Αμέτρητοι οι τρόποι παρασκευής της ελιάς

Πόσες ελιές υπάρχουν!
Μικρές και μεγάλες, ψιλές και χονδρές, παχιές και λεπτές, ολοστρόγγυλες και μακρόστενες μυτερές, μαύρες και πράσινες.

Αλλά και πόσοι τρόποι παρασκευής :
αλατσολιές, ξιδάτες, λεμονάτες, με χυμό νεραντιζιού, με σκόρδο, με αρωματικά, και δεν ξέρω τι άλλο.

Τελευταία εμφανίστηκαν και οι "πρωτότυποι" με ελιές γλυκό του κουταλιού, ελιά "κονφί" και βεβαίως, τα περίφημα "πατέ" ελιάς (πολτοί θα έπρεπε να λέγονται), σκέτοι ή αρωματισμένοι.
Είχα δοκιμάσει κάποτε μια συνταγή από τα αρχαία, βράζοντας ελιές σε μέλι με λίγο σκόρδο.
Πρέπει να σας πω ότι ήταν πολύ νόστιμο και κράτησε πολύ καιρό, διότι, παρά τοις αρχαίοις, το μέλι ήταν και πρώτη ύλη συντήρησης.

Ελιές καλλιεργούνται σε απίθανα μέρη.
Και δεν μιλώ για τις δικές μας τις πεζούλες, που λόγου χάρη κάνουν στη Μάνη το βουνό κάμπο, αλλά για πιο εξωτικά μέρη.

Μικρή παραγωγή υπάρχει στην Αυστραλία, την Καλιφόρνια και τη Χιλή και, αφού εισαγάγουμε από τη Γερμανία, κοντεύει και η μέρα που θα δούμε ελιές από τη Χιλή, αν δεν προσέξουμε.
Οι ελαιώνες μας κλαδεύονται πια με απαράδεκτο τρόπο από ανειδίκευτους εργάτες, συνήθως αλλοδαπούς, αφού οι Έλληνες δεν πατούν στις ιδιοκτησίες τους.

Η ελιά είναι, πάντως, και μια πρώτη ύλη μαγειρέματος, που δίνει πολύ ωραία πιάτα, όπως το "μπαρδουνιώτικο" κοτόπουλο.
Ακόμη, μια χούφτα ελιές Θάσου, οι λεγόμενες και θρούμπες (από το θρούμπι), μέσα στη φασολάδα, ανεβάζει το "εθνικό" μας φαγητό.
Αλέξανδρος Γιώτης