είχε πολλές γάτες με έξι δάχτυλα
Ανάμεσα στα πιο γνωστά έργα του συγκαταλέγονται Ο Γέρος και η Θάλασσα, Για ποιον χτυπά η καμπάνα και ο Αποχαιρετισμός στα όπλα. Το 1953 τιμήθηκε με το Βραβείο Πούλιτζερ, ενώ τον επόμενο χρόνο βραβεύθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Αγάπησε με πάθος τις ταυρομαχίες, το κυνήγι, τα ταξίδια (εργάστηκε ως πολεμικός ανταποκριτής) και τις γυναίκες (έκανε τέσσερις γάμους).
Νεανικά χρόνια
Ο Χέμινγουεϊ γεννήθηκε το 1899 στο Όουκ Παρκ του Ιλλινόις, κοντά στην πόλη του Σικάγου, αποτελώντας τον πρώτο γιο — και δεύτερο από τα συνολικά έξι παιδιά — του Κλάρενς Έντμοντς Χέμινγουεϊ και της Γκρέις Χωλ. Είχε συνολικά τέσσερις αδελφές και έναν αδελφό, ενώ έλαβε τα ονόματά του από τον παππού του Έρνεστ Χωλ και τον θείο του Μίλλερ Χωλ. Η μητέρα του διέθετε ιδιαίτερη κλίση στο τραγούδι και στο παρελθόν είχε πραγματοποιήσει καριέρα στην όπερα διδάσκοντας παράλληλα μουσική και τραγούδι. Ο πατέρας του ήταν γιατρός, αλλά και ερασιτέχνης ψαράς και κυνηγός, μεταδίδοντας στον Χέμινγουεϊ τη φυσιολατρία και το ενδιαφέρον για τον αθλητισμό. Το Όουκ Παρκ, στο οποίο μεγάλωσε, αποτελούσε μία συντηρητική πόλη, την οποία ο ίδιος αποκάλεσε αργότερα ως πόλη με «ανοιχτές αυλές και στενά μυαλά», ενώ ανατράφηκε σύμφωνα με την παράδοση, σε ένα έντονα θρησκευτικό περιβάλλον.
Κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών του σπουδών, ο Χέμινγουεϊ διακρίθηκε για τις επιδόσεις του όχι μόνο στα γράμματα (ειδικότερα στη φιλολογία) αλλά και στα αθλήματα του μποξ και του αμερικάνικου ποδοσφαίρου. Παράλληλα, έγραψε τα πρώτα του άρθρα στην εφημερίδα Trapeze καθώς και στο λογοτεχνικό περιοδικό Tabula του γυμνασίου του. Αποφοιτώντας, δεν συνέχισε τις σπουδές του σε κάποιο κολέγιο, αλλά ξεκίνησε να εργάζεται ως δημοσιογράφος, το 1917, στην εφημερίδα The Kansas City Star, θέση στην οποία τελικά παρέμεινε για μόλις έξι μήνες. Κατά την σύντομη παραμονή του, ο ίδιος έγραψε πως έμαθε τους καλύτερους κανόνες συγγραφής, αναφερόμενος προφανώς στις οδηγίες προς τους δημοσιογράφους, για σύντομες προτάσεις και παραγράφους, ενεργητικά ρήματα και αυθεντικότητα στη γραφή.
Πρώτος παγκόσμιος πόλεμος
Σε ηλικία δεκαοχτώ ετών, ο Χέμινγουεϊ, μετά από προτροπή του πατέρα του, προσπάθησε να καταταχθεί στον Αμερικανικό στρατό για να λάβει μέρος στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Τελικά απορρίφθηκε, πιθανώς εξαιτίας προβλήματος όρασης από το αριστερό του μάτι, ωστόσο δεν έχει διασωθεί ιατρικό αρχείο που να επιβεβαιώνει τον λόγο για τον οποίο απορρίφθηκε. Παρά την αδυναμία του να καταταγεί στον στρατό, τον Δεκέμβριο του 1917, έγινε δεκτός ως εθελοντής οδηγός ασθενοφόρου του Ερυθρού Σταυρού και αφού αποχώρησε από την εφημερίδα όπου εργαζόταν, τον Απρίλιο του 1918 αναχώρησε για το ιταλικό μέτωπο. Αρχικά επισκέφτηκε το Παρίσι και στη συνέχεια ταξιδεψε στο Μιλάνο στις αρχές Ιουνίου, όταν και έλαβε τις πρώτες διαταγές.
Σύντομα ήρθε σε επαφή με την τραγικότητα και τις βαρβαρότητες του πολέμου, ως οδηγός ασθενοφόρου και έχοντας ως αποστολή την περισυλλογή πτωμάτων. Λίγες εβδομάδες μετά την άφιξή του στην Ιταλία, στις 8 Ιουλίου 1918, ο Χέμινγουεϊ τραυματίστηκε σοβαρά από θραύσματα όλμου, ενώ μετέφερε εφόδια στους στρατιώτες, επιζώντας από καθαρή τύχη, αφού λειτούργησε ως ασπίδα το σώμα Ιταλού στρατιώτη, που βρισκόταν μπροστά του και πέθανε ακαριαία. Η ταυτότητα του στρατιώτη (Fedele Temperini, 26 ετών), που συνέβαλε άθελά του στην επιβίωση του συγγραφέα εξακριβώθηκε μόλις το 2019 μετά από έρευνα δύο Ιταλών, ενός βιογράφου και ενός ιστορικού.
Μετά το πέρας του πολέμου ο Χέμινγουεϊ παρασημοφορήθηκε από το ιταλικό κράτος για την ανδρεία του. Οι εμπειρίες του στο μέτωπο, η ανάρρωσή του σε νοσοκομείο του Μιλάνου μετά τον τραυματισμό του, καθώς και η σχέση που ανέπτυξε με την εθελόντρια νοσοκόμα Άγκνες φον Κουρόφσκι αποτέλεσαν υλικό για το μεταγενέστερο μυθιστόρημά του Αποχαιρετισμός στα όπλα. Η αποτυχία του ειδυλλίου του με την Άγκνες τού προκάλεσε ένα βαρύ ψυχικό τραύμα που τον επηρέασε πολύ στη μετέπειτα ζωή του.
Πρώτα λογοτεχνικά έργα
Ernest Hemingway 1923 passport photo.jpg
Με τη λήξη του πολέμου, ο Χέμινγουεϊ επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Όουκ Παρκ. Το 1920 άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος και ανταποκριτής της εφημερίδας Toronto Star Weekly του Τορόντο. Τον επόμενο χρόνο νυμφεύθηκε τη Χάντλυ Ρίτσαρντσον και για ένα διάστημα έζησαν στο Παρίσι, όπου ο Χέμινγουεϊ γνώρισε αρκετούς λογοτέχνες, ενώ συνδέθηκε φιλικά με τον Σκοτ Φιτζέραλντ, τον Έζρα Πάουντ και τον Τζαίημς Τζόυς. Κάλυψε δημοσιογραφικά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο με σημαντικές ανταποκρίσεις για την καταστροφή της Σμύρνης και την ανταλλαγή πληθυσμών στη Θράκη. Παράλληλα, το 1923 ολοκλήρωσε και το πρώτο του βιβλίο, με τίτλο Τρία διηγήματα και δέκα ποιήματα (Three Stories and Ten Poems), το οποίο εκδόθηκε στο Παρίσι από τον Ρόμπερτ Μακάλμον (Robert McAlmon). Την ίδια χρονιά ο Χέμινγουεϊ επέστρεψε για σύντομο χρονικό διάστημα στην Αμερική λόγω της εγκυμοσύνης της συζύγου του και προκειμένου να γεννηθεί εκεί ο γιος τους υπό καλύτερες συνθήκες. Την περίοδο αυτή εργάστηκε στην εφημερίδα Toronto Daily Star ενώ παραιτήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1924 προκειμένου να επιστρέψει οικογενειακώς στο Παρίσι.
Μετά από σχετική σύσταση του Έζρα Πάουντ, ο Φορντ Μάντοξ Φορντ δημοσίευσε διηγήματα του Χέμινγουεϊ στο λογοτεχνικό περιοδικό Transatlantic Review. Την περίοδο 1925-1929 ολοκλήρωσε μερικά από τα σημαντικότερα έργα του, μεταξύ των οποίων η συλλογή διηγημάτων του Στον καιρό μας (In Our Time), το μυθιστόρημα Ο Ήλιος ανατέλλει ξανά (The Sun Also Rises), η συλλογή Άνδρες χωρίς γυναίκες (Men Without Women) και ο Αποχαιρετισμός στα όπλα (A Farewell to Arms, 1929), έργο με το οποίο γνώρισε και σημαντική αναγνώριση και εμπορική επιτυχία. Γνωρίστηκε επίσης με την Γερτρούδη Στάιν, η οποία τον εισήγαγε στον κύκλο των καλλιτεχνών με επίκεντρο την Μονμάρτρη και ειδικότερα τη λογοτεχνική «Χαμένη Γενιά» (Lost Generation) των εξόριστων Αμερικανών συγγραφέων του Παρισιού.
Αμερική
Το 1927 χώρισε με την Χάντλυ Ρίτσαρντσον, νυμφεύθηκε για δεύτερη φορά την Αμερικανίδα Πωλίν Φάιφερ, ανταποκρίτρια μόδας για τα περιοδικά Vanity Fair και Vogue, και μαζί εγκαταστάθηκαν τον επόμενο χρόνο στo Κη Γουέστ της Φλόριντα, τόπο που αποτέλεσε μία σταθερή βάση για τον Χέμινγουεϊ τα επόμενα χρόνια. Στις 28 Ιουνίου απέκτησε τον δεύτερο γιο του, τον Πάτρικ ενώ τον Δεκέμβριο του 1928 σημειώθηκε η αυτοκτονία του πατέρα του, ο οποίος αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, καθώς και προβλήματα υγείας. Η δημοσίευση του Αποχαιρετισμός στα Όπλα στις 27 Σεπτεμβρίου 1929, του προσέφερε σημαντική λογοτεχνική και εμπορική αναγνώριση. Το 1932 εκδόθηκε ο Θάνατος στο απομεσήμερο (Death in the Afternoon), έργο στο οποίο ο Χέμινγουεϊ διαπραγματεύθηκε την ταυρομαχία, τόσο εγκυκλοπαιδικά όσο και με αναφορές στη μεταφυσική και θρησκευτική της διάσταση. Υπήρξε θαυμαστής των ταυρομαχιών ήδη από το 1925, μετά από ταξίδια του στην Ισπανία.
Το καλοκαίρι του 1933 ταξίδεψε στην Αφρική όπου συμμετείχε σε σαφάρι για διάστημα περίπου τριών μηνών. Οι εμπειρίες του αποτέλεσαν υλικό για το μυθιστόρημα Οι Πράσινοι Λόφοι της Αφρικής (Green Hills of Africa) που εκδόθηκε το 1935. Τον Μάρτιο του 1937 ο Χέμινγουεϊ ταξίδεψε στην Ισπανία προκειμένου να καλύψει δημοσιογραφικά τον ισπανικό εμφύλιο. Την περίοδο αυτή ανέπτυξε παράλληλα σχέση με την Μάρθα Γκέλχορν, η οποία επίσης κάλυπτε τον πόλεμο, γεγονός που οδήγησε σε ένα δεύτερο διαζύγιο το 1940 και σε έναν τρίτο γάμο του με την Γκέλχορν, λίγες εβδομάδες αργότερα.
Κούβα
Μετά τον τρίτο του γάμο, ο Χέμινγουεϊ εγκαταστάθηκε στην Κούβα, στη βίλα Φίνκα Βίχια (Finca Vigia), κοντά στην Αβάνα. Το συγκεκριμένο σπίτι, αποτέλεσε το πρώτο που αγόρασε ο ίδιος ο Χέμινγουεϊ, έναντι 18.500 δολαρίων. Είχε παλαιότερα ξαναταξιδέψει στην Κούβα, το 1928, και το νησί θα αποτελούσε την βάση του σχεδόν μέχρι τον θάνατό του. Κατά την εποχή που ξέσπασε ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος αρθρογραφεί υπέρ της Δημοκρατίας και ενεργοποιείται γύρω από ομάδες συμπαθούντων που στέλνουν βοήθεια στα δημοκρατικά κυβερνητικά στρατεύματα. Ο ίδιος αποφασίζει να πάρει μέρος στις πολεμικές ανταποκρίσεις στο μέτωπο της Αραγωνίας, όπως και γύρω από την πολιορκημένη από τα στρατεύματα του Φράνκο, Μαδρίτη. Το ξενοδοχείο Φλόριντα στη Μαδρίτη στο οποίο έμενε, συγκέντρωνε τους πιο γνωστούς Αμερικανούς εθελοντές στον πόλεμο, τους οποίους γνώριζε προσωπικά και ήταν φίλος τους, όπως ο Ρόμπερτ Μέρριμαν, αρχηγός των αμερικανικών εθελοντικών ταξιαρχιών και ο άσος πιλότος Φρανκ Γκλάσκοου Τίνκερ, υποσμηναγός της Δημοκρατικής Αεροπορίας. Στις ανταποκρίσεις του από την Ισπανία υπάρχουν προσωπικοί διάλογοι με αυτούς, ακόμα και ποιήματα αφιερωμένα στους νεκρούς του φίλους.
Οι εμπειρίες του αυτές αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για το μυθιστόρημα Για ποιον χτυπά η καμπάνα, το οποίο ολοκλήρωσε στην Κούβα τον Ιούλιο του 1940. Το βιβλίο αναγνωρίζεται σήμερα ως ένα από τα σημαντικότερα έργα του Χέμινγουεϊ και όταν εκδόθηκε είχε μεγάλη εμπορική επιτυχία, λαμβάνοντας και πολύ θετικές κριτικές. Πρόσωπα έμπνευσης για τους πρωταγωνιστές του έργου αυτού ήταν, και με τα ίδια ακριβώς ονόματα, το ζευγάρι Ρόμπερτ και Μάριον Μέρριμαν. Ο Ρόμπερτ του έργου όπως και ο αληθινός Ρόμπερτ Μέρριμαν, και η Μάριον, θα πέσουν μαχόμενοι στην Ισπανία για το καθήκον, όπως αυτοί είχαν ορίσει στον εαυτό τους.
Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος
Μετά τη συμμετοχή των Ηνωμένων Πολιτειών στον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ο Χέμινγουεϊ οργάνωσε μία επιχείρηση ανακάλυψης γερμανικών υποβρυχίων στις ακτές της Κούβας και των ΗΠΑ. Συγκέντρωσε αρκετούς φίλους και γνωστούς του, ενώ παράλληλα εξόπλισε κατάλληλα το αλιευτικό του σκάφος (γνωστό και ως Pilar). Ονόμασε την οργάνωση αυτή Crook Factory, ωστόσο δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Σύμφωνα με τη σύζυγό του Μάρθα, το εγχείρημα του Χέμινγουεϊ αποτελούσε δικαιολογία ώστε να αποφύγει μία πραγματική δημοσιογραφική αποστολή αλλά και για να διασκεδάσει με τους φίλους του.
Την άνοιξη του 1944, ο Χέμινγουεϊ αποφάσισε τελικά να ταξιδέψει στην Ευρώπη για τη δημοσιογραφική κάλυψη του πολέμου, με πρώτο σταθμό το Λονδίνο. Στο διάστημα αυτό, επήλθε ρήξη στη σχέση με τη σύζυγό του ενώ παράλληλα γνώρισε τη δημοσιογράφο του περιοδικού Time Μαίρη Γουέλς, με την οποία παντρεύτηκαν τελικά (συνολικά για τέταρτη φορά) το 1946. Ο Χέμινγουεϊ επέστρεψε στην Αμερική τον Μάρτιο του ίδιου έτους, μετά τη λήξη του πολέμου.
Τελευταία χρόνια
Το 1950 εκδόθηκε το πρώτο μυθιστόρημα από την εποχή του Για ποιον χτυπά η καμπάνα, με τον τίτλο Across the River and Into the Trees, το οποίο πραγματεύεται μία ρομαντική ιστορία που εκτυλίσσεται στην μεταπολεμική Βενετία. Το μυθιστόρημα έλαβε κακές κριτικές ενταγμένες σε μία γενικότερη αμφισβήτηση της ικανότητάς του να συνεχίσει να δημιουργεί σημαντικά έργα. Η θεώρηση αυτή ανατράπηκε δύο χρόνια αργότερα, με την ολοκλήρωση της νουβέλας Ο Γέρος και η Θάλασσα, το 1951 και την έκδοσή της τον Σεπτέμβριο του 1952. Δημοσιεύτηκε αρχικά στο περιοδικό Life και προκάλεσε πολύ θετικά σχόλια, οδηγώντας τελικά στη βράβευση του Χέμινγουεϊ με το Βραβείο Πούλιτζερ (1953) και το Νόμπελ Λογοτεχνίας (1954).
Αμέσως μετά τη θερμή υποδοχή της νουβέλας, ταξίδεψε αρχικά στην Ισπανία και αργότερα στην Αφρική. Επί αφρικανικού εδάφους, συμμετείχε σε δύο αεροπορικά ατυχήματα τα οποία τού προκάλεσαν σοβαρούς τραυματισμούς. Ενδεικτικό της σοβαρότητάς τους είναι το γεγονός πως αφού επέστρεψε στην Κούβα, του στάθηκε αδύνατο να παραστεί στην απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας, η οποία έλαβε χώρα στις 28 Οκτωβρίου του 1954. Αντ' αυτού, απέστειλε ένα γράμμα, το οποίο διάβασε ο Αμερικανός πρεσβευτής στη Σουηδία, Τζον Κάμποτ, ανακοινώνοντας την αποδοχή του βραβείου εκ μέρους του συγγραφέα.
Θάνατος
Τα επόμενα χρόνια αντιμετώπισε αρκετά προβλήματα υγείας που στάθηκαν εμπόδιο στη συνέχιση του έργου του. Η κατάστασή του επιδεινώθηκε επιπλέον από την υπερβολική χρήση αλκοόλ καθώς και από την κατάθλιψη που εμφάνιζε. Παρά τις αντιξοότητες, κατάφερε να ολοκληρώσει το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα Μία κινητή γιορτή (A Moveable Feast), έργο που τελικά εκδόθηκε μετά τον θάνατό του. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Κούβα τον Ιούλιο του 1960 και εγκαταστάθηκε στην πόλη Κέτσαμ (Ketchum) του Αϊντάχο. Τον ίδιο χρόνο νοσηλεύθηκε στην κλινική Mayo λόγω της υψηλής του πίεσης αλλά κυρίως της κατάθλιψης και της παράνοιάς του. Εκεί υποβλήθηκε και σε θεραπείες με ηλεκτροσόκ (ECT). Σύμφωνα με τον βιογράφο του Jeffrey Meyers, δέχθηκε 11 έως 15 θεραπείες τέτοιου είδους, οι οποίες όμως, όχι μόνο δεν τον βοήθησαν αλλά αντιθέτως είχαν αρνητικά αποτελέσματα, προκαλώντας του απώλεια μνήμης και επιταχύνοντας πιθανά και τη μελλοντική του αυτοκτονία.
Αποπειράθηκε για πρώτη φορά να αυτοκτονήσει την άνοιξη του 1961, και τελικά στις 2 Ιουλίου αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι με κυνηγετικό όπλο, λίγες ημέρες πριν τα εξηκοστά δεύτερα γενέθλιά του. Ο τάφος του βρίσκεται σήμερα στο καθολικό νεκροταφείο του Κέτσαμ.
Πολιτικές και θρησκευτικές απόψεις
Ο Χέμινγουεϊ ήταν υποστηρικτής της δημοκρατίας και ιδεολογικά ανήκε στην αριστερά, αφού είχε σοσιαλιστικές ιδέες και έδειχνε μεγάλη συμπάθεια στους αναρχικούς. Μάλιστα, πρόσφατα ανακαλύφθηκε ότι η CIA τον είχε καταγράψει σε ένα από τα βιβλία της ως κομμουνιστή πράκτορα της KGB, κάτι που δεν είχε σχέση με την πραγματικότητα. Πάντως ο ίδιος, αν και ήταν αριστερός, είχε και κάποιες απόψεις σε ορισμένα ζητήματα που δεν συμβάδιζαν απόλυτα με τις θέσεις της αμερικανικής αριστεράς. Οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις είναι πιο περίπλοκες και σύνθετες. Κατά την επικρατέστερη άποψη ο Χέμινγουεϊ ήταν Χριστιανός καθολικός στην αρχή της ζωής του, αλλά μετέπειτα έγινε άθεος.[7]
Εργογραφία (& οι ελληνικές εκδόσεις)
Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ έγραψε περισσότερα από 100 διηγήματα, 88 ποιήματα και ορισμένα από τα πιο δημοφιλή μυθιστορήματα.
Μυθιστορήματα
1925: The Torrents of Spring
Ανοιξιάτικοι χείμαρροι, μτφ. Δ.Π.Κωστελένος ("Άγκυρα", 1976)
Οι χείμαρροι της άνοιξης, μτφ. Θοδωρής Δασκαρόλης (εκδ. "Αίολος", 1986)
Οι χείμαρροι της άνοιξης, μτφ. Μιχάλης Μακρόπουλος (εκδ. "Καστανιώτης", 2014)
1926: The Sun Also Rises (Ο ήλιος ανατέλλει ξανά)
μτφ. Νίκος Σαρλής (εκδ. "Πάπυρος Εκδοτικός Οργανισμός", 1973 [ΒΙΠΕΡ] και 1995
μτφ. Μιχάλης Μακρόπουλος (εκδ. "Καστανιώτης", 2004)
μτφ. Ρούσσος Βρανάς (εκδ. "Αποσπερίτης", 1989)
1929: A Farewell to Arms (Αποχαιρετισμός στα όπλα)
μτφ. Β.Λιάσκας (εκδ. "Δαμιανός", χχ)
μτφ. Ελένη Ρουφάνη (εκδ. "Ερατώ", 1997)
μτφ. Άννα Παπασταύρου (εκδ. "Καστανιώτης", 2004)
1935: Green Hills of Africa (Πράσινοι λόφοι της Αφρικής)
μτφ. Άννα Ψιλοπούλου και Ευαγγ.Γραμμένου (εκδ. "Άγκυρα", 1974)
μτφ. Άννα Παπασταύρου (εκδ. "Καστανιώτης", 2005)
μτφ. Παναγιώτης Βενάρδος (εκδ. "Πλέθρον", α΄ έκδ. 1984, β΄ έκδ. 2001)
1937: To Have and Have Not (Να έχεις και να μην έχεις),
μτφ. Δ.Π.Κωστελένος (εκδ. "Κοράλλι", 1968)
μτφ. Σταύρος Παπασταύρου (εκδ. "Καστανιώτης", 2005, ISBN 978-960-03-3926-0)
1940: For Whom the Bell Tolls (Για ποιον χτυπά η καμπάνα)
μτφ. Γιάννης Κουχτσόγλου (εκδ. "Βιβλιοθήκη για όλους", χχ)
μτφ. Αλέξης Καρρέρ (εκδ. "Κλασσικά Παπύρου", 1971)
μτφ. Νίκος Σημηριώτης (εκδ. "Ζαχαρόπουλος", 1988, ISBN 960-208-025-6 -
μτφ. Άννα Παπασταύρου (εκδ. "Καστανιώτης", 2006, επανεκδ. 2010, ISBN 978-960-03-4406-6
1946[8]: The Garden of Eden - (Ο κήπος της Εδέμ)
μτφ. Άννα Παπασταύρου (εκδ. "Καστανιώτη", 2007, ISBN 978-960-03-4360-1)
μτφ. Βικτώρια Τράπαλη, εκδ. "Bell / Χαρλένικ Ελλάς", 1997)
1950: Across the River and Into the Trees - (Μέσα απ' το ποτάμι και τα δέντρα)
μτφ. Πέτρος Αναγνωστόπουλος, εκδ. "Φέξης", 1964)
μτφ. Μιχάλης Μακρόπουλος (εκδ. "Καστανιώτης", 2006)
1950[9]: Islands in the Stream
Νησιά της Καραϊβικής, μτφ. Αντώνης Καλοκύρης (εκδ. "Καστανιώτης", 2016)
Νησιά της Καραϊβικής, μτφ. Κώστας Δόλκας, (εκδ. "Ζαχαρόπουλος", 1998)
1952: The Old Man and the Sea - (Ο γέρος και η θάλασσα),- Βραβείο Πούλιτζερ (Μυθοπλασίας) 1953
μτφ. Γεωργία Αλεξίου-Πρωταίου ("Δαμιανός", χχ)
μτφ. Φώντας Κονδύλης (εκδ. "Καστανιώτης", 1986, επανέκδοση 2015)
μτφ. Λένα Μιλιλή (εκδ. "Αναστασιάδης", 1997)
μτφ. Κωνσταντίνα Γεωργούλια (εκδ. "Καρακώτσογλου", 2015)
Αφηγήσεις
1932: Death in the Afternoon (Θάνατος το απομεσήμερο), αφήγηση για τον κόσμο των ταυρομαχιών, **μτφ. Δ. Π. Κωστελένος (εκδ. "Δαμιανός", χ.χ.)
μτφ. Μιχάλης Μακρόπουλος (εκδ. "Καστανιώτης", 2007 )
1954: True at First Light (Αληθινό με το πρώτο φως), λογοτεχνική αφήγηση του ταξιδιού του στην Κένυα το 1953-1954. Το βιβλίο πρωτοεκδόθηκε το 1999.
μτφ. Μιχάλης Μακρόπουλος, (εκδ. "Καστανιώτης", 2008, ISBN 978-960-03-4643-5)
1959 - 1960: The Dangerous Summer (Το επικίνδυνο καλοκαίρι), αφήγηση του ανταγωνισμού μεταξύ των ταυρομάχων Antonio Ordóñez και Luis Miguel Dominguín κατά την περίοδο των ταυρομαχιών 1959-1960. Ο Χέμινγουεϊ το έγραψε σαν μια σειρά ανταποκρίσεων για το περιοδικό "LIFE Magazine", που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό τον Σεπτέμβριο του 1960. Σε βιβλίο πρωτοεκδόθηκε το 1985.
1964: A Moveable Feast - (Μια κινητή γιορτή), μεταθανάτια συλλογή των ιστοριών, παρατηρήσεων, σκέψεων του συγγραφέα κατά την περίοδο της διαμονής του στο Παρίσι, τη δεκαετία του 1920
μτφ. Σταύρος Παπασταύρου (εκδ. "Καστανιώτης", 2004)
Διηγήματα
1923: "Three Stories and Ten Poems", συλλογή τριών ιστοριών και δέκα ποιημάτων
1925: A Very Short Story (Μια πολύ σύντομη ιστορία)
μτφ. Βάνια Βεκρή-Σύρμου. Περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Στην προκυμαία της Σμύρνης και άλλα δυο διηγήματα» (εκδ. "Μπιλιέτο", 2016)
1925: Cat in the Rain (Γάτα στη βροχή)
μτφ. Βάνια Βεκρή-Σύρμου. Περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Στην προκυμαία της Σμύρνης και άλλα δυο διηγήματα» (εκδ. "Μπιλιέτο", 2016)
1925: In Our Time (Στην εποχή μας) συλλογή διηγημάτων
μτφ. Ηλίας Μαγκλίνης (εκδ. "Καστανιώτης", 2008)
1927: Men Without Women (Άντρες χωρίς γυναίκες), συλλογή διηγημάτων
μτφ. Μπάμπης Γραμμένος (εκδ. "Άγκυρα", 1974)
μτφ. Λίλα Κονομάρα (εκδ. "Πλέθρον", 2002)
1927: The Killers (Οι φονιάδες), διήγημα
μτφ. Μένης Κουμανταρέας (εκδ. "Κέδρος", 1995)
1930 On the Quai at Smyrna (Στην προκυμαία της Σμύρνης), περιγραφή της καταστροφής της Σμύρνης
μτφ. Βάνια Βεκρή-Σύρμου. Περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Στην προκυμαία της Σμύρνης και άλλα δυο διηγήματα» (εκδ. "Μπιλιέτο", 2016)
1933: "Winner Take Nothing", συλλογή διηγημάτων
1936: The Snows of Kilimanjaro (Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο)
μτφ. Μιχάλης Μακρόπουλος (εκδ. "Καστανιώτης", 2005)
1938: "The Fifth Column and the First Forty-Nine Stories", -συλλογή διηγημάτων
Φιλμογραφία
Αρκετές ταινίες έχουν βασιστεί σε μυθιστορήματα ή διηγήματα του Χέμινγουεϊ:
Αποχαιρετισμός στα όπλα
Για ποιον χτυπά η καμπάνα
Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο
Βιβλιογραφία
Χίλαρι Χέμινγουεϊ (μετάφ. Κατερίνα Παπαδημάτου): Ο Χέμινγουεϊ στην Κούβα, εκδ. «Μεταίχμιο», Αθήνα 2004
(Αγγλικά) Carlos Baker: Hemingway, The Writer as Artist, Princeton University Press, 1972, ISBN 0-691-01305-5
(Αγγλικά) Jeffrey Meyers: Hemingway: A Biography, Da Capo Press, 1999, ISBN 0-306-80890-0
Ο Χέμινγουεϊ γεννήθηκε το 1899 στο Όουκ Παρκ του Ιλλινόις, κοντά στην πόλη του Σικάγου, αποτελώντας τον πρώτο γιο — και δεύτερο από τα συνολικά έξι παιδιά — του Κλάρενς Έντμοντς Χέμινγουεϊ και της Γκρέις Χωλ. Είχε συνολικά τέσσερις αδελφές και έναν αδελφό, ενώ έλαβε τα ονόματά του από τον παππού του Έρνεστ Χωλ και τον θείο του Μίλλερ Χωλ. Η μητέρα του διέθετε ιδιαίτερη κλίση στο τραγούδι και στο παρελθόν είχε πραγματοποιήσει καριέρα στην όπερα διδάσκοντας παράλληλα μουσική και τραγούδι. Ο πατέρας του ήταν γιατρός, αλλά και ερασιτέχνης ψαράς και κυνηγός, μεταδίδοντας στον Χέμινγουεϊ τη φυσιολατρία και το ενδιαφέρον για τον αθλητισμό. Το Όουκ Παρκ, στο οποίο μεγάλωσε, αποτελούσε μία συντηρητική πόλη, την οποία ο ίδιος αποκάλεσε αργότερα ως πόλη με «ανοιχτές αυλές και στενά μυαλά», ενώ ανατράφηκε σύμφωνα με την παράδοση, σε ένα έντονα θρησκευτικό περιβάλλον.
Κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών του σπουδών, ο Χέμινγουεϊ διακρίθηκε για τις επιδόσεις του όχι μόνο στα γράμματα (ειδικότερα στη φιλολογία) αλλά και στα αθλήματα του μποξ και του αμερικάνικου ποδοσφαίρου. Παράλληλα, έγραψε τα πρώτα του άρθρα στην εφημερίδα Trapeze καθώς και στο λογοτεχνικό περιοδικό Tabula του γυμνασίου του. Αποφοιτώντας, δεν συνέχισε τις σπουδές του σε κάποιο κολέγιο, αλλά ξεκίνησε να εργάζεται ως δημοσιογράφος, το 1917, στην εφημερίδα The Kansas City Star, θέση στην οποία τελικά παρέμεινε για μόλις έξι μήνες. Κατά την σύντομη παραμονή του, ο ίδιος έγραψε πως έμαθε τους καλύτερους κανόνες συγγραφής, αναφερόμενος προφανώς στις οδηγίες προς τους δημοσιογράφους, για σύντομες προτάσεις και παραγράφους, ενεργητικά ρήματα και αυθεντικότητα στη γραφή.
Σε ηλικία δεκαοχτώ ετών, ο Χέμινγουεϊ, μετά από προτροπή του πατέρα του, προσπάθησε να καταταχθεί στον Αμερικανικό στρατό για να λάβει μέρος στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Τελικά απορρίφθηκε, πιθανώς εξαιτίας προβλήματος όρασης από το αριστερό του μάτι, ωστόσο δεν έχει διασωθεί ιατρικό αρχείο που να επιβεβαιώνει τον λόγο για τον οποίο απορρίφθηκε. Παρά την αδυναμία του να καταταγεί στον στρατό, τον Δεκέμβριο του 1917, έγινε δεκτός ως εθελοντής οδηγός ασθενοφόρου του Ερυθρού Σταυρού και αφού αποχώρησε από την εφημερίδα όπου εργαζόταν, τον Απρίλιο του 1918 αναχώρησε για το ιταλικό μέτωπο. Αρχικά επισκέφτηκε το Παρίσι και στη συνέχεια ταξιδεψε στο Μιλάνο στις αρχές Ιουνίου, όταν και έλαβε τις πρώτες διαταγές.
Σύντομα ήρθε σε επαφή με την τραγικότητα και τις βαρβαρότητες του πολέμου, ως οδηγός ασθενοφόρου και έχοντας ως αποστολή την περισυλλογή πτωμάτων. Λίγες εβδομάδες μετά την άφιξή του στην Ιταλία, στις 8 Ιουλίου 1918, ο Χέμινγουεϊ τραυματίστηκε σοβαρά από θραύσματα όλμου, ενώ μετέφερε εφόδια στους στρατιώτες, επιζώντας από καθαρή τύχη, αφού λειτούργησε ως ασπίδα το σώμα Ιταλού στρατιώτη, που βρισκόταν μπροστά του και πέθανε ακαριαία. Η ταυτότητα του στρατιώτη (Fedele Temperini, 26 ετών), που συνέβαλε άθελά του στην επιβίωση του συγγραφέα εξακριβώθηκε μόλις το 2019 μετά από έρευνα δύο Ιταλών, ενός βιογράφου και ενός ιστορικού.
Μετά το πέρας του πολέμου ο Χέμινγουεϊ παρασημοφορήθηκε από το ιταλικό κράτος για την ανδρεία του. Οι εμπειρίες του στο μέτωπο, η ανάρρωσή του σε νοσοκομείο του Μιλάνου μετά τον τραυματισμό του, καθώς και η σχέση που ανέπτυξε με την εθελόντρια νοσοκόμα Άγκνες φον Κουρόφσκι αποτέλεσαν υλικό για το μεταγενέστερο μυθιστόρημά του Αποχαιρετισμός στα όπλα. Η αποτυχία του ειδυλλίου του με την Άγκνες τού προκάλεσε ένα βαρύ ψυχικό τραύμα που τον επηρέασε πολύ στη μετέπειτα ζωή του.
Ernest Hemingway 1923 passport photo.jpg
Με τη λήξη του πολέμου, ο Χέμινγουεϊ επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Όουκ Παρκ. Το 1920 άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος και ανταποκριτής της εφημερίδας Toronto Star Weekly του Τορόντο. Τον επόμενο χρόνο νυμφεύθηκε τη Χάντλυ Ρίτσαρντσον και για ένα διάστημα έζησαν στο Παρίσι, όπου ο Χέμινγουεϊ γνώρισε αρκετούς λογοτέχνες, ενώ συνδέθηκε φιλικά με τον Σκοτ Φιτζέραλντ, τον Έζρα Πάουντ και τον Τζαίημς Τζόυς. Κάλυψε δημοσιογραφικά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο με σημαντικές ανταποκρίσεις για την καταστροφή της Σμύρνης και την ανταλλαγή πληθυσμών στη Θράκη. Παράλληλα, το 1923 ολοκλήρωσε και το πρώτο του βιβλίο, με τίτλο Τρία διηγήματα και δέκα ποιήματα (Three Stories and Ten Poems), το οποίο εκδόθηκε στο Παρίσι από τον Ρόμπερτ Μακάλμον (Robert McAlmon). Την ίδια χρονιά ο Χέμινγουεϊ επέστρεψε για σύντομο χρονικό διάστημα στην Αμερική λόγω της εγκυμοσύνης της συζύγου του και προκειμένου να γεννηθεί εκεί ο γιος τους υπό καλύτερες συνθήκες. Την περίοδο αυτή εργάστηκε στην εφημερίδα Toronto Daily Star ενώ παραιτήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1924 προκειμένου να επιστρέψει οικογενειακώς στο Παρίσι.
Μετά από σχετική σύσταση του Έζρα Πάουντ, ο Φορντ Μάντοξ Φορντ δημοσίευσε διηγήματα του Χέμινγουεϊ στο λογοτεχνικό περιοδικό Transatlantic Review. Την περίοδο 1925-1929 ολοκλήρωσε μερικά από τα σημαντικότερα έργα του, μεταξύ των οποίων η συλλογή διηγημάτων του Στον καιρό μας (In Our Time), το μυθιστόρημα Ο Ήλιος ανατέλλει ξανά (The Sun Also Rises), η συλλογή Άνδρες χωρίς γυναίκες (Men Without Women) και ο Αποχαιρετισμός στα όπλα (A Farewell to Arms, 1929), έργο με το οποίο γνώρισε και σημαντική αναγνώριση και εμπορική επιτυχία. Γνωρίστηκε επίσης με την Γερτρούδη Στάιν, η οποία τον εισήγαγε στον κύκλο των καλλιτεχνών με επίκεντρο την Μονμάρτρη και ειδικότερα τη λογοτεχνική «Χαμένη Γενιά» (Lost Generation) των εξόριστων Αμερικανών συγγραφέων του Παρισιού.
Αμερική
Το 1927 χώρισε με την Χάντλυ Ρίτσαρντσον, νυμφεύθηκε για δεύτερη φορά την Αμερικανίδα Πωλίν Φάιφερ, ανταποκρίτρια μόδας για τα περιοδικά Vanity Fair και Vogue, και μαζί εγκαταστάθηκαν τον επόμενο χρόνο στo Κη Γουέστ της Φλόριντα, τόπο που αποτέλεσε μία σταθερή βάση για τον Χέμινγουεϊ τα επόμενα χρόνια. Στις 28 Ιουνίου απέκτησε τον δεύτερο γιο του, τον Πάτρικ ενώ τον Δεκέμβριο του 1928 σημειώθηκε η αυτοκτονία του πατέρα του, ο οποίος αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, καθώς και προβλήματα υγείας. Η δημοσίευση του Αποχαιρετισμός στα Όπλα στις 27 Σεπτεμβρίου 1929, του προσέφερε σημαντική λογοτεχνική και εμπορική αναγνώριση. Το 1932 εκδόθηκε ο Θάνατος στο απομεσήμερο (Death in the Afternoon), έργο στο οποίο ο Χέμινγουεϊ διαπραγματεύθηκε την ταυρομαχία, τόσο εγκυκλοπαιδικά όσο και με αναφορές στη μεταφυσική και θρησκευτική της διάσταση. Υπήρξε θαυμαστής των ταυρομαχιών ήδη από το 1925, μετά από ταξίδια του στην Ισπανία.
Το καλοκαίρι του 1933 ταξίδεψε στην Αφρική όπου συμμετείχε σε σαφάρι για διάστημα περίπου τριών μηνών. Οι εμπειρίες του αποτέλεσαν υλικό για το μυθιστόρημα Οι Πράσινοι Λόφοι της Αφρικής (Green Hills of Africa) που εκδόθηκε το 1935. Τον Μάρτιο του 1937 ο Χέμινγουεϊ ταξίδεψε στην Ισπανία προκειμένου να καλύψει δημοσιογραφικά τον ισπανικό εμφύλιο. Την περίοδο αυτή ανέπτυξε παράλληλα σχέση με την Μάρθα Γκέλχορν, η οποία επίσης κάλυπτε τον πόλεμο, γεγονός που οδήγησε σε ένα δεύτερο διαζύγιο το 1940 και σε έναν τρίτο γάμο του με την Γκέλχορν, λίγες εβδομάδες αργότερα.
Κούβα
Μετά τον τρίτο του γάμο, ο Χέμινγουεϊ εγκαταστάθηκε στην Κούβα, στη βίλα Φίνκα Βίχια (Finca Vigia), κοντά στην Αβάνα. Το συγκεκριμένο σπίτι, αποτέλεσε το πρώτο που αγόρασε ο ίδιος ο Χέμινγουεϊ, έναντι 18.500 δολαρίων. Είχε παλαιότερα ξαναταξιδέψει στην Κούβα, το 1928, και το νησί θα αποτελούσε την βάση του σχεδόν μέχρι τον θάνατό του. Κατά την εποχή που ξέσπασε ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος αρθρογραφεί υπέρ της Δημοκρατίας και ενεργοποιείται γύρω από ομάδες συμπαθούντων που στέλνουν βοήθεια στα δημοκρατικά κυβερνητικά στρατεύματα. Ο ίδιος αποφασίζει να πάρει μέρος στις πολεμικές ανταποκρίσεις στο μέτωπο της Αραγωνίας, όπως και γύρω από την πολιορκημένη από τα στρατεύματα του Φράνκο, Μαδρίτη. Το ξενοδοχείο Φλόριντα στη Μαδρίτη στο οποίο έμενε, συγκέντρωνε τους πιο γνωστούς Αμερικανούς εθελοντές στον πόλεμο, τους οποίους γνώριζε προσωπικά και ήταν φίλος τους, όπως ο Ρόμπερτ Μέρριμαν, αρχηγός των αμερικανικών εθελοντικών ταξιαρχιών και ο άσος πιλότος Φρανκ Γκλάσκοου Τίνκερ, υποσμηναγός της Δημοκρατικής Αεροπορίας. Στις ανταποκρίσεις του από την Ισπανία υπάρχουν προσωπικοί διάλογοι με αυτούς, ακόμα και ποιήματα αφιερωμένα στους νεκρούς του φίλους.
Οι εμπειρίες του αυτές αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για το μυθιστόρημα Για ποιον χτυπά η καμπάνα, το οποίο ολοκλήρωσε στην Κούβα τον Ιούλιο του 1940. Το βιβλίο αναγνωρίζεται σήμερα ως ένα από τα σημαντικότερα έργα του Χέμινγουεϊ και όταν εκδόθηκε είχε μεγάλη εμπορική επιτυχία, λαμβάνοντας και πολύ θετικές κριτικές. Πρόσωπα έμπνευσης για τους πρωταγωνιστές του έργου αυτού ήταν, και με τα ίδια ακριβώς ονόματα, το ζευγάρι Ρόμπερτ και Μάριον Μέρριμαν. Ο Ρόμπερτ του έργου όπως και ο αληθινός Ρόμπερτ Μέρριμαν, και η Μάριον, θα πέσουν μαχόμενοι στην Ισπανία για το καθήκον, όπως αυτοί είχαν ορίσει στον εαυτό τους.
Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος
Μετά τη συμμετοχή των Ηνωμένων Πολιτειών στον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ο Χέμινγουεϊ οργάνωσε μία επιχείρηση ανακάλυψης γερμανικών υποβρυχίων στις ακτές της Κούβας και των ΗΠΑ. Συγκέντρωσε αρκετούς φίλους και γνωστούς του, ενώ παράλληλα εξόπλισε κατάλληλα το αλιευτικό του σκάφος (γνωστό και ως Pilar). Ονόμασε την οργάνωση αυτή Crook Factory, ωστόσο δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Σύμφωνα με τη σύζυγό του Μάρθα, το εγχείρημα του Χέμινγουεϊ αποτελούσε δικαιολογία ώστε να αποφύγει μία πραγματική δημοσιογραφική αποστολή αλλά και για να διασκεδάσει με τους φίλους του.
Την άνοιξη του 1944, ο Χέμινγουεϊ αποφάσισε τελικά να ταξιδέψει στην Ευρώπη για τη δημοσιογραφική κάλυψη του πολέμου, με πρώτο σταθμό το Λονδίνο. Στο διάστημα αυτό, επήλθε ρήξη στη σχέση με τη σύζυγό του ενώ παράλληλα γνώρισε τη δημοσιογράφο του περιοδικού Time Μαίρη Γουέλς, με την οποία παντρεύτηκαν τελικά (συνολικά για τέταρτη φορά) το 1946. Ο Χέμινγουεϊ επέστρεψε στην Αμερική τον Μάρτιο του ίδιου έτους, μετά τη λήξη του πολέμου.
Τελευταία χρόνια
Το 1950 εκδόθηκε το πρώτο μυθιστόρημα από την εποχή του Για ποιον χτυπά η καμπάνα, με τον τίτλο Across the River and Into the Trees, το οποίο πραγματεύεται μία ρομαντική ιστορία που εκτυλίσσεται στην μεταπολεμική Βενετία. Το μυθιστόρημα έλαβε κακές κριτικές ενταγμένες σε μία γενικότερη αμφισβήτηση της ικανότητάς του να συνεχίσει να δημιουργεί σημαντικά έργα. Η θεώρηση αυτή ανατράπηκε δύο χρόνια αργότερα, με την ολοκλήρωση της νουβέλας Ο Γέρος και η Θάλασσα, το 1951 και την έκδοσή της τον Σεπτέμβριο του 1952. Δημοσιεύτηκε αρχικά στο περιοδικό Life και προκάλεσε πολύ θετικά σχόλια, οδηγώντας τελικά στη βράβευση του Χέμινγουεϊ με το Βραβείο Πούλιτζερ (1953) και το Νόμπελ Λογοτεχνίας (1954).
Αμέσως μετά τη θερμή υποδοχή της νουβέλας, ταξίδεψε αρχικά στην Ισπανία και αργότερα στην Αφρική. Επί αφρικανικού εδάφους, συμμετείχε σε δύο αεροπορικά ατυχήματα τα οποία τού προκάλεσαν σοβαρούς τραυματισμούς. Ενδεικτικό της σοβαρότητάς τους είναι το γεγονός πως αφού επέστρεψε στην Κούβα, του στάθηκε αδύνατο να παραστεί στην απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας, η οποία έλαβε χώρα στις 28 Οκτωβρίου του 1954. Αντ' αυτού, απέστειλε ένα γράμμα, το οποίο διάβασε ο Αμερικανός πρεσβευτής στη Σουηδία, Τζον Κάμποτ, ανακοινώνοντας την αποδοχή του βραβείου εκ μέρους του συγγραφέα.
Θάνατος
Τα επόμενα χρόνια αντιμετώπισε αρκετά προβλήματα υγείας που στάθηκαν εμπόδιο στη συνέχιση του έργου του. Η κατάστασή του επιδεινώθηκε επιπλέον από την υπερβολική χρήση αλκοόλ καθώς και από την κατάθλιψη που εμφάνιζε. Παρά τις αντιξοότητες, κατάφερε να ολοκληρώσει το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα Μία κινητή γιορτή (A Moveable Feast), έργο που τελικά εκδόθηκε μετά τον θάνατό του. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Κούβα τον Ιούλιο του 1960 και εγκαταστάθηκε στην πόλη Κέτσαμ (Ketchum) του Αϊντάχο. Τον ίδιο χρόνο νοσηλεύθηκε στην κλινική Mayo λόγω της υψηλής του πίεσης αλλά κυρίως της κατάθλιψης και της παράνοιάς του. Εκεί υποβλήθηκε και σε θεραπείες με ηλεκτροσόκ (ECT). Σύμφωνα με τον βιογράφο του Jeffrey Meyers, δέχθηκε 11 έως 15 θεραπείες τέτοιου είδους, οι οποίες όμως, όχι μόνο δεν τον βοήθησαν αλλά αντιθέτως είχαν αρνητικά αποτελέσματα, προκαλώντας του απώλεια μνήμης και επιταχύνοντας πιθανά και τη μελλοντική του αυτοκτονία.
Αποπειράθηκε για πρώτη φορά να αυτοκτονήσει την άνοιξη του 1961, και τελικά στις 2 Ιουλίου αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι με κυνηγετικό όπλο, λίγες ημέρες πριν τα εξηκοστά δεύτερα γενέθλιά του. Ο τάφος του βρίσκεται σήμερα στο καθολικό νεκροταφείο του Κέτσαμ.
Πολιτικές και θρησκευτικές απόψεις
Ο Χέμινγουεϊ ήταν υποστηρικτής της δημοκρατίας και ιδεολογικά ανήκε στην αριστερά, αφού είχε σοσιαλιστικές ιδέες και έδειχνε μεγάλη συμπάθεια στους αναρχικούς. Μάλιστα, πρόσφατα ανακαλύφθηκε ότι η CIA τον είχε καταγράψει σε ένα από τα βιβλία της ως κομμουνιστή πράκτορα της KGB, κάτι που δεν είχε σχέση με την πραγματικότητα. Πάντως ο ίδιος, αν και ήταν αριστερός, είχε και κάποιες απόψεις σε ορισμένα ζητήματα που δεν συμβάδιζαν απόλυτα με τις θέσεις της αμερικανικής αριστεράς. Οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις είναι πιο περίπλοκες και σύνθετες. Κατά την επικρατέστερη άποψη ο Χέμινγουεϊ ήταν Χριστιανός καθολικός στην αρχή της ζωής του, αλλά μετέπειτα έγινε άθεος.[7]
Εργογραφία (& οι ελληνικές εκδόσεις)
Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ έγραψε περισσότερα από 100 διηγήματα, 88 ποιήματα και ορισμένα από τα πιο δημοφιλή μυθιστορήματα.
Μυθιστορήματα
1925: The Torrents of Spring
Ανοιξιάτικοι χείμαρροι, μτφ. Δ.Π.Κωστελένος ("Άγκυρα", 1976)
Οι χείμαρροι της άνοιξης, μτφ. Θοδωρής Δασκαρόλης (εκδ. "Αίολος", 1986)
Οι χείμαρροι της άνοιξης, μτφ. Μιχάλης Μακρόπουλος (εκδ. "Καστανιώτης", 2014)
1926: The Sun Also Rises (Ο ήλιος ανατέλλει ξανά)
μτφ. Νίκος Σαρλής (εκδ. "Πάπυρος Εκδοτικός Οργανισμός", 1973 [ΒΙΠΕΡ] και 1995
μτφ. Μιχάλης Μακρόπουλος (εκδ. "Καστανιώτης", 2004)
μτφ. Ρούσσος Βρανάς (εκδ. "Αποσπερίτης", 1989)
1929: A Farewell to Arms (Αποχαιρετισμός στα όπλα)
μτφ. Β.Λιάσκας (εκδ. "Δαμιανός", χχ)
μτφ. Ελένη Ρουφάνη (εκδ. "Ερατώ", 1997)
μτφ. Άννα Παπασταύρου (εκδ. "Καστανιώτης", 2004)
1935: Green Hills of Africa (Πράσινοι λόφοι της Αφρικής)
μτφ. Άννα Ψιλοπούλου και Ευαγγ.Γραμμένου (εκδ. "Άγκυρα", 1974)
μτφ. Άννα Παπασταύρου (εκδ. "Καστανιώτης", 2005)
μτφ. Παναγιώτης Βενάρδος (εκδ. "Πλέθρον", α΄ έκδ. 1984, β΄ έκδ. 2001)
1937: To Have and Have Not (Να έχεις και να μην έχεις),
μτφ. Δ.Π.Κωστελένος (εκδ. "Κοράλλι", 1968)
μτφ. Σταύρος Παπασταύρου (εκδ. "Καστανιώτης", 2005, ISBN 978-960-03-3926-0)
1940: For Whom the Bell Tolls (Για ποιον χτυπά η καμπάνα)
μτφ. Γιάννης Κουχτσόγλου (εκδ. "Βιβλιοθήκη για όλους", χχ)
μτφ. Αλέξης Καρρέρ (εκδ. "Κλασσικά Παπύρου", 1971)
μτφ. Νίκος Σημηριώτης (εκδ. "Ζαχαρόπουλος", 1988, ISBN 960-208-025-6 -
μτφ. Άννα Παπασταύρου (εκδ. "Καστανιώτης", 2006, επανεκδ. 2010, ISBN 978-960-03-4406-6
1946[8]: The Garden of Eden - (Ο κήπος της Εδέμ)
μτφ. Άννα Παπασταύρου (εκδ. "Καστανιώτη", 2007, ISBN 978-960-03-4360-1)
μτφ. Βικτώρια Τράπαλη, εκδ. "Bell / Χαρλένικ Ελλάς", 1997)
1950: Across the River and Into the Trees - (Μέσα απ' το ποτάμι και τα δέντρα)
μτφ. Πέτρος Αναγνωστόπουλος, εκδ. "Φέξης", 1964)
μτφ. Μιχάλης Μακρόπουλος (εκδ. "Καστανιώτης", 2006)
1950[9]: Islands in the Stream
Νησιά της Καραϊβικής, μτφ. Αντώνης Καλοκύρης (εκδ. "Καστανιώτης", 2016)
Νησιά της Καραϊβικής, μτφ. Κώστας Δόλκας, (εκδ. "Ζαχαρόπουλος", 1998)
1952: The Old Man and the Sea - (Ο γέρος και η θάλασσα),- Βραβείο Πούλιτζερ (Μυθοπλασίας) 1953
μτφ. Γεωργία Αλεξίου-Πρωταίου ("Δαμιανός", χχ)
μτφ. Φώντας Κονδύλης (εκδ. "Καστανιώτης", 1986, επανέκδοση 2015)
μτφ. Λένα Μιλιλή (εκδ. "Αναστασιάδης", 1997)
μτφ. Κωνσταντίνα Γεωργούλια (εκδ. "Καρακώτσογλου", 2015)
Αφηγήσεις
1932: Death in the Afternoon (Θάνατος το απομεσήμερο), αφήγηση για τον κόσμο των ταυρομαχιών, **μτφ. Δ. Π. Κωστελένος (εκδ. "Δαμιανός", χ.χ.)
μτφ. Μιχάλης Μακρόπουλος (εκδ. "Καστανιώτης", 2007 )
1954: True at First Light (Αληθινό με το πρώτο φως), λογοτεχνική αφήγηση του ταξιδιού του στην Κένυα το 1953-1954. Το βιβλίο πρωτοεκδόθηκε το 1999.
μτφ. Μιχάλης Μακρόπουλος, (εκδ. "Καστανιώτης", 2008, ISBN 978-960-03-4643-5)
1959 - 1960: The Dangerous Summer (Το επικίνδυνο καλοκαίρι), αφήγηση του ανταγωνισμού μεταξύ των ταυρομάχων Antonio Ordóñez και Luis Miguel Dominguín κατά την περίοδο των ταυρομαχιών 1959-1960. Ο Χέμινγουεϊ το έγραψε σαν μια σειρά ανταποκρίσεων για το περιοδικό "LIFE Magazine", που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό τον Σεπτέμβριο του 1960. Σε βιβλίο πρωτοεκδόθηκε το 1985.
1964: A Moveable Feast - (Μια κινητή γιορτή), μεταθανάτια συλλογή των ιστοριών, παρατηρήσεων, σκέψεων του συγγραφέα κατά την περίοδο της διαμονής του στο Παρίσι, τη δεκαετία του 1920
μτφ. Σταύρος Παπασταύρου (εκδ. "Καστανιώτης", 2004)
Διηγήματα
1923: "Three Stories and Ten Poems", συλλογή τριών ιστοριών και δέκα ποιημάτων
1925: A Very Short Story (Μια πολύ σύντομη ιστορία)
μτφ. Βάνια Βεκρή-Σύρμου. Περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Στην προκυμαία της Σμύρνης και άλλα δυο διηγήματα» (εκδ. "Μπιλιέτο", 2016)
1925: Cat in the Rain (Γάτα στη βροχή)
μτφ. Βάνια Βεκρή-Σύρμου. Περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Στην προκυμαία της Σμύρνης και άλλα δυο διηγήματα» (εκδ. "Μπιλιέτο", 2016)
1925: In Our Time (Στην εποχή μας) συλλογή διηγημάτων
μτφ. Ηλίας Μαγκλίνης (εκδ. "Καστανιώτης", 2008)
1927: Men Without Women (Άντρες χωρίς γυναίκες), συλλογή διηγημάτων
μτφ. Μπάμπης Γραμμένος (εκδ. "Άγκυρα", 1974)
μτφ. Λίλα Κονομάρα (εκδ. "Πλέθρον", 2002)
1927: The Killers (Οι φονιάδες), διήγημα
μτφ. Μένης Κουμανταρέας (εκδ. "Κέδρος", 1995)
1930 On the Quai at Smyrna (Στην προκυμαία της Σμύρνης), περιγραφή της καταστροφής της Σμύρνης
μτφ. Βάνια Βεκρή-Σύρμου. Περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Στην προκυμαία της Σμύρνης και άλλα δυο διηγήματα» (εκδ. "Μπιλιέτο", 2016)
1933: "Winner Take Nothing", συλλογή διηγημάτων
1936: The Snows of Kilimanjaro (Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο)
μτφ. Μιχάλης Μακρόπουλος (εκδ. "Καστανιώτης", 2005)
1938: "The Fifth Column and the First Forty-Nine Stories", -συλλογή διηγημάτων
Φιλμογραφία
Αρκετές ταινίες έχουν βασιστεί σε μυθιστορήματα ή διηγήματα του Χέμινγουεϊ:
Αποχαιρετισμός στα όπλα
Για ποιον χτυπά η καμπάνα
Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο
Βιβλιογραφία
Χίλαρι Χέμινγουεϊ (μετάφ. Κατερίνα Παπαδημάτου): Ο Χέμινγουεϊ στην Κούβα, εκδ. «Μεταίχμιο», Αθήνα 2004
(Αγγλικά) Carlos Baker: Hemingway, The Writer as Artist, Princeton University Press, 1972, ISBN 0-691-01305-5
(Αγγλικά) Jeffrey Meyers: Hemingway: A Biography, Da Capo Press, 1999, ISBN 0-306-80890-0
Το μέτρο, που απουσίαζε ολοκληρωτικά από τη ζωή του, δεν θα μπορούσε να αφορά την αγάπη του στις γάτες.
Η εικόνα του αρρενωπού κυνηγού μεγάλων θηραμάτων και δεινού ψαρά δύσκολα συμβιβάζεται με εκείνη του γατόφιλου.
Η πραγματικότητα είναι, όμως, ότι ο Χέμινγουεϊ περιστοιχιζόταν από αιλουροειδή, έχοντας αποκτήσει 57 γάτες στο σπίτι του της Φίνκα Βίτζια στην Κούβα.
Το κάθε ζώο είχε το όνομά του, με την αγαπημένη του Μπόιζι να καταλαμβάνει 35 σελίδες στο μυθιστόρημα "Islands in the Stream".
Από όλες τις γάτες στη ζωή του Χέμινγουεϊ, όμως, οι πιο διάσημες είναι αυτές που επέλεξαν να ζήσουν μαζί του στο σπίτι του συγγραφέα στο Κι Ουέστ της Φλόριντα.
Το σπίτι αυτό, που ανήκε στον Χέμινγουεϊ μέχρι το θάνατό του πριν από 50 χρόνια, διέθετε μεγάλο αριθμό γατών με έξι δάχτυλα στις πατούσες τους.
Οι γάτες - όπως και οι άνθρωποι - διαθέτουν από πέντε δάχτυλα σε κάθε άκρο, οι "γάτες του Χέμινγουεϊ", όπως ονομάσθηκαν, είναι εξαδάχτυλες, με το έκτο τους δάχτυλο να βρίσκεται στη θέση του ανθρώπινου αντίχειρα στα μπροστινά τους πόδια.
Σύμφωνα με τον θρύλο, ο Χέμινγουεϊ απέκτησε την πρώτη εξαδάχτυλη γάτα του, τον Σνόουμπολ, από καπετάνιο εμπορικού πλοίου στα μέσα της δεκαετίας του 1930.
Οι σημερινοί εξαδάχτυλοι τετράποδοι κάτοικοι της οικίας του Χέμινγουεϊ φαίνεται ότι είναι απόγονοι του Σνόουμπολ.
Sean Carroll
The New York Times
0 Σχόλια