Ήταν ασημένια και περιλάμβανε 6 οβολούς.
Υπήρχαν σε νομίσματα απλοί οβολοί, δυόβολα, τριόβολα, πεντόβολα, κλπ.
Πολλαπλάσια της δραχμής ήταν τα δίδραχμα και τα τετράδραχμα.
Για πολύ μεγάλα ποσά υπήρχε η μνά (100 δρχ.) και το τάλαντο (60 μνες = 6.000 δρχ.).
Τα ψιλά, δηλαδή ο οβολός, ο δυόβολος κλπ κοβόταν όχι από άργυρο, αλλά από ταπεινότερα μέταλλα (χαλκό και κασσίτερο).
Η επινόηση του χρήματος απλώθηκε ραγδαία στη Μεσόγειο.
Λίγο μετά την Ελλάδα, ή ταυτόχρονα, οι αποικίες στα παράλια της Μεσογείου εισήγαγαν κι αυτές τα αργυρά και χρυσά νομίσματα.
Έφτασαν πολύ γρήγορα και στα λουκουμόνια ("βασίλεια") των Ετρούσκων στην Ιταλία, κι από εκεί πέρασαν στη Ρώμη που το άστρο της άρχιζε ν ανεβαίνει πάνω από τον Τίβερη.
Εδώ το μέσο που χρησίμευε ως χρήμα μέχρι την εποχή εκείνη, ήταν συνήθως το πρόβατο (λατινικά pecus).
Το πραγματικό χρήμα που κυκλοφόρησε με τη μορφή νομισμάτων (pecunia), κόπηκε από τον βασιλιά Νουμά Πομπίλιο, τον Ζ΄αιώνα π.Χ.
0 Σχόλια