Παναγιώτης Τιμογιαννάκης

Είχαμε σε ζωντανή μετάδοση τον πολυδιαφημισμένο πριγκιπικό (κι όχι βασιλικό!) γάμο στο Λονδίνο. Είναι το πρώτο γεγονός του τριήμερου στο οποίο θα ήθελα να αναφερθώ.
Διότι πολλά ακούσαμε, τα περισσότερα εκ των οποίων ήταν αηδίες είτε επρόκειτο για κουτσουμπολίστικα, που νόμιζαν ότι είναι σαν
τους γάμους της κάθε τηλεπερσόνας, είτε για δελτία ειδήσεων (πλην ΣΚΑΙ, έστω και μερικώς), όπου όλο αυτό τον καιρό οι παρουσιαστές, αφού "ξεκατινιάζονταν" με το θέμα, στη συνέχεια έπαιρναν αποστάσεις σαν να ντρέπονταν που ασχολούνταν με αυτό.
Λες και δεν είναι δημοσιογράφοι, λες κι η επικαιρότητα έχει ποιότητα ή μη.
Η ποιότητα αφορά μόνο στον τρόπο που ασκεί ο καθένας τη δημοσιογραφία.
Κι όχι στα γεγονότα.
Αυτό που σηκώνει μεγαλύτερη συζήτηση γύρω από τον πολυδιαφημισμένο γάμο έχει να κάνει με τον πολιτισμό της Μεγάλης Βρετανίας, με το πώς αναπαράγει κάθε τόσο μια παράδοση ώστε να παραμένει ζωντανή.
Ένα άλλο γεγονός του Σαββατοκύριακου, που μεταδόθηκε ζωντανά την Κυριακή το πρωί από τη RAI 1, μέσω της Eurovision (στην Ελλάδα δεν έχουν καν υπόψη τους τι είναι η Eurovision και τη νομίζουν ως ένα ετήσιο διαγωνισμό ποπ τραγουδιού), ήταν η οσιοποίηση του Πάπα Ιωάννη Παύλου του Β'. Καθόμουν και χάζευα το πώς ο Καθολικισμός έχει επιβάλει τις παραδόσεις του ως θρήσκευμα και πώς συμμετέχει σε όλο αυτό η Αιώνια Πόλη, η Ρώμη, που ήταν κι αυτή η οποία υποδέχτηκε κοντά 2 εκατομμύρια προσκυνητές.
Βεβαίως και παραδέχομαι ότι και στις δύο περιπτώσεις υπήρχε (και) marketing, αλλά σαφώς και δεν ξεκίνησαν από εκεί. Οι παραδόσεις είναι αυτές που φτιάχνουν ταυτότητα και λαός χωρίς ταυτότητα και χωρίς συναίσθηση ρίζας το έχει χαμένο.
ΥΓ.: Ενδιάμεσα υπήρξε και τρίτο γεγονός.
Ο τελικός Κυπέλλου στην Αθήνα. Το "μακελειό" ξεκίνησε στη στιγμή της ανάκρουσης του Εθνικού ΄Υμνου.
Και το φινάλε, όπου δεν τηρήθηκαν κανόνες, νόμος και τάξη, σε συνδυασμό με την ανάκρουση, λέει πολλά.
Τα συμπεράσματα δικά σας, δικά μου, δικά μας, όλων μας.
Παναγιώτης Τιμογιαννάκης.