Ή τουλάχιστον έτσι θέλησα να παρουσιάσω στις κόρες μου το πρωινό της Παρασκευής που βρεθήκαμε στο κέντρο της ΕΛΕΠΑΠ (Ελληνική Εταιρεία Προστασίας και Αποκατάστασης Αναπήρων Παίδων) στο Παγκράτι.
Η εκδήλωση είχε τίτλο
"Βάλε και εσύ ένα χεράκι" και εκείνο που τους είχα εξηγήσει ήταν ότι θα πηγαίναμε να ζωγραφίσουμε και να βοηθήσουμε ορισμένα παιδιά που έχουν ανάγκη από αγκαλιά, καινούργιες φίλες, χαμόγελα...
Εμπειρία ζωής, κι ας είναι κλισέ.
Τα παιδιά εκτονώθηκαν με μπογιές και πινέλα, βούτηξαν χέρια σε κουβαδάκια με χρώμα, έβαλαν τα δικά τους χεράκια σε ζωγραφιές με παλάμες που έγιναν δέντρα, θάλασσα, ζούγκλα, πίνακες του Τζάκσον Πόλοκ ή του Πάμπλο Πικάσο, χωρίς διάθεση μιμητισμού.
Κι εγώ, σαν παρατηρητής, έμεινα στις "λεπτομέρειες".
Όταν δεν ζωγράφιζα, με τις πλαστικές ποδιές μιας χρήσης και τα ειδικά γάντια, κοιτούσα τους χαρούμενους τοίχους που είχαν φιλοτεχνήσει φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών από τη Γαλλία, όπως έμαθα.
Άνθρωποι που είχαν αφήσει τα αποτυπώματά τους και σε μονάδες εντατικής θεραπείας, γνωρίζοντας πόση σημασία έχει το χρώμα στην ψυχολογία όλων.
Είδα νεαρές κοπέλες, δασκάλες, ψυχολόγους, με ροζ ποδιές, εθελόντριες, γονείς, να φροντίζουν τους νέους μας φίλους που έβαλαν και τα δικά τους χεράκια για να περηφανευτούν για τις ζωγραφιές τους, ομαδικές ή ατομικές.
Μέσα στις τάξεις είδα παιδιά με κινητικές κυρίως αναπηρίες και αναπτυξιακές δυσκολίες να ανθίζουν.
Κάθε χρόνο 1.600 παιδιά με αναπηρία "αποφοιτούν" με άριστα.
Αντί να γκρινιάζουμε, ας ξυπνήσουμε.
Μια τόσο απλή ιδέα...
Όσες περισσότερες παλάμες συγκεντρωθούν στους πίνακες ζωγραφικής, τόσο περισσότερα τα χρήματα από τη δωρεά.
Και τον Ιούνιο θα γίνει και δημοπρασία.
Όποιος σηκώσει το χεράκι, θα ξέρει ότι κάτι αλλάζει.
Σάντυ Τσαντάκη
0 Σχόλια