Σούμο, μόνο για λίγους και δυνατούς

Για περισσότερο από 2.000 χρόνια οι τεράστιοι αυτοί ανθρώπινοι όγκοι των 150 κιλών ο καθένας απαρτίζουν μία από τις αρχαιότερες και ολιγομελέστερες "πριβέ λέσχες" του κόσμου. Η ατμόσφαιρα στην αρένα είναι ηλεκτρισμένη. Η ένταση πλησιάζει στο αποκορύφωμά της. Αγωνία. Δύο τεράστιες μάζες από μυς, λίπος και κόκαλα εισέρχονται στον χώρο του αγώνα. Και οι δύο μαζί ζυγίζουν .....

περισσότερο από 300 κιλά.
Είναι οι παλαιστές του Σούμο, της ανώτατης μάχης της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου. Και το αγώνας για το Κύπελλο του Αυτοκράτορα, η κατάκτηση του οποίου είναι η ύψιστη τιμή για τον "γιοκοσούντα". Το κοινό ξεσπά σε ένα θερμό, ηχηρό χειροκρότημα. Αυτοί οι αγωνιστές που έχουν συνηθίζει να φιλούν τη λάσπη και να ακροβατούν πάνω στο βάρος τους παρουσιάζονται στο κοινό με τα πιο όμορφα στολίδια που αρμόζουν στην περίσταση:

τις φαρδιές μεταξωτές ζώνες με τα κεντήματα που φορούν στη μέση, το κόστος των οποίων ξεπερνά τα 20.000 ευρώ.

'Οταν ανεβαίνουν στο ρινγκ, το "ντόχιο", μπορούν πλέον να επιδείξουν σε όλο τους το μεγαλείο τα εμβλήματα που αποτελούν τα "σήματα κατατεθέντα" του χαρακτηρισμού που φέρουν, δηλαδή του αήττητου άνδρα: τον επιδέξια  πλεγμένο κότσο που συγκρατεί υπερήφανα τα μαλλιά τους, σύμφωνα με την παλιά ιαπωνική συνήθεια του 18ου αιώνα, το μεγάλο λευκό πανί σαν κορδόνι βάρους 13 κιλών που κρέμεται από τη μέση τους και δένει ανάμεσα στα πόδια τους και τα πέντε μικρά χάρτινα κομμάτια κομμένα σε σχήμα ζιγκ ζαγκ.

Στη συνέχεια στέκονται στο κέντρο ενός κύκλου από άμμο μέσα στην τετράγωνη αρένα που με την έναρξη του αγώνα θα σκεπαστεί με αλάτι. Οι δύο παλαιστές ανοίγουν διάπλατα τα χέρια τους και τα σηκώνουν ψηλά, σύμφωνα με το ιαπωνικό έθιμο, προκειμένου να δείξουν ότι δεν φέρουν πάνω τους κανένα είδος όπλου.  Κοιτούν προς τον βορρά και χαιρετούν τον Αυτοκράτορα. Για μερικά λεπτά αναμετρούν τις δυνάμεις τους κοιτώντας ο ένας τον άλλον με λαχταριστή αγριότητα.

Τώρα μηδέν στο ρολόι, ο διαιτητής κηρύσσει την έναρξη του αγώνα με μια βεντάλια πολέμου. Οι δύο γιγάντιοι όγκοι συγκρούονται μετωπικά.

Οι γροθιές, οι γρατσουνιές και οι δαγκωματιές απαγορεύονται ρητά ανάμεσα στους μαχητές. Επίσης είναι αυστηρώς απαγορευμένα και τιμωρούνται με βαριές ποινές τα τραβήγματα των μαλλιών καθώς και τα χτυπήματα στα μάτια και στα ευαίσθητα σημεία του αντιπάλου. Αντίθετα επιτρέπονται και επικροτούνται τα δυνατά χτυπήματα με το χέρι, τα χαστούκια, το σπρώξιμο, οι τρικλοποδιές και άλλες εβδομήντα τεχνικές ρίψεως του σώματος.

Ο καλός αγωνιστής του Σούμο πρέπει να επιδεικνύει μεγάλη ισορροπία, να είναι ευκίνητος και ευλύγιστος και να επιτυγχάνει να διατηρεί το χαμηλότερο δυνατόν κέντρο βάρους ώστε να αποφύγει την άμεση εκτόπισή του από το ρινγκ, που αποτελεί άλλωστε και έναν από τους δύο στόχους του αντιπάλου προκειμένου να τον οδηγήσει στην ήττα.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα το γεμάτο με σάρκα δέρμα των παλαιστών χοροπηδά στον αέρα σαν μια μάζα από ζελέ. Στην περίπτωση όπου κάποιο μέρος του σώματός τους αγγίξει το "ντόχιο", με εξαίρεση τις πατούσες των ποδιών, που αποτελεί και τον άλλον στόχο αυτού του αθλήματος, τότε θα έχει επιτευχθεί και ολοκληρωθεί η ήττα. Ο χαμένος κείται πλέον στο δάπεδο.

Από την στιγμή όπου ξεκίνησαν η αναμέτρηση, τα χτυπήματα και τα χαστούκια ως την πτώση του ηττημένου έχουν περάσει μετά βίας δέκα δευτερόλεπτα, ενώ η μέγιστη χρονική διάρκεια μερικών πολύ συναρπαστικών αγώνων ήταν δύο ως τρία λεπτά.

Αυτό είναι και το μεγαλείο της συντομίας του Σούμο το οποίο επισήμως δεν είναι ένα άθλημα, ένα σπορ, αλλά μία επιδεξιότητα, μια  τέχνη, η εθνική ιαπωνική γιορτή.

Γιώργος Κρατσαγκώνης