Η ιστορία της 17χρονης τυφλής τραγουδίστριας από τον Βόλο

«Οταν ανεβαίνω στη σκηνή και αρχίζω να τραγουδάω, νιώθω ότι είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου» λέει η 17χρονη Στέλλα Μιχολίτση από το Βελεστίνο Μαγνησίας, μια μαχήτρια της ζωής.
Αν και γεννήθηκε τυφλή, δεν το έβαλε κάτω και έκανε το όνειρό της πραγματικότητα: έγινε τραγουδίστρια, και μάλιστα εργάζεται σε νυχτερινό μαγαζί.
Η αναπηρία της δεν στάθηκε ούτε μία στιγμή εμπόδιο στα όνειρά της, αφού
με τα μάτια της ψυχής της και με το πάθος της για τη ζωή καταφέρνει να βγαίνει νικήτρια πετυχαίνοντας ό,τι βάζει στόχο.
Ενας από αυτούς ήταν να μπορεί να τραγουδάει, και μάλιστα μπροστά σε κοινό: «Κάθε Παρασκευή τραγουδάω σε ένα μαγαζί. Με αυτό τον τρόπο εκτονώνομαι και εκφράζω τα βαθύτερα συναισθήματά μου. Ολα όσα νιώθω νομίζω ότι τα μεταφέρω και στους θαμώνες που με ακούνε. Οταν τελειώνω το πρόγραμμά μου, με πλησιάζουν πολλοί από αυτούς για να με συγχαρούν και όταν με χειροκροτούν, αισθάνομαι μεγάλη ικανοποίηση και παίρνω δύναμη για να συνεχίσω», τόνισε μιλώντας στην «Espresso» η μαθήτρια της Γ’ τάξης Λυκείου.
Η 17χρονη ασχολείται με τη μουσική από την ηλικία των τεσσάρων ετών, παίζοντας φλογέρα και πιάνο. Ομως, πριν από περίπου δύο χρόνια άκουσε από τη διπλανή αίθουσα του Ωδείου Βόλου όπου παρακολουθούσε μαθήματα κάποιους μαθητές να ερμηνεύουν το τραγούδι του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα «Ελα ψυχούλα μου». Από εκείνη τη στιγμή κατάλαβε ότι το τραγούδι ήταν η μεγάλη της αγάπη. «Προτιμάω την έντεχνη και τη λαϊκή μουσική, ενώ αγαπημένοι μου τραγουδιστές είναι μεταξύ άλλων ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, η Χαρούλα Αλεξίου, η Ελευθερία Αρβανιτάκη και η Ελένη Τσαλιγοπούλου».
Η Στέλλα χαρακτηρίζει την έλλειψη όρασης ως ιδιαιτερότητά της, τονίζοντας πως ποτέ δεν το έβαλε κάτω. «Εμαθα να ζω με αυτή. Μεγάλωσα και συμβιβάστηκα. Βέβαια, θα ήθελα αν υπήρχε η δυνατότητα, κάποια στιγμή να δω».
Η ίδια τονίζει ότι κάποιες φορές τής έχει γεννηθεί η περιέργεια για το πώς είναι κάποια πράγματα γύρω της: «Πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς είναι το φεγγάρι ή πώς μοιάζει ο ήλιος. Πώς είναι το πρόσωπό μου, τα πρόσωπα των γονιών μου ή των δύο αδελφών μου. Ωστόσο, δεν με παίρνει από κάτω που δεν μπορώ να τα δω. Ισως κάποτε να μπορέσω. Για την ώρα, είμαι ευτυχισμένη με αυτά που έχω και δεν έχω παράπονο» λέει.
Το 17χρονο κορίτσι αποδεικνύει διαρκώς ότι είναι αγωνίστρια και αφήνει άφωνους όλους όσοι τη γνωρίζουν με το πείσμα και την απίστευτη θέλησή του. Ακόμα και το σχολείο όπου φοιτά είναι το Επαγγελματικό Λύκειο Βελεστίνου, και όχι κάποιο ειδικό εκπαιδευτήριο: «Δεν αντιμετωπίζω καμία δυσκολία. Χρησιμοποιώ το σύστημα Brain για τη γραφή και την ανάγνωση, ενώ ο ηλεκτρονικός υπολογιστής μου έχει φωνητική βοήθεια. Εκτός από το τραγούδι, έχω βάλει κι άλλους σημαντικούς στόχους στη ζωή μου: θέλω να σπουδάσω και, συγκεκριμένα, επιθυμώ να εισαχθώ στο Παιδαγωγικό Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, γιατί πιστεύω ότι εκεί μπορώ να προσφέρω».
Δεν παραλείπει, δε, να συμβουλέψει τα άτομα με ιδιαιτερότητες να μη βάζουν φραγμούς στα όνειρα και τις επιθυμίες τους: «Πρέπει να παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους, να τη στύβουν σαν πορτοκάλι και να πίνουν μέχρι και την τελευταία της σταγόνα».
 woman365