Αυτό το κομμάτι της πόλης το ξέρω καλά, από παιδί. Έχει υπάρξει για πολλά χρόνια η καθημερινή μου διαδρομή. Κοραή, Πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄, Μασσαλίας.
Έχω δει τις αλλαγές εδώ και τριάντα χρόνια, έχω χειροκροτήσει τις πεζοδρομήσεις.
Έχω πιστέψει πως κάποια μέρα οι άνθρωποι θα κάθονται σε ένα παγκάκι για να δουν τις αλλαγές των εποχών.
Έχω δοκιμάσει την πίστη μου σε κάθε γενιά, κάθε κυβέρνηση, κάθε δήμο, στον εαυτό μου.
Η διαδρομή μου σήμερα είναι ένας εφιάλτης.
Ξεκινάει από έναν βρώμικο πεζόδρομο, έναν άσχημο ελεύθερο χώρο με βουνά από σκουπίδια όλη την ημέρα, μια Κοραή που αναδίδει τη νευρικότητα των υπαλλήλων που καπνίζουν βιαστικά, που δείχνει μισά σχέδια και μισά όνειρα ή μεγάλα σχέδια που κατέρρευσαν δίπλα στους άστεγους που μαζεύουν όπως όπως κάθε πρωί τη βραδινή τους προίκα.
Στον μικρό αγαπημένο μου πεζόδρομο, ανάμεσα στο Πανεπιστήμιο και την Ακαδημία, στην Πατριάρχου Γρηγορίου, πατάω σύριγγες, μετράω ξεχασμένα άρρωστα παιδιά και βλέπω μια δεύτερη Τοσίτσα γεννημένη μόλις χθες, ξεχασμένη στο φως της μέρας, πρεζάκια, κλεφτρόνια, μικροπωλητές και προφήτες που πουλάνε κομποσκοίνια.
Λίγο πιο ψηλά, εκεί που χάζευα κάποτε παλιά βιβλία στα κιόσκια των υπαίθριων βιβλιοπωλών και μύριζε φορμόλη, το παρκάκι της Νομικής, ένας πρόχειρος καταυλισμός άστεγων, πρεζάκια και μικροπωλητές που περίσσεψαν από τις κάτω πιάτσες και δεν βρίσκουν καλύτερο πόστο, αγόρια και κορίτσια χωρίς σήμερα, απεγνωσμένα και επικίνδυνα, επιθετικά και εχθρικά.
Είναι άδικο η πόλη που αγαπάς να πεθαίνει και εσύ να στέκεσαι αδρανής.
Είναι άδικο οι άνθρωποι που αγαπούν το κέντρο και τις γωνιές του να κάνουν στρατηγικούς ελιγμούς για να φτάσουν στον προορισμό τους.
Είναι άδικο να σκέφτομαι πως ίσως ήταν καλύτερα με την Κοραή και τη Μασσαλίας δρόμους και όχι πεζόδρομους.
Και η λύπη μου, όταν περνάω τη φωτισμένη Αθηναϊκή Τριλογία και βλέπω τις δεκάδες σκιές των φαντασμάτων της πόλης, σκεπάζει τον θυμό μου.
Η λύπη για το κακό που πολλαπλασιάζεται και έφτασε πια πολύ μπροστά, στη βιτρίνα της πόλης και θα σταθεί εκεί μέχρι να σβήσουν τα φώτα της.
Αν στην Κοραή μπορώ να κοιτάζω ψηλά για να μη βλέπω τα πολυκαιρισμένα ζουμιά, τα παπούτσια που κολλάνε στη βρώμα και τους σωρούς των σκουπιδιών, στην υπόλοιπη διαδρομή μου δεν μπορώ παρά να κοιτάζω χαμηλά, τον πάτο της πόλης και τα ανθρώπινα ερείπια του δίπλα στα υποδειγματικά της κτίρια.
Η δική μου «αθηναϊκή τριλογία» Κοραή, Γρηγορίου Πατριάρχου, Μασσαλίας μυρίζει τρόμο, εγκατάλειψη και αδιαφορία, μου δείχνει ένα αύριο τόσο σκοτεινό όσο κανείς δεν φαντάστηκε, με κάνει να νιώθω ανίσχυρη να συνεχίσω να αγαπώ αυτά που αγάπησα, μετέωρη, αμήχανη και ντροπιασμένη, πολύ φτωχή για σκέψεις που κάνω ή δεν έκανα και για πράξεις που δεν θα μπορέσω.
Για κάθε έναν από εμάς που έχει συνδέσει ένα τόσο δα κομμάτι της πόλης με μια ανάμνηση, ένα κομμάτι της ζωής του, ένα νεύμα αναγνώρισης, το παρόν του, η φτώχεια και η γενικότερη χρεοκοπία μας φαίνονται απερίγραπτες.
Είναι σχεδόν ανόητο να ζητώ από αυτούς που ψήφισα να κάνουν την πόλη μου ασφαλή, βιώσιμη και καθαρή για να ανακουφίσουν αυτή τη φτώχεια μου.
* Η κ. Αργυρώ Μποζώνη είναι υπεύθυνη επικοινωνίας στην Ελληνική Θεαμάτων.
0 Σχόλια