Μέσα λοιπόν από μύθους που μοιάζουν με πραγματικότητα και αλήθειες γεμάτες αλληγορία, ένα είναι το ερώτημα: «Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου» το μέλλον τι ορίζει;.
Όταν έρχονται οι νύχτες, πάνω από κάθε ύπαρξη, αργά και νωχελικά ταξιδεύει ένας γιγάντιος καθρέπτης με φιλντισένιο χρώμα: η ξάγρυπνη Σελήνη.
Χωρίς το δικό της ασημένιο φως μπορεί και αντανακλά σαν πελώριο κάτοπτρο το φως του ήλιου, «μυώντας» τους ανθρώπους στη μαγεία του απόλυτα φυσικού καθρέπτη.
Όμως και όλες οι υδάτινες επιφάνειες στη γη, από τα ρυάκια ως τους ωκεανούς, «γνωρίζουν» καλά αυτό το αρχέγονο «μυστικό» του αντικατοπτρισμού, που όλοι μας μπορούμε να «φυλακίσουμε» κοιτώντας απλά το πρόσωπο μας σε ένα φλιτζάνι με... τσάι.
Όταν λοιπόν οι άνθρωποι επινόησαν τους καθρέπτες, δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από το να μιμηθούν τη φύση. Ωστόσο αυτό που γοήτευσε και κέντρισε περισσότερο την θνητή περιέργεια ήταν το γεγονός του ότι πίσω από τις επιφάνειες που λειτουργούν ως κάτοπτρα, υπάρχουν «κρυμμένοι» ολόκληροι κόσμοι.
Όπως συμβαίνει κάτω από τις θάλασσες -όπου απλώνεται ένα σύμπαν πλασμάτων και ενεργειών που το μάτι αδυνατεί να συλλάβει- έτσι και πολύ πιο πέρα από το είδωλο που διαγράφεται στη λεία πρόσοψη του καθρέπτη, παράλληλοι «κόσμοι», άυλοι και μυστηριακοί περιμένουν υπομονετικά να τους γνωρίσουμε.
Αυτή η «αίσθηση» που μοιάζει περισσότερο με ενστικτώδη ενόραση, έθεσε τα θεμέλια μιας μεγάλης μυστικιστικής παράδοσης που αμέτρητους αιώνες τώρα «αναγνωρίζει» πως κάθε καθρέπτης αποτελεί και μια πύλη για άλλες διαστάσεις.
Κάποτε, πολύ παλιά, όταν ο χρόνος δεν μπορούσε να προσδιοριστεί μέσα από τους χτύπους των ρολογιών μα ούτε και να καταργηθεί από το «τέλος» και την «αρχή», υπήρχε ένας καθρέπτης τόσο μεγάλος που πάνω του απεικονίζονταν όλα τα σύμπαντα και όντα της δημιουργίας μα και η απέραντη γνώση της μιας Αλήθειας. Και ενόσω τα πάντα περιστρέφονταν σε τυχαίες επαναλήψεις υποστηρίζοντας την εξελικτική αταξία, ένας δράκος, χωρίς ποτέ κανείς να μάθει το «γιατί», χτύπησε με δύναμη τον καθρέπτη θρυμματίζοντάς τον σε απειράριθμα μικρά κοφτερά κομματάκια. Σαν ένα γιγάντιο σιντριβάνι από λαμπερά θρύψαλα στροβιλίστηκαν και σκορπίστηκαν στο «Όλον», κατέχοντας το καθένα από ένα ψήγμα της μιας Αλήθειας.
Τα πάντα μετατράπηκαν σε ένα αχανές παζλ και οι θνητοί κρατώντας το κομμάτι που τους αντιστοιχεί δεν μπόρεσαν ποτέ πια -ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί- να έχουν όλη τη Γνώση και να γνωρίζουν την μια Αλήθεια. Όμως σε αυτή την αλληγορική ιστορία της Ανατολής αναφέρεται ότι όπως τίποτα δεν μένει με τον τρόπο που υπήρξε έτσι και δεν θα συνεχίσει να υπάρχει με τον τρόπο που το ξέρουμε. Θα έρθει ξανά η στιγμή που τα κομμάτια θα «συναντήσουν» το ένα το άλλο ώστε να ταιριάξουν και η χαμένη ενότητα θα αποκατασταθεί προκειμένου ο κόσμος να αποκτήσει το αρχικό του νόημα. Τη γαλήνη!
Ένας από αυτούς είναι εκείνος των νεκρών. Και αυτό γιατί η «υπέρβαση» που επιτυγχάνουν τα κάτοπτρα συνιστά «πύλη» για πεδία που δεν βρίσκονται στα όρια των γνωστών διαστάσεων του χώρου και του χρόνου.
Έτσι αναπτύχθηκε ένα ξεχωριστό είδος μαντείας, με σκοπό να αποκαλύπτονται τα παρελθόντα, παρόντα και μέλλοντα, που διεθνώς ορίζεται ως κατοπτρομαντεία και διέπεται από τις ίδιες αρχές με την κρυσταλλομαντεία και την υδατομαντεία.
Οι Αρχαίοι Έλληνες βύθιζαν καθρέπτες σε ιερές πηγές και τους μελετούσαν για να πάρουν απαντήσεις στα ερωτήματα που τους απασχολούσαν, ενώ στην Αίγυπτο τους θεωρούσαν «κλειδί της ζωής» και τους φύλασσαν στους ναούς τους ως σκεύη επικοινωνίας με τους θεούς.
Οι «προφητικοί» καθρέφτες στην Κίνα ήταν εξαιρετικά διαδεδομένοι και διακοσμημένοι με αστρολογικά και κοσμολογικά σύμβολα. Αλλά και οι ιερείς των Αζτέκων «έβλεπαν» το μέλλον στους καθρέπτες από οψιδιανό. Καθρέπτες από όνυχα χρησιμοποιούσαν συχνά οι μάγοι του 14ου αιώνα στην Ευρώπη αφού πρώτα τους άφηναν στο φως του φεγγαριού για να «φορτιστούν». Στο Θιβέτ οι αρχιμάντεις μέχρι και σήμερα συγκεντρώνουν το βλέμμα τους στον καθρέφτη, για να μπορέσουν να δώσουν χρησμό.
Στην ελληνική λαϊκή παράδοση συναντάμε τη χρήση του καθρέπτη προκειμένου να «μάθει» η κάθε κοπέλα που επιθυμεί γάμο ποιον και πότε θα παντρευτεί. Έτσι διασώζονται αρκετές μαντικές πρακτικές που μερικές από αυτές συμβουλεύουν τα εξής: Τα μεσάνυχτα της γιορτής των Αγίων Πάντων η κάθε ανύπαντρη μπορεί να σταθεί μπροστά σε έναν καθρέπτη κρατώντας ένα αναμμένο κερί και πίσω από τον αριστερό της ώμο θα εμφανιστεί το πρόσωπο του άνδρα που θα την παντρευτεί.
Μια άλλη εκδοχή για να δει τον μέλλοντα σύζυγό της είναι να σταθεί μπροστά σε καθρέπτη τη νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης σε πλήρη αυτοσυγκέντρωση και σιωπή. Το σε πόσο καιρό θα γίνει ο γάμος θα το μάθει αν βγει συννεφιασμένη νύχτα με ολόγιομο φεγγάρι και κοιτάζοντας την αντανάκλαση της πανσέληνου σε έναν καθρέπτη να περιμένει να περάσει κάποιο σύννεφο πάνω από το φεγγάρι. Ανάλογα με το πόσα λεπτά χρειαστούν τόσα θα είναι τα χρόνια μέχρι να ντυθεί νύφη. Σύμφωνα με άλλες λαογραφικές καταγραφές, πρέπει κανείς να αποφεύγει να κοιτάζει με σβηστά φώτα τις νύχτες σε καθρέπτη, γιατί εκεί μπορεί να εμφανίζονται οι ψυχές των νεκρών.
Παρ' ότι η επιστήμη σε πολλές εκδηλώσεις της αρνείται την μαντεία και τη θεωρεί δεισιδαιμονία, ή έστω μια μορφή «έκφρασης» του υποσυνείδητου, τα τελευταία χρόνια μοιάζει να αναθεωρεί την απόλυτα αρνητική στάση της και δέχεται τουλάχιστον να διερευνήσει πολλά από τα οποία αποκαλεί επιεικώς «φαινόμενα».
Ο καθηγητής Φιλοσοφίας και ψυχοθεραπευτής Δρ Pέιμον Mούντι, παγκοσμίως γνωστός για τις έρευνές του σχετικά με τις επιθανάτιες εμπειρίες, με τη βοήθεια των φοιτητών του πειραματίστηκε με τους καθρέπτες και την πιθανότητα να αποτελούν «πύλες» για επικοινωνία με τον κόσμο των ψυχών.
Η μελέτες του για την κατοπτρομαντεία, όπως αποκαλύπτει ο ίδιος σε βιβλίο του, είχαν ως αποτέλεσμα να διαπιστώσει ότι «οράματα μέσα από τους καθρέπτες δεν έβλεπαν μόνο τα μέντιουμ και οι ειδικευμένοι μάντεις αλλά και απλοί άνθρωποι και μάλιστα στο μεγαλύτερο ποσοστό τους τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά».
Το συμπέρασμα του Δρ Mούντι ήταν ότι το «μυστικό» δεν κρύβεται στον ίδιο τον καθρέπτη, αλλά στο υποσυνείδητο του ανθρώπου.
Επιφάνειες όπως οι καθρέπτες και οι κρυστάλλινες σφαίρες βοηθούν ορισμένα άτομα να οδηγηθούν σε διαφοροποιημένες καταστάσεις συνείδησης, όπου ανοίγονται οι δίαυλοι επικοινωνίας με τα βαθύτερα επίπεδα της ύπαρξης -και γιατί όχι και με άλλους «κόσμους» οι οποίοι είναι σαν τα σήματα που εκπέμπει το κινητό μας. Δεν τα βλέπουμε αλλά υπάρχουν.
Προς αυτή την κατεύθυνση και έχοντας περισσότερη «περιέργεια» για τις πρακτικές και δοξασίες αιώνων, επιστήμονες ερευνητές από μεγάλα πανεπιστήμια σε Ευρώπη και ΗΠΑ έχουν αρχίσει σοβαρές μελέτες προκειμένου να διαπιστώσουν πού ακριβώς βρίσκεται η αλήθεια ανάμεσα στον «μύθο» και την «υπερβολή».
Σύμφωνα με το φενγκ σούι, τα κάτοπτρα είναι «συσκευές» θετικής ενέργειας αφού, αν στον χώρο ανιχνευτούν σχήματα του περιβάλλοντος που δεν είναι ευνοϊκά (π.χ. οξείες γωνίες από απέναντι που «βλέπουν» μέσα στο καθιστικό) το αρνητικό στοιχείο εξουδετερώνεται με πολλούς μικρούς καθρέφτες τοποθετημένους σε στρατηγικά σημεία.
Και αυτό γιατί μπορούν να αντανακλούν και έτσι να επιστρέφουν πίσω την κακή ενέργεια.
Ο τρόπος αυτός είναι μια από τις πιο συνηθισμένες «θεραπείες» ενός χώρου του οποίου η ενέργεια «κι» έχει διαταραχτεί.
Παράλληλα, οι καθρέφτες λειτουργούν και σαν επιπλέον «μάτια» για κάποιον που εργάζεται με το πρόσωπο προς τον τοίχο.
Ωστόσο οι τοποθετημένοι σε λάθος σημεία καθρέφτες μπορούν να μεγεθύνουν ένα πρόβλημα.
Και αυτό γιατί λειτουργούν κυριολεκτικά ως πολλαπλασιαστές, αφού ένα μόνο κάτοπτρο αρκεί για να διπλασιάσει ό,τι απεικονίζεται πάνω του.
Αν υπάρχουν περισσότεροι καθρέφτες τοποθετημένοι αντικριστά, τότε ο «χώρος» βαθαίνει τόσο που το είδωλο επαναλαμβάνεται στο άπειρο.
Στους μικρούς και στενούς χώρους οι καθρέφτες αποτελούν μια αποτελεσματική λύση για να τους «μεγαλώσετε» και να νιώσετε ευρυχωρία και αίσθηση άνεσης.
0 Σχόλια