Γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν τόσο δυνατά στην ύπαρξή τους…
χωρίς ποτέ να έχουν δει κάτι από τα δύο με τα μάτια τους;
Πόση είναι η απόσταση μεταξύ τους;
Μήπως τελικά όλοι εκείνοι που μαρτυρούν ότι επέζησαν μετά από......
μία γαλήνια επιθανάτια εμπειρία επισκέπτονται για λίγα λεπτά ένα άλλον κόσμο, τον Κόσμο του Παραδείσου; Πριν προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, ας δούμε λίγο την έννοια του “παραδείσου” στις θρησκείες του κόσμου.
Ο Παράδεισος στις θρησκείες όλου του κόσμου.
Η έννοια του Παραδείσου εμπεριέχεται σε πολλές θρησκείες. Η ιδέα για το Θεό στον Παράδεισο αναπαρίσταται στη ζωγραφική, στη λογοτεχνία και στους ύμνους εδώ και πάρα πολλούς αιώνες. Είναι πραγματικά ενδιαφέρον ότι ενώ οι θρησκείες ποικίλλουν ως προς την αντίληψή τους για τον Παράδεισο όλες ανεξαιρέτως επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στις ιδέες της ειρήνης, της γαλήνης, της δικαιοσύνης και της ανταπόδοσης.
Ισχύουν άραγε όλες αυτές οι θεωρίες; Ή απλώς έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι; Μήπως αποτελούν αντικείμενο για εκμετάλλευση των πιστών; Για ένα χριστιανό η ύπαρξη του Παραδείσου δε χρειάζεται καμία άλλη απόδειξη από την Ανάσταση του Ιησού Χριστού. Παρόμοια, οι μουσουλμάνοι αποδέχονται την ανάληψη του Μωχάμετ απο ένα μυστικό τόπο που είναι γνωστός ως «ο θάνατος της Πέτρας», απόδειξη ότι ο Παράδεισος υπάρχει. Ωστόσο, σην περιοχή του Θιβέτ, οι ακόλουθοι του Δαλάι Λάμα πιστεύουν ότι υπάρχει μόνο ένα πνεύμα του Λάμα, μία αιώνια μετεμψύχωση που περνάει από ένα Δαλάι Λάμα στον επόμενο ενώ το φυσικό σώμα πεθαίνει ή καταστρέφεται.
Αυτό αποτελεί μία ισχυρή απόδειξη για τους ακολούθους για να αποδεχτούν τον Παράδεισο ως αναπόφευκτο τέλος. Ο παραδοσιακός ιουδαισμός πιστεύει ότι ο θάνατος δεν αποτελεί το τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης αλλά εξαιτίας του γεγονότος ότι ο επικεντρώνεται στην τωρινή ζωή,περισσότερο από ότι στη μεταθάνατο ζωή , αφήνει πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη προσωπικών απόψεων.
Πού πάνε όσοι ζουν επιθανάτιες εμπειρίες;
Οι άνθρωποι που βιώνουν μία επιθανάτια εμπειρία συχνά μιλούν για τη μετάβασή τους σε ένα άλλο κόσμο. Για ένα ταξίδι μαγευτικό και κατά βάση εξωραϊστικό. Μελετώντας οι επιστήμονες περιπτώσεις ανθρώπων που βρέθηκαν στο χείλος του γκρεμού και βιώσαν μία επιθανάτια εμπειρία διαπίστωσαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά.
Πρώτα από όλα, τα άτομα αυτά φτάνουν στο σημείο του έσχατου πόνου και στη συνέχεια ακούνε το γιατρό να ανακοινώνει το θάνατό τους. Έπειτα ακολουθεί ένας ενοχλητικός θόρυβος και ξαφνικά εκείνοι βρίσκονται σε ένα τούνελ όπου κινούνται με ιλλιγγιώδη ταχύτητα. Όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι,κάποια στιγμή έρχονται σε επαφή με αγαπημένα οικογενειακά και φιλικά τους πρόσωπα τα οποία έχουν πεθάνει.
Σε αυτό το μέρος αισθάνονται τόσο καλοδεχούμενοι λουσμένοι με μία αγάπη πέρα από τη φαντασία τους. Κάποια σιγμή, εμφανίζεται μία λάμψη φωτός και ξαφνικά στα αυτιά τους ηχούν ερωτήσεις που καθεμία από αυτές αφορά ένα γεγονός της ζωής τους. Έτσι η ζωή τους περνάει μπροστά από τα μάτια τους σαν ταινία μικρού μήκους. Και τότε, έρχεται το σημείο της κρίσης, όπως το αποκαλούν. Είναι η στιγμή που κάποιος τους λέει ότι ήρθε η ώρα να επιστρέψουν…
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις το άτομο θέλει να μείνει σε αυτήν την νιρβάνα.Οι περισσότεροι επιστρέφοντας δηλώνουν οτι ήθελαν πάρα πολύ να μείνουν εκεί ενώ συχνά υποστηρίζουν οτι δεν φοβούνται πια το θάνατο.
Μήπως τελικά όλοι αυτοί οι άνθρωποι στην πραγματικότητα περιγράφουν τον Παράδεισο; Και εάν αποδείξουμε την ύπαρξη του Παραδείσου, θα έχουμε αυτόματα αποδείξει και την ύπαρξη της σκοτεινής εναλλακτικής του πλευράς, της Κόλασης;
Η πιθανότερη απάντηση είναι “ναι”! Η ανακάλυψη του Παραδείσου σχεδόν εγγυάται την ύπαρξη του αντιθέτου του: είτε λέγεται Άδης, είτε βασίλειο του διαβόλου ή Κόλαση.
Στις περιθανάτιες εμπειρίες, αν και η πλειοψηφία περιγράφει μια ευχάριστη “παραδεισένια” αίσθηση, δεν είναι λίγες και οι μαρτυρίες ανθρώπων που βρέθηκαν σε ένα απαίσιο μέρος, εκλιπαρώντας κάποιος να τους βγάλει από εκεί μέσα. Και η επιστροφή στα εγκόσμια είναι ακόμα πιο οδυνηρή διαδικασία γιατί το σώμα σε αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται αρκετό χρόνο για να αναρρώσει πλήρως. Άραγε μπορούμε να υποθέσουμε οτι όλοι αυτοί μεταφέρονται έστω και στιγμιαία στην Κόλαση;
“Η επιθανάτια εμπειρία, είναι μια εμπειρία θανάτου!”
Ο διάσημος συγγραφέας Michael Sabom, μας λέει:
“Η επιθανάτια εμπειρία είναι μία εμπειρία θανάτου. Δεν είναι μία εμπειρία που έπεται του θανάτου. Αυτοί οι άνθρωποι δεν πάνε στον Παράδεισο ή στην Κόλαση και έπειτα επιστρέφουν για να μας διηγηθούν πώς ήταν. Πιστεύω ότι είναι μία πολύ ισχυρή πνευματική εμπειρία κατά τη διάρκεια της διαδικασίας θανάτου. Είναι μία πνευματική διαδρομή που οδηγεί κάπου αλλά το πού ακριβώς το κρατάει ο καθένας για τον εαυτό του.”
ierosagon.org
0 Σχόλια