Εκατομμύρια φιλάθλων θαυμάζουν τα αστέρια του αφρικανικού ποδοσφαίρου, όπως ο Ντιντιέ Ντρογκμπά, ο Σαμουέλ Ετό και ο Μικαέλ Εσιέν, αλλά πίσω από τη βιτρίνα αυτή κρύβεται ένα δράμα που αφορά σε δεκάδες χιλιάδων νέων από τις χώρες κυρίως της κεντρικής Αφρικής.
Σε κάθε νεαρό Αφρικανό που έρχεται στην....
Ευρώπη και συνάπτει συμβόλαιο για καριέρα σε επαγγελματικό σύλλογο, εκπληρώνοντας το όνειρο σχεδόν κάθε νέου που μεγαλώνει στη χώρα του, αντιστοιχούν δεκάδες άλλοι που έρχονται στη Γηραιά Ηπειρο.
Καραβιές ολόκληρες νεαρών ποδοσφαιριστών φτάνουν σε συλλόγους με την ελπίδα ενός συμβολαίου, μέσω κυκλωμάτων εκμετάλλευσης που λίγο απέχουν από τους διακινητές λαθρομεταναστών, με μόνο στυγνό γνώμονα το κέρδος. Αποτέλεσμα είναι η πλειονότητα των νεαρών Αφρικανών να καταλήγει στους δρόμους των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, με όλες τις ανθρωπιστικές και κοινωνικές συνέπειες που αυτό συνεπάγεται.
Η απροκάλυπτη δράση των κυκλωμάτων αρχίζει από τις αλάνες στις αφρικανικές χώρες, ιδιαιτέρως της Δυτικής Αφρικής (Γκάνα, Νιγηρία, Καμερούν, Τόγκο, Ακτή Ελεφαντοστού), αλλά και της Βόρειας Αφρικής (Αλγερία, Μαρόκο, Τυνησία κ.λπ.). Εκεί, επιτήδειοι που ποζάρουν ως κανονικοί ατζέντηδες, αλλά στερούνται κάθε διαπίστευσης, υπόσχονται στους καλύτερους από όσους βλέπουν να παίζουν ξυπόλυτοι με μισοφουσκωμένες μπάλες πάνω στις πέτρες μια ονειρεμένη καριέρα στην Ευρώπη. Οι περισσότεροι πείθονται, ακόμη και με κάποια πίεση ή χρήματα στους γονείς τους, και παίρνουν κάποια χρήματα και μια ταξιδιωτική (όχι κανονική) βίζα για να πάνε σε μια ευρωπαϊκή χώρα να δοκιμάσουν την τύχη τους. Οι δήθεν ατζέντηδες έρχονται σε επαφή με κανονικούς μάνατζερ παικτών που συνεργάζονται με συλλόγους, αλλά μόλις αποτύχουν στις δοκιμές, τους πετούν σαν στυμμένες λεμονόκουπες. «Τότε είναι που αρχίζει το δράμα τους», λέει στην «Καθημερινή» ο Σιμάο Μάτε Ζούνιορ, ο Μοζαμβικανός μέσος του Παναθηναϊκού. «Μη γνωρίζοντας αρχικά τι τους περιμένει στην Ευρώπη, τελικά αναγκάζονται να κάνουν άλλες δουλειές και καταλήγουν στον δρόμο».
Χωρίς χρήματα ή επίσημα χαρτιά, οι περισσότεροι από αυτούς αδυνατούν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. «Αν και το πρόβλημα αυτό δεν αφορά τόσο την πατρίδα μου όσο την Κεντρική και Βόρεια Αφρική», λέει ο Σιμάο, «είχα έναν συμπατριώτη μου που πήγε στα 17 του στις ακαδημίες της Σπόρτινγκ Λισσαβώνας. Εκεί υπέγραψε συμβόλαιο, έπαιξε δύο παιχνίδια και μετά ξέμεινε χωρίς ομάδα. Για καιρό ταλαιπωρούνταν χωρίς εισόδημα και του έδωσα κι εγώ μερικά χρήματα. Πήγε για λίγο στην Κύπρο, αλλά έχω χάσει πια τα ίχνη του».
Το πρόβλημα δεν περιορίζεται στους νέους από την Αφρική. Αντίστοιχο ζήτημα, αν και σε αρκετά μικρότερη κλίμακα, εντοπίζεται και σε νεαρούς ποδοσφαιριστές από τη Νότια Αμερική. Ο Αργεντινός μέσος του Αρη, Χαβιέρ Ουμπίδες, καταθέτει στην «Κ» ότι το φαινόμενο αφορά και τους νέους από την πατρίδα του, που οι ατζέντηδες τους υπόσχονται... λαγούς με πετραχήλια, για να απογοητευθούν μετά.
«Ναι, είχα φίλους που είχαν αυτήν τη μοίρα. Παιδιά από την Αργεντινή που τους είπαν ότι έχουν σίγουρη καριέρα στην Ευρώπη και ξέμειναν - μεγάλο πρόβλημα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια περίπτωση φίλου μου που ξέμεινε στην Τουρκία, έναν άλλον συμπατριώτη μου στη Ρουμανία και πολλούς άλλους σε άλλες χώρες. Είναι γενικευμένο φαινόμενο», αναφέρει ο Ουμπίδες, με εμφανή τη συμπάθεια στη φωνή του για τα θύματα αυτού του εμπορίου ποδοσφαιρικής σαρκός.
0 Σχόλια