εμπνεύστηκε και τον παραδίδει ένας από τους καλύτερους μαθητές του.
Σκηνοθεσία: Τζ. Τζ. Εϊμπραμς
Σενάριο: Τζ. Τζ. Εϊμπραμς
Πρωταγωνιστούν: Κάιλ Τσάντλερ, Ελ Φάνινγκ, Ρον Έλνταρντ, Νόα Έμεριχ, Γκάμπριελ Μπάσο
Διάρκεια: 112’
Χώρα: ΗΠΑ
Είδος: Περιπέτεια φαντασίας
Πρεμιέρα: 16 Ιουνίου 2011
Μια καλοκαιρινή νύχτα του 1979, σε μια ήσυχη κωμόπολη του Οχάιο, μια παρέα 12χρονων αγοριών και ένα 14χρονο κορίτσι επιχειρούν να γυρίσουν ένα ερασιτεχνικό φιλμάκι τρόμου, με τη βοήθεια μιας κάμερας Super 8, και γίνονται μάρτυρες του εκτροχιασμού μιας μεγάλης αμαξοστοιχίας που κουβαλά μέσα της ένα πολύ παράξενο φορτίο. Το ατύχημα προσελκύει πολυάριθμους άντρες του στρατού, αλλόκοτα συμβάντα αρχίζουν να αναστατώνουν την καθημερινότητα της κωμόπολης, άνθρωποι και κατοικίδια ζώα εξαφανίζονται μυστηριωδώς και κάποια στιγμή που τα παιδιά παρακολουθούν το φιλμάκι το οποίο τράβηξαν διαπιστώνουν ότι, εκτός από ένα μέρος του συμβάντος, η κάμερά τους συνέλαβε εν τη απουσία τους την εμφάνιση ενός απόκοσμου πλάσματος…
Παλιομοδίτικο με έναν νοσταλγικό και πολύ ειλικρινή τρόπο, το «Super 8» αντλεί την απλή και όχι ακριβώς πρωτότυπη ιδέα του από την κλασική κινηματογραφική μυθολογία των τερατόμορφων απειλών και των εξωγήινων επισκέψεων στον πλανήτη μας. Μαέστρος στο να προξενεί σασπένς αποκρύπτοντας μέχρι τελευταία στιγμή από το κοινό του χρήσιμες πληροφορίες και δελεάζοντας τη φαντασία κάθε θεατή με μια σειρά από μεγάλα ερωτηματικά, ο δημιουργός του τηλεοπτικού «Lost», παραγωγός της καλύτερης ίσως ταινίας με τέρατα που είδαμε τα τελευταία χρόνια («Cloverfield») και σκηνοθέτης του ανανεωμένου κινηματογραφικού «Star Trek» εφαρμόζει στη νέα του ταινία την ίδια τακτική: ένας αδιευκρίνιστος κίνδυνος σέρνεται νύχτα στους έρημους δρόμους της κωμόπολης, θα χρειαστεί ωστόσο να περιμένουμε μέχρι το τελευταίο ημίωρο για να ανακαλύψουμε πλήρως τη μορφή και τις προθέσεις του.
Μέχρι τότε, το «Super 8» γίνεται το ερωτικό γράμμα του Τζ. Τζ. Εϊμπραμς στον Στίβεν Σπίλμπεργκ (ο οποίος εκτελεί εδώ χρέη παραγωγού), τον δημιουργό με τον οποίο γαλουχήθηκε ως θεατής και μετέπειτα ως σκηνοθέτης, και στην αξέχαστη πρώτη δεκαετία της καριέρας του. Η ταινία μοιάζει να βαδίζει γεωγραφικά στις ίδιες γειτονιές όπου μεγάλωναν οι πιτσιρικάδες ήρωες του «Ε.Τ.», αντιλαμβάνεται το μικρόκοσμο μιας επαρχιακής πόλης με τον ίδιο τρόπο που τον σκιαγραφούσαν τα «Σαγόνια του Καρχαρία» και καλλιεργεί το κλίμα δέους και προσμονής που μετέτρεπε τις «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» σε μυσταγωγική εμπειρία.
Κάπου εδώ, εντούτοις, το φιλμ προδίδει και τα όριά του. Το «Super 8» δεν ξεστρατίζει από τη συνταγή που προσπαθεί να αναπαράγει, ενώ μοιάζει πιο αδύναμο σε αντίκτυπο από τους ακαταμάχητους συνδυασμούς συναισθήματος και θεάματος που παρέδιδε νεαρότερος ο Σπίλμπεργκ, ίσως επειδή ο «μαθητής» αποδεικνύεται λιγότερο ικανός κινηματογραφιστής από τον «δάσκαλο». Αυτό που κατορθώνει, όμως, περίτρανα η ταινία είναι να πάρει από το χέρι το σημερινό και πλήρως απαξιωμένο mainstream σινεμά και να το επιστρέψει για λίγο σε μια πιο αθώα εποχή κατά την οποία το Χόλιγουντ δεν είχε ακόμη προλάβει να μεταμορφωθεί σε αδίστακτη δολαριομηχανή και εξακολουθούσε να υπηρετεί μια ωφελιμιστική πλην απολύτως ποιοτική βιομηχανία διασκέδασης.
Ο Εϊμπραμς έχει το βλέμμα καρφωμένο στο παρελθόν και σε πράγματα που θεωρεί οικεία και προσφιλή στον ίδιο, περιφρουρεί με φροντίδα τις πιο ευαίσθητες πτυχές της ιστορίας του, ώστε να μην τις ισοπεδώσει η επέλαση των εφέ, και συγχρονίζει τα πάντα στις τρυφερές καρδιές των εφήβων ηρώων του. Για όλους αυτούς τους λόγους το «Super 8» μοιάζει περισσότερο με αυθόρμητη κίνηση αγάπης παρά με προϊόν κάποιου ψυχρού εμπορικού υπολογισμού. Σαν μια μαγική μηχανή του χρόνου μεταφέρει τους θεατές του πίσω σε παλιότερα και καλύτερα χολιγουντιανά καλοκαίρια, εκμηδενίζοντας την απόσταση που χωρίζει το 2011 από το 1981 και το αμερικανικό σινεμά των «Transformers» από εκείνο του «Εξωγήινου».
[Λουκάς Κατσίκας]
0 Σχόλια