βεστφαλίας (15 κιλά το καθένα, περίπου). Στα τυπικά πιάτα των διαφόρων γερμανικών επαρχιών, το χοιρινό κρέας έχει τη μερίδα του λέοντος. Δεύτερο έρχεται το μοσχαρίσιο κρέας.
Η Βεστφαλία θεωρείται, από γαστρονομική άποψη, η “καρδιά” του γερμανικού έθνους, Το τυπικό πιάτο της περιοχής είναι οι φακές με λαρδί (grosse Bohnen mit Speck) και το πολύ πικάντικο Πφέφερποτχαστ (Pfefferpothast) που παρασκευάζεται με κομμάτια από μοσχαρίσιο βραστό κρέας και πολυάριθμα καρυκεύματα. Τα Kνέντελ (Knodel) είναι μια σπεσιαλιτέ διαδεδομένη σε όλη τη Γερμανία. Πρόκειται για ένα είδος μεγάλων πατατοκεφτέδων που γίνονται από τριμμένες πατάτες, ψίχα ψωμιού και χοιρινό λίπος και σερβίρονται συνήθως, μαζί με κάλμπσαχσε (Kalbshashse) , δηλαδή με κότσια μοσχαρίσια. Τυπικό βερολινέζικο φαγητό είναι το Άισμπαϊν μιτ Ζάουερκραουτ (Eisbein mit Sauerkraut), χοιρινά κότσια με λάχανο και το Λέφελερμπσεν μιτ Σπεκ (Loffelerbsen mit Speck), σούπα από ξερά μπιζέλια με λαρδί και μπουκίτσες από ξεροψημένο ψωμί.
Επειδή στην Γερμανία δεν υπάρχει ούτε αφθονία, ούτε ποικιλία φρέσκων φρούτων, αναπτύχθηκε ιδιαίτερα η τέχνη της παρασκευής γλυκών, μαρμελάδων και ζελέδων, από τα πιο συνηθισμένα φρούτα μέχρι τα αγριoτριαvτάφυλλα και τους καρπούς της κουφοξυλιάς. Η γερμανική ζαχαροπλαστική, μάλλον πολύπλοκη, είναι από τις καλύτερες της Ευρώπης. Κυρίαρχη θέση έχουν τα παραδοσιακά Λέμπκουχεν (Lebkuchen) = γλυκά της ζωής), με διάφορα συμβολικά σχήματα που έχουν τις ρίζες τους στην αρχαία ειδωλολατρική παράδοση.
Η μπίρα εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο ποτό των Γερμανών. Η επινόηση της μπίρας (κατά τη γερμανική παράδοση) οφείλεται στον Γαμβρίνο, θρυλικό βασιλιά της Φλάνδρας που, δίκαια, θεωρήθηκε προστάτης των φανατικών της μπίρας, μια και κατανάλωσε σε ένα μόνο γεύμα μέχρι 144 μισόλιτρα μπίρας μοναχός του! Η μπίρα συχνά συνοδεύεται από ένα ποτηράκι γκράπας, της οποίας υπάρχουν πολλές ποιότητες. Το Κιρς (Kirsch) είναι το γνωστό απόσταγμα από αγριοκέρασα του Μέλανος Δρυμού, ενώ εξίσου γνωστό είναι και το ΤσβέτσγKενΣναπς (Zwetschgenschnaps), απόσταγμα από δαμάσκηνα.
Η μέση κατανάλωση μπίρας ανά άτομο φτάνει τα 120 λίτρα, πράγμα καθόλου παράξενο. Στη Γερμανία υπάρχουν περισσότερα από χίλια είδη μπίρας και η ζυθοποιία συνιστά μια από τις παλαιότερες γερμανικές παραδόσεις. Αυτό επιβεβαιώνεται με την κήρυξη της 23ης Απριλίου ως Ημέρας της Γερμανικής Μπίρας. Πρόκειται για την επέτειο της έκδοσης του βασιλικού διατάγματος του 1516 στη Βαυαρία, με την οποία οριζόταν επακριβώς ο τρόπος ζυθοποιίας και τα συστατικά της μπίρας. Έμεινε στην ιστορία ως η “Επιταγή καθαρότητας του ζύθου” (Deutsches Reinheitsgebot) και θεωρείται ο πρώτος γερμανικός νόμος για την ασφάλεια των τροφίμων.
Μπορεί η μπίρα να είναι το συνώνυμο της Γερμανίας, ωστόσο, από τη χώρα δεν λείπει το καλό κρασί. Η αμπελουργία ανθεί σε πολλές περιοχές, κυρίως τον Ρήνο και το Μάιν. Πολλά από τα γερμανικά κρασιά έχουν αποκτήσει διεθνή φήμη. Από τις ποικιλίες του λευκού ξεχωρίζουν το Riessling, το Silvaner και το Müller-Thurgau. Από τα κόκκινα γερμανικά κρασιά ιδιαίτερα δημοφιλή είναι το Dornfelder και το Spätburgunder.
){kind=link}
0 Σχόλια