Ευγενία Πασχαλίδη : μυασθένεια

"Όταν έμαθα τ΄αποτελέσματα των εξετάσεων σοκαρίστηκα αλλά δεν το έδειξα"
Ευγενία Παχαλίδου: Μις Ελλάς 1992, δημοσιογράφος, σύζυγος και μητέρα, παλεύει με μια δύσκολη και σπάνια ασθένεια από το 1992, δίνει την πρώτη της δημόσια εξομολόγηση και με το σθένος της παραδίδει μαθήματα ζωής: «δεν νιώθω ηρωίδα αλλά μαχητής», λέει.
Ήταν Νοέμβριος του 2006 όταν οι γιατροί την πληροφόρησαν ότι
πάσχει από μυασθένεια gravis. Αρχικά της φαινόταν αδιανόητο: «καλώς ή κακώς, οι άνθρωποι πιστεύουμε ότι δεν μπορεί να μας αγγίξει κάτι, ακόμα κι αν ο διπλανός μας πάσχει από καρκίνο ή σκλήρυνση κατά πλάκας. Νόμιζα ότι δεν με αγγίζει τίποτα. Ποιος είμαι εγώ όμως; δεν έχουμε υπογράψει συμβόλαιο αρτιμέλειας».
Όταν έμαθε τ΄αποτελέσματα των εξετάσεων «προσγειώθηκα απότομα. Σοκαρίστηκα αλλά δεν το έδειξα».
Ωστόσο τον μεγαλύτερο φόβο τον ένιωσε όταν χρειάστηκε να την ανοίξουν στα δυο για να της αφαιρέσουν έναν αδένα: «είναι αναμφίβολο αν θα έβγαινα ζωντανή. Με ρώτησαν αν ήθελα να χαιρετήσω τους συγγενείς μου. Ένιωσα τον απόλυτο φόβο».
Συγκρατήθηκε όμως, αφού όπως λέει «δεν έχω κλάψει ποτέ στη ζωή μου μπροστά σε άλλους».
Δεν ήταν όμως μόνο η μυασθένεια.
Ακολούθησαν οι υποκείμενες νόσοι, τα συγκοπτικά επεισόδια, και η ανάγκη να βάλει βηματοδότη αφού η καρδιά της σταμάτησε τρεις φορές: «είναι τρομαχτικό», θυμάται.
«Παλεύοντας» έφερε στον κόσμο και τους δυο άντρες της ζωής της, τον Χριστόφορο και τον Γιώργο: «δεν μου ήρθε τίποτα εύκολο στη ζωή μου. Και τα παιδιά μου ακόμα, τα γέννησα με μεγάλη δυσκολία. Γεννήθηκαν πρόωρα και μου δημιούργησαν πολύ σοβαρές επιπλοκές και οι δυο εγκυμοσύνες».
Ο μεγάλος της γιος έμεινε 56 μέρες στην εντατική: «δεν έχω να σας πω κάτι. Να θεωρήσετε ότι δεν έχετε παιδί και θα τα ξαναπούμε σε 20 μέρες αν επιζήσει» της είχε πει τότε ο διευθυντής του Μαιευτηρίου. Στη δεύτερη εγκυμοσύνη της, οι γιατροί τράβαγαν τα μαλλιά τους.
Σήμερα, παρά την πολυετή πάλη της δηλώνει ότι δεν έχει ακόμα συμφιλιωθεί με την ιδέα, αν και το έχει όπως λέει υπό έλεγχο: «Όλα στη ζωή είναι τυχαία. Για μένα δεν υπάρχει ένας κύριος με άσπρη γενειάδα που δίνει σε μένα μια ασθένεια και στον διπλανό μου τις χαρές. Όσοι δεν πιστεύουμε είμαστε άτυχοι, γιατί δεν έχουμε ένα στήριγμα. Αυτό το “αχ Θεέ μου, αχ Παναγία μου”, που το λες και το εννοείς, σου δίνει δύναμη».
Αν και στη ζωή της έχει αγαπηθεί και αγαπιέται, νιώθει πως
«κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Δεν ξέρω αν μπορούν να με καταλάβουν. Είσαι μόνος σου σε αυτό».
Άλλωστε όπως λέει
«Εμείς που νοσούμε θέλουμε την προσοχή των άλλων. Είμαστε ναρκισσιστές, θέλουμε να μας λένε “μπράβο”.

Για την Ευγενία Πασχαλίδου δεν υπάρχουν ήρωες, γιατί κατά την άποψη της «όταν σου τυχαίνει κάτι δύσκολο, ή το αντιμετωπίζεις ή χάνεις το παιχνίδι. Αυτοί είναι οι κανόνες». Ωστόσο, η μάχη της με την ασθένεια όχι μόνο την άλλαξε αλλά την «προσγείωσε» κιόλας: «Πέταγα στα σύννεφα. Ήμουν αιθεροβάμων. Πίστευα ότι όλοι είναι καλοί, ότι μπορώ να κάνω τα πάντα. Ήμουν σε μεγάλο βαθμό εγωκεντρική. Θεωρούσα ότι είμαι το κέντρο του κόσμου».

Πιστεύει άλλωστε πως αυτό που της συνέβη, ήταν για να προσγειωθεί και πλέον όπως λέει «Δεν νομίζω ότι αποτελώ κάτι το ιδιαίτερο, και ούτε επειδή φαίνεται να το νικώ είμαι ιδιαίτερα δυνατή». Ωστόσο, κατάφερε να γίνει πιο ανεκτική με τους ανθρώπους και «άρχισα να κατανοώ τις αδυναμίες τους».
Life & Style