Λουϊζα Ριανκούρ, η Γαλλίδα κόμισσα που έδωσε τα πάντα για την Ελλάδα

Όταν ακούμε το όνομα της κόμισσα Λουϊζης Ριανκούρ, η σκέψη μας πάει στο φιάσκο της Αστυνομίας, όταν πριν από 20 χρόνια οι τρομοκράτες της "17 Νοέμβρη" ξέφυγαν μέσα από τα χέρια της, στην ομώνυμη οδό των Αμπελοκήπων.
Έτσι ξέρουμε το όνομά της, όχι όμως και την ίδια, που υπήρξε θερμή φιλέλλην, στις οποίες δύσκολα θα την εμιμούντο σημερινοί Έλληνες.
Η Λουΐζα Ριανκούρ γεννήθηκε στο Σεντ Ντιντιέρ της Γαλλίας, στις 19/1/1846.
Από μικρή έμαθε και θαύμαζε τον ελληνικό πολιτισμό και ήρθε στην Αθήνα να τον γνωρίσει. Επέστρεψε στη Γαλλία, παντρεύτηκε, απέκτησε δύο παιδιά, τον Ραούλ και την Ελίζα, αλλά τα φιλελληνικά της αισθήματα την ξαναγύρισαν πίσω.

Διέμενε στην οδό Βασιλίσσης Αμαλίας 34 (τα καλοκαίρια στην Κηφισιά) με το τεράστιο σαλόνι, όπου συγκέντρωνε σε χοροεσπερίδες βασιλείς, πρίγκιπες και αριστοκράτες της Αθήνας.

Η Λουΐζα ήταν άνθρωπος που άνοιγε πολύ εύκολα το πορτοφόλι. Είχε στο αίμα της τη φιλανθρωπία και τη χορηγία. Πρωτοστατούσε σε εράνους, προσφέροντας πολλά χρήματα για το Άσυλο Ανιάτων, για τα θύματα του Μακεδονικού Αγώνα και των βουλγαρικών ωμοτήτων, και ταξίδεψε στις Σέρρες, όπου προσέφερε είδη πρώτης ανάγκης στους μαρτυρικούς κατοίκους.

Η προσφορά της.
Οργάνωνε φιλανθρωπικούς χορούς για να ενισχύσει φτωχούς και ορφανά, ενώ διέθεσε απλόχερα 50.000 δραχμές (τεράστιο ποσό το 1905) για τη δημιουργία εργοστασίου κεντημάτων και εργόχειρων για τις άπορες κορασίδες, προσφέροντας μάλιστα και το οικόπεδο!

Έδινε βραβεία σε άπορους αριστούχους μαθητές κι έκανε δωρεές στην Πολυκλινική, σε συλλόγους και συνδέσμους. Πρόσφερε, επίσης, τεράστιο ποσό υπέρ της εκκλησίας του Παναγίου Τάφου, μετά από έκκληση του Πατριάρχη.

Πάντοτε γενναία στις χορηγίες, η Ριανκούρ δώρισε στο Νομισματικό Μουσείο μια σπουδαία συλλογή βυζαντινών νομισμάτων. Ήταν Γενάρης του 1908, όταν ο εκ Μυκόνου διευθυντής του Μουσείου Γιάννης Σβορώνος έμαθε ότι η χήρα του Ρώσου προξένου Τρογιάνσκι κατείχε σπουδαία συλλογή βυζαντινών νομισμάτων, τα 4/5 των οποίων σπάνια, και προτίθετο να εκποιήσει.

Μην μπορώντας να βρει τα χρήματα που απαιτούσε η αγορά της, αποτάθηκε στην πολύτιμη φίλη της Ελλάδας Ριανκούρ, που δεν δίστασε να δείξει τη γενναιοδωρία της και να αγοράσει τη συλλογή, που σήμερα φέρει το όνομά της.

Έτσι γνωρίσαμε τις μορφές των βασιλέων που μας τις παρουσίαζαν φανταστικές και όμοιες κατά το πλείστον, ενώ στα νομίσματα ήταν επίσημες, αυθεντικές, χαραχθείσες από ακριβή σχέδια των ανακτόρων.

Η συλλογή περιλαμβάνει 192 χρυσά, 74 αργυρά και 264 χάλκινα σκουφάτα και κωνσταντινάτα. Παριστούν αυτοκράτορες, από τον Μέγα Κωνσταντίνο έως την Άλωση της Πόλης, και βασιλείς της Νικαίας, της Θεσσαλονίκης και της Τραπεζούντας.

Διακρίνονται οι μορφές των Ιουστινιανού, Κωνσταντίνου και Ελένης, Ιουλιανού, Θεοδοσίου, Αρκαδίου, Μαρκιανού, Λέοντος, Φωκά, Ηρακλείου, Ειρήνης της Αθηναίας κ.α.
Η συλλογή καταρτίστηκε από τον Τρογιάνσκι όταν υπηρετούσε στην Ανατολή.
Ήταν βαθύς γνώστης της βυζαντινής νομισματικής και την προόριζε για την Αγία Πετρούπολη.

Η Ριανκούρ γνώριζε τα βυζαντινά νομίσματα από το σύγγραμμα του Γάλλου βυζαντινολόγου Σαμπατιέν και η χαρά της για τη δωρεά υπήρξε πολύ μεγάλη!

Το 1919, ο δήμος Αθηναίων έδωσε τιμητικώς το όνομά της σε δρόμο των Αμπελοκήπων.
Πέθανε στην Αθήνα στις 27/2/1941.

Έστειλε το γιο της να πολεμήσει.

Στις 8/1/1903,ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου έγραφε:
"Η κόμισσα Ριανκούρ επέταξε τον κομητικό τίτλο, έκαμε τον υιόν της Ραούλ φαντάρο Έλληνα (πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους ως υπαξιωματικός), έγινε Ελληνίς, παρακολουθεί τας εκδηλώσεις της και τας ανάγκας της Ελλάδος όσον ολίγοι Έλληνες!"

Απέκτησε την ελληνική ιθαγένεια στις 30/11/1902, ορκισθείσα ενώπιον του νομάρχη ως Ελληνίδα και ενεγράφη στα δημοτολόγια του δήμου Αθηναίων, γνωρίζουσα απταίστως την ελληνική!
Τάσος Κοντογιαννίδης.