Λίμνη Ευβοίας

Νησιώτικο περιβάλλον, αρχοντική ατμόσφαιρα, πυκνά δάση και πανέμορφες παραλίες.
Βρισκόμαστε στη Λίμνη Ευβοίας, έναν τόπο προικισμένο και ιδανικό για τις πρώτες καλοκαιρινές εξορμήσεις
Το μικρό, απόκρημνο και δασωμένο βουνό Καντήλι που κυριαρχεί στο βορειοδυτικό τμήμα της Εύβοιας, βουτά απότομα στη θάλασσα δημιουργώντας μια από τις πιο ενδιαφέρουσες παράκτιες ζώνες του νησιού.
Στην πιο όμορφη ίσως γωνιά τούτης της καταπράσινης ακτογραμμής βρίσκεται η μικρή πολιτεία της Λίμνης που μοιάζει να ισορροπεί με μαεστρία ανάμεσα σε βουνό και θάλασσα.
Η διαδρομή την οποία πρέπει να ακολουθήσεις για να φτάσεις έως εδώ τα συνδυάζει όλα.
Ανεβαίνεις ψηλά, μπαίνεις μες στα έλατα και ατενίζεις τη θάλασσα του Ευβοϊκού ν' ανοίγεται σαν λίμνη στα πόδια σου.
Περπατάς στην ακροποταμιά και ανασαίνεις τις μυρωδιές όλου του δάσους...
Στη συνέχεια κατηφορίζεις προς τη δαντέλα του Ευβοϊκού κόλπου ρουφώντας αχόρταγα τον θαλασσινό αέρα και φτάνεις στη θαλασσινή Λίμνη με πληρότητα αισθήσεων...
Η πάλαι ποτέ ναυτική πολίχνη με τη νησιώτικη προσωπικότητα που απλώνεται νωχελικά δίπλα στη θάλασσα αποκαλύπτει αμέσως την αρχοντιά της.
Η περιοχή κατοικείται σύμφωνα με τους ιστορικούς από τη 2η χιλιετία π.Χ. και το σημερινό όνομά της προήλθε από παράφραση του ονόματος της αρχαίας πόλης Ελύμνιο που προϋπήρχε στη θέση της.

Η Λίμνη γνώριζε μεγάλη ανάπτυξη ήδη από τους ρωμαϊκούς και βυζαντινούς χρόνους, ωστόσο οι πειρατικές επιδρομές ανάγκασαν τους κατοίκους να μεταφέρουν τον οικισμό στα γύρω υψώματα, τα σημερινά "Καστριά" και "Παναγιά".
Στην παραλία ξανακατέβηκαν στα μέσα του 16ου αιώνα ιδρύοντας την πολιτεία της Λίμνης που μπολιάστηκε πληθυσμιακά από Αιγαιοπελαγίτες
Με την πάροδο του χρόνου η Λίμνη έγινε και πάλι υπολογίσιμη ναυτική δύναμη και συνεισέφερε στην επανάσταση του 1821.
Μετά την απελευθέρωση της Εύβοιας από τους Τούρκους, οι Λιμνιώτες, εκμεταλλευόμενοι την πλούσια και άριστης ποιότητας ξυλεία των δασών τους, κατασκεύασαν καινούργια πλοία και μεγάλωσαν τον στόλο τους.
Παράλληλα άρχισε από ελληνικές και ξένες εταιρείες (γερμανικές, ολλανδικές και ελβετικές) η συστηματική εξόρυξη του λευκόλιθου (τέλη 19ου αιώνα) που συνεχίστηκε αδιάκοπα έως τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αρχιτεκτονικά μνημεία και αξιοθέατα
"Σήμερα τα παλιά σπιτικά των ψαράδων συνυπάρχουν αρμονικά με τα καλοδιατηρημένα νεοκλασικά αρχοντικά των ναυτικών. Στο κέντρο της πολίχνης δεσπόζει ο επιβλητικός ναός της Παναγίας της Λιμνιώνας με το καλαίσθητο μαρμάρινο καμπαναριό, έργο του 1879.
Οι ντόπιοι καμαρώνουν επίσης για το εκκλησάκι της "Παναγίτσας" που είναι αφιερωμένο στη Ζωοδόχο Πηγή και κτισμένο σε σημείο όπου προϋπήρχε παλαιοχριστιανική βασιλική.
Από τον παλιότερο ναό έχει διασωθεί ένα μικρό τμήμα του μωσαϊκού δαπέδου (πιθανόν 5ου αιώνα), ενώ ένα μέρος του ψηφιδωτού διάκοσμου έχει μεταφερθεί στο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο της πόλης.
Χαμηλότερα κατά μήκος του παραλιακού δρόμου συνωστίζονται τα παλιά πέτρινα σπίτια σχηματίζοντας ένα καλαίσθητο σύνολο. Γύρω από τη "Σκάλα" (τη χαρακτηριστική ξύλινη προβλήτα) τα χταπόδια λιάζονται στο σύρμα, μπροστά από τους παλιούς καφενέδες των ναυτικών που για τις ανάγκες της τουριστικής ανάπτυξης έχουν μετατραπεί σε "ουζερί-μπαρ". Αξιόλογο είναι το Ιστορικό - Λαογραφικό Μουσείο που στεγάζεται σε διώροφο νεοκλασικό κτίριο του 19ου αιώνα. Δυτικά της προκυμαίας βρίσκεται η σκήτη του Οσίου Χριστόδουλου, κτήτορα της μονής του Αγ. Ιωάννη της Πάτμου που ασκήτεψε και πέθανε εδώ το 1111.
Ακολουθώντας τον ασφάλτινο δρόμο που συνεχίζει νότια, πάντα παράλληλα με την ακτή, περνάς τα Κατούνια και περιπλανιέσαι ανάμεσα σε πυκνά δάση και εύφορα περιβόλια. Κατά μήκος όλης αυτής της όμορφης διαδρομής θα δεις αριστερά κρυμμένες, ανάμεσα στα πεύκα, τις παλιές εγκαταστάσεις των ορυχείων λευκόλιθου ενώ παράλληλα όμορφες παραλίες πλαισιωμένες με πευκοδάση θα σε προδιαθέτουν για βουτιές.
Τελικός προορισμός είναι η μονή Γαλατάκη. Το μοναστήρι είναι φωλιασμένο στις πλαγιές του όρους Καντήλι και απολαμβάνει τη θέα στην κλειστή θάλασσα.
Βόρεια της Λίμνης ξεκινά ο επίσης παραλιακός δρόμος που οδηγεί στα χωριά Χρόνια, Ροβιές και Ηλια κι από εκεί συνεχίζει για τη γνωστή σε όλους Αιδηψό. Ολόγυρα η ήπιας γεωμορφολογίας περιοχή καλύπτεται από πευκώνες και ελαιώνες που σχεδόν πάντα καταλήγουν σε ακρογιαλιές με βαθιά καθαρά νερά.

Η καλύτερη διαδρομή
Λίγο ψηλότερα από τις Ροβιές, ακολουθώντας τον επαρχιακό ασφάλτινο δρόμο που οδηγεί στα ορεινά χωριά τις βόρειας Εύβοιας, ανάμεσα στα βουνά Καβαλάρης και Ξηρόν Ορος, συναντάμε το χωριό Δρυμώνας. Εδώ σε μια κατάφυτη μασχάλη του βουνού βρίσκεται το αξιόλογο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ (14ος αιώνας). Συνεχίζουμε την ανάβαση σε δρόμο που κινείται σε ελατοσκέπαστη ράχη, σε υψόμετρο 700-800μ. με αρκετές κλειστές στροφές. Αυτή η καθαρά ορεινή διαδρομή κρύβει πολλές εκπλήξεις, όπως έναν αθέατο καταρράκτη που σκορπά τα κρύα νερά του με ορμή από ύψος 15 μέτρων.

Μονή Γαλατάκη
Το αρχικό κτίσμα της φρουριακού τύπου μονής Γαλατάκη κτίστηκε τον 8ο ή κατά άλλους τον 7ο αιώνα (θεωρείται η παλιότερη μονή της Εύβοιας) πιθανόν πάνω σε αρχαίο ναό του θεού Ποσειδώνα. Το καθολικό της, αφιερωμένο στον άγιο των θαλασσινών Νικόλαο, είναι ναός σταυροειδούς ρυθμού, τετρακίονος, εγγεγραμμένος, τρίκογχος με νάρθηκα. Εντύπωση προκαλεί ο ογκώδης και οχυρός πύργος που δεσπόζει στη δυτική πλευρά του κτιριακού συγκροτήματος. Κτίστηκε, σύμφωνα με την παράδοση, τον 15ο αιώνα από τον Οσιο Δαυίδ με σκοπό να προστατευθούν οι μοναχοί από τους πειρατές. Το νεότερο όνομα Γαλατάκη δόθηκε προς τιμήν κάποιου χρηματοδότη από τον Γαλατά της Κωνσταντινούπολης.

Ροβιές
Κοντά στις Ροβιές βρισκόταν η αρχαία πόλη Οροβιαί και το ονομαστό μαντείο του Σελινούντιου Απόλλωνα. Και τα δύο καταστράφηκαν από σεισμούς και παλιρροϊκά κύματα που έπληξαν την περιοχή κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου. Σήμερα το μόνο που διασώζεται από το πολυτάραχο παρελθόν είναι ο φράγκικος πύργος που κτίσθηκε το 1256 από τον Γουλιέλμο Β΄ Βιλεαρδουίνο και αργότερα αποτέλεσε κατοικία του ντόπιου αγά.