Ο Τζιλς Ντουλέι θυμάται τη στιγμή, αφότου πάτησε μια κρυμμένη βόμβα στο Αφγανιστάν.
Ο κ. Ντουλέι, ανεξάρτητος φωτογράφος, αισθάνθηκε ένα στιγμιαίο κύμα θερμότητας καθώς η έκρηξη τον σήκωσε στον αέρα.Προσγειώθηκε τέσσερα μέτρα μακριά, μυρίζοντας τη δυσωδία των εκρηκτικών που είχε αναμειχθεί με εκείνη της δικής του σάρκας.
"Θυμάμαι να κοιτάω ψηλά και να βλέπω κομμάτια από μένα και τα ρούχα μου στο δέντρο, κάτι που ήξερα πως δεν είναι καλό σημάδι. Είδα το αριστερό χέρι μου. Ήταν απολύτως φανερό πως είχε τεμαχιστεί σε κομμάτια και σιγοκαιγόταν. Δεν μπορούσα να αισθανθώ τα πόδια μου, έτσι σχεδόν αμέσως, και από ό τι μπορούσα να δω στο δέντρο, κατάλαβα ότι τα είχα χάσει" είπε.
Ο κ. Ντουλέι, σε εκείνη την έκρηξη, υπέστη τριπλό ακρωτηριασμό. Ενώ οι Αμερικανοί στρατιώτες έσπευδαν να εφαρμόσουν τα αιμοστατικά που θα έσωζαν τη ζωή του, ο κ. Ντουλέι μέτρησε τι είχε απομείνει.
"Σκέφτηκα: "Δεξί χέρι; Μάτια;" και μετά: "Μπορώ να δουλέψω".
Ο κ. Ντουλέι, 39, τραυματίστηκε στην επαρχία Κανταχάρ.
Σήμερα έχει βγει από το νοσοκομείο και έχει κάνει φυσιοθεραπείες 12 εβδομάδων στο Χέντλεϊ Καρτ, ένα στρατιωτικό κέντρο αποκατάστασης κοντά στο Λονδίνο.
Εκεί μαθαίνει να περπατάει με τα δύο πόδια και το ένα χέρι που του έχουν προστεθεί. Και κάνει, σχέδια να επιστρέψει στη δουλειά - πίσω στην Κανταχάρ, για να φωτογραφίσει την ιατρική περίθαλψη των Αφγανών πολιτών.
Τεχνικοί φτιάχνουν έναν κοντοκομμένο προσθετικό βραχίονα που θα είναι εφοδιασμένος με ένα τρίποδο κεφαλής. Σ αυτό ο κ. Ντουλέι είπε ότι θα συνδέσει μια βιντεοκάμερα.
"Βλέπετε;" ρώτησε, κουνώντας το κομμένο χέρι στο πρόσωπο του.
Με το δεξί χέρι του προσποιήθηκε ότι πιέζει ένα φανταστικό κουμπί φωτοφράχτη σε μια φανταστική βιντεοκάμερα.
Ο κ. Ντουλέι δεν έχει στο μυαλό του αυτό που συνέβη ως τραγωδία
- "Ποτέ δεν είδα τον εαυτό μου ως σοβαρά τραυματισμένο, αλλά ως μια κακουχία που αλλάζει τη ζωή και η οποία εμπεριέχει ευκαιρία, επίσης.
Δήλωσε ότι ελπίζει να διοχετεύσει το ενδιαφέρον για τους δικούς του αγώνες στα δεινά των άλλων:
"Για μένα, για να έχει νόημα αυτό που συνέβη εμένα, πρέπει να το μετατρέψω σε πλεονέκτημα στη δουλειά που κάνω" εξήγησε.
Ωστόσο, μην εξαπατάσθε από τη γεμάτη χαρά αισιοδοξία του.
Ο κ. Ντουλάι έχει βαδίσει ένα τρομακτικό μονοπάτι.
Αμέσως μετά τον τραυματισμό του, άρχισαν οι επιπλοκές.
Παραλίγο να πεθάνει από πάθηση των πνευμόνων και υψηλούς πυρετούς.
Τη νύχτα της 16ης Φεβρουαρίου, κάλεσαν την οικογένειά του να πάει δίπλα του και τους είπαν πως ίσως δεν τα καταφέρει μέχρι το ξημέρωμα.
Είπε ότι ποτέ δεν αποδέχθηκε το ενδεχόμενο του θανάτου.
"Σκεφτόμουν: "Ανάπνεε, ανάπνεε, ανάπνεε" είπε.
Μέχρι τα μέσα Μαρτίου, ξεκίνησε μια νέα δοκιμασία: προσπαθεί να μάθει πώς να σηκώνεται πάνω και να κινείται.
Με μόνο ένα άκρο και αυτό εξασθενημένο από την ασθένεια και τις εβδομάδες που ήταν σχεδόν ακίνητο δεν μπορούσε ούτε να συρθεί στο πάτωμα.
Ανακάλυψε ότι μέχρι να αποκατασταθεί η φυσική του κατάσταση και να μάθει να χρησιμοποιεί τα προσθετικά άκρα, θα εξακολουθούσε να εξαρτάται από άλλους.
Αυτά τα ανεξίτηλα γεγονότα θα γίνονταν παταγωδώς ξεκάθαρα στα τέλη Απριλίου, όταν ανατράπηκε από ένα σαμπό μπάνιου.
Γυμνός και κλαίγοντας, αιμορραγώντας από ένα κομμένο μέλος και ανήμπορος να βοηθήσει τον εαυτό του, μεταφέρθηκε από τρεις νοσοκόμες,.
"Αυτό ήταν το απόλυτο κατώτατο σημείο", είπε.
Από τότε, βρίσκεται σε σχεδόν συνεχή άσκηση και θεραπεία ενώ αποδέχτηκε, είπε, το ότι "ανεξαρτήτως του πόσο καλά θα γίνω, πάντα θα συνεχίσω να πέφτω".
Φέτος, πρόκειται να υποβληθεί σε ακόμη τρεις χειρουργικές επεμβάσεις και περιμένει περισσότερες.
Και υποφέρει από βνασανιστικούς φανταστικούς πόνους, από τα άκρα που δεν υπάρχουν πια. Του είπαν ότι ίσως δεν απαλλαγεί ποτέ από αυτούς.
Παρ όλα αυτά, σταμάτησε να παίρνει παυσίπονα, ωθώντας τον εαυτό του να προχωρήσει.
Κάτι που κάνει, μαζί με τους στρατιώτες που επίσης έχουν χάσει τα άκρα τους. Το να αποκτήσει πρόσβαση στο κέντρο αποκατάστασης ήταν δύσκολο.
Μερικοί στην κυβέρνηση αντέδρασαν, λέγοντας ότι, ως πολίτης που πλησίαζε τα 40, ο κ. Ντουλέι δεν ήταν στην ίδια φυσική κατάσταση ούτε είχε την ίδια νοοτροπία με τους νέους στρατιωτικούς.
Με τα τρία άκρα χαμένα αλλά το πνεύμα άθικτο, ο κ.Ντουλέι χαμογέλασε όταν θυμήθηκε το διάλογό του με τον αξιωματούχο του τομέα υγείας που είχε αντιρρήσεις.
"Μην ανησυχείτε", τόνισε. "Οι στρατιώτες θα μάθουν να συντηρούνται".
Συγγραφέας: C.J.CHIVERS
0 Σχόλια