Είμαι μαμά και χρειάζομαι μία μαμά

Είναι κάτι μέρες που είναι αβάσταχτες…

Το κεφάλι πάει να σπάσει, το μωρό γκρινιάζει ασταμάτητα, τα άπλυτα πιάτα σχηματίζουν βουνό και το ίδιο συμβαίνει και με τα ασιδέρωτα ρούχα.
Ούτε συζήτηση για ξεκούραση, ούτε ένα φως στο τούνελ.
Για πόσο ακόμα θα αισθάνομαι έτσι μέχρι το παιδί μου να κλείσει τα δύο ή τα τρία του χρόνια; Πόσες ακόμα φορές θα καταλήξω στο συμπέρασμα ότι «είμαι η χειρότερη μαμά του κόσμου, τίποτα δεν μπορώ να κάνω σωστά»; Πόσες φορές θα υποψιαστώ ότι αυτό το αγγελούδι που λατρεύω, ήρθε στη ζωή μόνο και μόνο για να δοκιμάσει τις αντοχές και τις ανοχές μου; Όλοι μου λένε, ότι είναι ένα στάδιο που θα περάσει..., αλλά αδυνατώ να τους πιστέψω.
Κι εκεί που «βαδίζω μόνη στην έρημο», εκεί που κάθομαι στο παγκάκι της παιδικής χαράς κατάκοπη και με την βεβαιότητα ότι «πάει, δεν θα τα καταφέρω», κάθεται δίπλα μου μια άλλη γυναίκα με την ίδια όψη απόγνωσης. Άλλη μια μαμά που το κεφάλι της πάει να σπάσει, το μωρό της γκρινιάζει εδώ και μέρες, τα πιάτα της και τα ασιδέρωτά της σχηματίζουν βουνά.
Και μες στη μιζέρια μας, κοιταζόμαστε και χαμογελούμε η μία στην άλλη και αισθανόμαστε ότι , αν και άγνωστες, μας δένουν πολλά και ότι καμιά από τις παλιές μας κολλητές δεν θα μας καταλάβουν όσο η μία την άλλη.
Συζητάμε και ανοίγουμε η μία την καρδιά της στην άλλη. Και το δικό της παιδί δοκιμάζει τις αντοχές της. Είναι ώρες που κι εκείνη αισθάνεται, ότι δεν είναι άξια ούτε για τα πιο απλά και καθημερινά πράγματα. Κι εγώ, από αυτή την συζήτηση βγαίνω όλο και περισσότερο ανακουφισμένη.
Προς Θεού, όχι κοροϊδεύοντας «τα χάλια» της άλλης, ούτε σκεπτόμενη ότι «υπάρχουν και χειρότερα». Απλά αισθάνομαι ότι δεν είμαι μόνη στον πλανήτη «Μαμά».
Γι’ αυτό λέω… Οι μαμάδες χρειάζονται μαμάδες στα εύκολα και στα δύσκολα.
Στα εύκολα
Το πρώτο του χαμόγελο, η πρώτη του φωνούλα, το δοντάκι που επιτέλους ξεφύτρωσε, είναι μεγάλα γεγονότα που μόνο μια άλλη μαμά μπορεί να εκτιμήσει την σημασία και το μεγαλείο τους. Μόνο η άλλη μαμά καταλαβαίνει πόσο ευτυχισμένη αισθάνομαι, όταν με ξυπνάνε τα ακατάληπτα «λογάκια» του μωρού μου, ακόμα κι αν έχω προλάβει να κοιμηθώ μόλις 3 ώρες.
Στα δύσκολα
Και μια μέρα όλα στραβώνουν. Το ροζ συννεφάκι της ευτυχισμένης μαμάς σκάει σαν σαπουνόφουσκα. Είναι φυσικό σου λένε όλοι, η ζωή με το παιδί δεν είναι πάντα ρόδινη. Και όσο μεγαλώνει τόσο θα μεγαλώνουν και οι αναποδιές. Μέχρι που ένα πρωί ξυπνάς και βλέπεις ένα ωραιότατο γκράφιτι στα μαξιλάρια του λευκού καναπέ σου. Και ποιος να με καταλάβει τώρα που περνάω ώρες ατελείωτες τρίβοντας τους ανεξίτηλους μαρκαδόρους; Μόνο μια άλλη μαμά που τρίβει κι αυτή τον τοίχο της πιθανόν. Μόνο εκείνη μπορεί να με κάνει να χαμογελάσω λέγοντάς μου «Μην μιλάς καθόλου, η κόρη μου όταν ήταν 2 χρονών, ζωγράφισε τους τοίχους καφέ με…. ξέρεις τι»
Είναι μόνο μια περαστική φάση
Ναι, θα περάσει. Θα σταματήσω κάποια στιγμή να εξαντλούμαι κάνοντας δουλειές που θα ακυρωθούν από την επόμενη «ζαβολιά» του αγγελουδιού μου. Θα σταματήσω να αισθάνομαι ανασφαλής και άχρηστη. Θα έρθει μια μέρα που θα χαμογελώ με κατανόηση σε άλλες μικρομαμάδες.
Μέχρι τότε όμως… χρειάζομαι μια μαμά. Και νομίζω ότι μια μαμά χρειάζεται κι αυτή εμένα!