Η σύντομη ιστορία ζωής του Στ. Χόκινγκ

21 ετών, ο Βρετανός επιστήμων της φυσικής Στίβεν Χόκινγκ έμαθε ότι πάσχει από την ασθένεια του Λου Γκέρινγκ. Συνήθως η ασθένεια αυτή προκαλεί τον θάνατο του ασθενούς εντός πέντε ετών. Ο δρ Χόκινγκ όμως έζησε και πραγματοποίησε ορισμένες από τις σημαντικότερες έρευνες στον τομέα της κοσμολογίας. Στη δεκαετία του 1960, μαζί με τον σερ Ρότζερ Πένροουζ, χρησιμοποίησε τα μαθηματικά για να εξηγήσει τις ιδιότητες της μαύρης τρύπας του σύμπαντος. Το 1973, εφήρμοσε τη γενική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν στις αρχές της κβαντομηχανικής. Και απέδειξε ότι οι μαύρες τρύπες δεν ήταν εντελώς μαύρες αλλά μπορούσαν να εκλύσουν ραδιενέργεια, να εκραγούν και να εξαφανιστούν. Πρόκειται για μια ανακάλυψη που επηρεάζει ακόμη και σήμερα τη φυσική και την κοσμολογία.
Σε ηλικία 69 ετών, ο δρ Χόκινγκ ήταν ένας από τους μακροβιότερους επιζήσαντες της ασθένειας του Λου Γκέρινγκ και αυτός που εμπνέει περισσότερο το κοινό του. Ο επιστήμων ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου παράλυτος και μπορεί να μιλούσε χάρη σε έναν προσομοιωτή φωνής. Πρόκειται για μια εξαντλητική και χρονοβόρα διαδικασία, χάρη όμως στην οποία ο δρ Χόκινγκ παρέμενε σε επαφή με τον κόσμο, διεύθυνε την έρευνα στο Κέντρο Θεωρητικής Κοσμολογίας του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, έγραφε ειδικά και εκλαϊκευμένα άρθρα και έδινε  διαλέξεις από τη Γαλλία μέχρι τα νησιά Φίτζι.

Η μεγάλη χαρά
Ο δρ Χόκινγκ έδωσε μια διάλεξη στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Αριζόνας. Η διάλεξή του, με τίτλο «Η σύντομη ιστορία μου», δεν αναφερόταν μόνο στην επιστήμη. Σε μια δεδομένη στιγμή, μίλησε για τη μεγάλη χαρά των επιστημονικών ανακαλύψεων. «Δεν θα τη συνέκρινα με το σεξ», είπε χρησιμοποιώντας τον προσομοιωτή φωνής, «αλλά διαρκεί περισσότερο». Το ακροατήριο ξέσπασε σε επευφημίες.
Το απόγευμα μετά τη διάλεξη, ο δρ Χόκινγκ μου παραχώρησε μια σπάνια συνέντευξη. Είχα προ εβδομάδος στείλει τις ερωτήσεις στην κόρη του, τη Λούσι Χόκινγκ, 40 ετών. Για να μην εξαντλήσει τον πατέρα της, ο οποίος είναι πιο αδύναμος τα τελευταία δύο χρόνια εξαιτίας σοβαρής επιδείνωσης της κατάστασης της υγείας του που λίγο έλειψε να του κοστίσει τη ζωή, η Λούσι Χόκινγκ τού διάβασε τις ερωτήσεις σε διάρκεια ορισμένων ημερών. Παρ’ όλες τις δυσκολίες ο δρ Χόκινγκ ήταν αυτός που θέλησε να με συναντήσει για τη συνέντευξη και όχι να μου απαντήσει μέσω e-mail. Μου μίλησε μεταξύ άλλων και για την καθημερινότητά του. «Ξυπνώ καθημερινά και πηγαίνω στο γραφείο μου όπου εργάζομαι με τους συνεργάτες μου και τους φοιτητές του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ. Χάρη στο e-mail μπορώ να επικοινωνώ με τους επιστήμονες σε όλον τον κόσμο. Προφανώς εξαιτίας της αναπηρίας μου χρειάζομαι βοήθεια. Πάντα όμως προσπαθούσα να ξεπερνώ τους περιορισμούς που μου θέτει η ασθένειά μου και να ζω όσο το δυνατόν γεμάτη ζωή. Ταξίδεψα παντού στον κόσμο. Ίσως κάποια μέρα να πάω στο Διάστημα», λέει.

Στο ερώτημά μου ότι ορισμένοι αμφισβητούν ότι πάσχει από τόσο σοβαρή ασθένεια, δεδομένου ότι έχει καταφέρει τόσα πράγματα στη ζωή του, ο δρ Χόκινγκ απαντά ότι ίσως δεν πάσχει από την πιο κοινή εκδοχή της ασθένειας, η οποία συνήθως προκαλεί τον θάνατο του ασθενούς σε δύο ή τρία χρόνια. «Με βοήθησε πολύ το γεγονός ότι έχω μια δουλειά και ότι με φροντίζουν τόσο καλά. Δεν έχω να πω θετικά πράγματα για την ασθένειά μου. Με δίδαξε όμως να μη λυπάμαι τον εαυτό μου γιατί άλλοι άνθρωποι υποφέρουν χειρότερα, και να προσπαθώ να κάνω όσα μπορώ».
Η συμβουλή του Βρετανού επιστήμονα προς άλλους ανθρώπους με αναπηρία είναι να επικεντρωθούν στα πράγματα που μπορούν να κάνουν καλά και να μη λυπούνται για όσα δεν μπορούν να κάνουν. «Να μην αφήνετε το πνεύμα σας ανάπηρο όπως το σώμα σας», τονίζει.
Claudia Dreifus/The New York Times