Ερωτική εξομολόγηση ενος Πρωτοδεσμίτη

Αμφιμονοσήμαντη αγάπη μου, για μια ακόμα φορά θα ήθελα να σου περιγράψω τις συντεταγμένες του εφαρμοστού διανύσματος που έχει αρχή την καρδιά μου και πέρας τα μάτια σου, μάτια που αποτελούν ταυτοτική συνάρτηση των δικών μου.

Οταν βλέπω τις καμπύλες της γραφικής σου παράστασης, το
μυαλό μου τείνει στο μέγιστο κάτω φράγμα της άνω φραγμένης σκέψης μου.
Οταν νιώθω το άγγιγμα σου, η χημική μου ισορροπία διαταράσεται.
Το σύστημα μου μετατοπίζεται προς εκείνη την κατεύθυνση, που τείνει να αναιρέσει την επιφερόμενη μεταβολή που προκάλεσες.

Μα το αποτέλεσμα είναι πάντοτε το ίδιο : 18 gr αγάπης που καίγονται όταν τα χείλη μου ενώνονται με τα δικά σου. Λόγω πλαστικής κρούσης αυτών, η κινητική μου ενέργεια μετατρέπεται σε δυναμική εξαιτίας των επτά ουρανών στους οποίους με ανεβάζεις με τα φιλιά σου.
Η βελόνα του αμπερομέτρου της καρδιάς μου κοντεύει να σπάσει λόγω του υψηλού ρεύματος που με διαρρέει στο άγγιγμα σου.

Μα όταν βρίσκεσαι μακριά μου η ορίζουσα μου μηδενίζεται και το σύστημα γίνεται αδύνατο.
Μόνο όταν σ'έχω στην αγγαλιά μου είναι η ορίζουσα ? 0 και έχω μοναδική λύση να σου δείξω την αγάπη μου.
Μια αγάπη που όλα τα σημεία της ανήκουν στην ίδια κλάση ευθύγραμμων συγγραμικών διανυσμάτων.

Γι'αυτό λατρεία μου, σου ζητώ να κρατήσεις για πάντα την αγάπη μου, ανεξάρτητα του όγκου και της συγκεντρώσεως σε Κ.Σ. (κανονικές συνθήκες) πίεσης και θερμοκρασίας.
Σ'αγαπώ πολύ, τόσο που η αγάπη μου τείνει στο +άπειρο και το όριο της δεν ορίζεται.

Για πάντα δικός σου ένας απελπισμένος πρωτοδεσμίτης.