οι εργάτες στα ορυχεία της Βραζιλίας φοράνε μόνο σορτς για να αντέξουν την αφόρητη νοτιοαμερικανική ζέστη και σκάβουν το πέτρωμα με κασμάδες και κομπρεσέρ για να αποσπάσουν από τη σκληροτράχηλη φύση τις πιο όμορφες και πολύτιμες πέτρες: τα ΣΜΑΡΑΓΔΙΑ.
Δημιουργημένα από έναν μοναδικό και ιδανικό συνδυασμό χημικών ενώσεων, θερμότητας και πίεσης, αστραποβολούν με πράσινες αναλαμπές μέσα στους υπόγειους ταλκικούς σχιστόλιθους, θαμπώνοντας ακόμα και τα πιο χορτασμένα (γυναικεία) μάτια.
Τα σμαράγδια είναι γνωστά τουλάχιστον από το 3.500 π.Χ. και θεωρούνται πιο πολύτιμα και από τα διαμάντια (μόνο τα ρουμπίνια είναι πιο πολύτιμα).
Αναμφισβήτητο θέλγητρό τους είναι το χρώμα τους.
Το πρότυπο σμαράγδι, αυτό δηλαδή που καθορίζει τι χρώμα πρέπει να έχει το κάθε γνήσιο σμαράγδι, βρέθηκε στο επιφανειακό ορυχείο Μούσο της Κολομβίας.
Υπάρχουν όμως άπειροι θεσπέσιοι χρωματικοί συνδυασμοί.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα, από τη δύσκολη εντόπιση και εξόρυξη - καθώς και την απόκτηση - λόγω της απλησίαστης τιμής τους, είναι η εξήγηση και ο ορισμός τού τι είναι σμαράγδι.
Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ερωτηματικά της γεμολογίας: της επιστήμης, δηλαδή, που μελετά τους πολύτιμους λίθους.
Παλαιότερα, πριν φτάσουμε στη σύγχρονη χημική ανάλυση, σχεδόν κάθε αστραφτερό βαθυπράσινο πετράδι το ονόμαζαν σμαράγδι.
Στα μέσα του 19ου αιώνα οι ορυκτολόγοι αποφάσισαν να θεωρούν σμαράγδι οποιαδήποτε βήρυλλο όφειλε το χρώμα της στις προσμείξεις χρωμίου (σε ποσοστό μικρότερο του 1%) και είχε χρώμα πράσινο.
Ο ορισμός αυτός, αυστηρός ως προς τη χημεία αλλά "χαλαρός" όσον αφορά το χρώμα, παρέμεινε σε ισχύ μέχρι το 1963, όταν στη Βραζιλία βρέθηκαν βαθυπράσινες βήρυλλοι που όφειλαν το χρώμα τους στο βανάδιο.
Ύστερα από έντονες αντιδράσεις και αφού βρέθηκαν και στην Αφρική ορυχεία όπου δίνουν πολύτιμους λίθους χρωματισμένους από βανάδιο, τα πετράδια αυτά έγιναν γενικώς αποδεκτά ως σμαράγδια.
Ακόμα και σήμερα δεν ακούμε τους γεωλόγους να μιλάνε με σιγουριά γι αυτό το θέμα, καθώς τα πετράδια παίρνουν δεκάδες αποχρώσεις από το αχνό κίτρινο μέχρι το ζωηρό κυανοπράσινο, και, όπως μας λέει και ο Ρίτσαρντ Λίντικοτ, πρόεδρος του GIA (Γεωλογικό Ινστιτούτο Αμερικής): "Εκτός από μερικούς Ευρωπαίους, όλοι έχουν συμφωνήσει στο ζήτημα χρωμίου - βαναδίου.
Εμείς υποστηρίζουμε πως αν μια βήρυλλος έχει χρώμα σμαραγδί, τότε είναι σμαράγδι"
Παρ όλα αυτά, υπάρχει μαι ποικιλία πράσινης βηρύλλου που οφείλει το χρώμα της στην παρουσία σιδήρου και, όπως διευκρινίζει ο Λίντικοτ, δεν πρέπει να ονομάζονται σμαράγδια, παρόλο που είναι αρκετά βαθυπράσινες.
Εκτός όμως από τα φυσικά σμαράγδια υπάρχουν και τα σύνθετα, τα οποία είναι κρύσταλλοι που παράγονται στο εργαστήριο και έχουν την ίδια ακριβώς χημική σύνθεση με τα ομόλογά τους στη φύση.
Η διαφορά τους εκτός από τον τρόπο γένεσης ή παραγωγής βρίσκεται φυσικά και στην τιμή τους.
Εκεί φαίνεται ότι τα σύνθετα σμαράγδια κερδίζουν μια μεγάλη μερίδα του αγοραστικού κοινού που προτιμάει να πληρώσει 200 δολάρια το καράτι (5 καράτια ισούνται με ένα γραμμάριο!) για ένα σύνθετο λίθο, παρά τα δεκαπλάσια για ένα φυσικό με παρόμοιο χρώμα.
Κανένας δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος μπροστά στην εκτυφλωτική λάμψη των σμαραγδιών και, όπως εξηγεί ο Χανς Στερν, ο γνωστότερος έμπορος χρωματιστών πολύτιμων λίθων στον κόσμο "...γίνονται ανάρπαστα!
Όποιος θέλει σμαράγδια έρχεται αποφασισμένος να τα αγοράσει".
Πράγματι, τα σμαράγδια όπου και να εκτεθούν έχουν πάντα ζήτηση!
Το εμπόριο των σμαραγδιών προσελκύει τυχοδιώκτες και ανθρώπους που τους αρέσει να ζουν στην κόψη του ξυραφιού.
Τα σμαράγδια φαίνεται πως ταξιδεύουν στον κόσμο "πάνω σε ένα μαγικό χαλί".
Τα περισσότερα από αυτά κινούνται ανεπίσημα, αδασματολόγητα, αόρατα, και έχουν περίοπτη θέση σε μια τεράστια αγορά, που ο εμπορικός κόσμος αποκαλεί μαύρη.
Δεν υπάρχει σμαράγδι υψηλής ποιότητας που να μην έχει γίνει αντικείμενο λαθρεμπορίας σε κάποια φάση της ιστορίας του.
Με περισσότερους από ένα εκατομμύριο εργάτες στον τομέα των σμαραγδιών, η Ινδία κατέχει τα πρωτεία στον όγκο των εισαγωγών και εξαγωγών σμαραγδιών.
Αγοράζει ακατέργαστο υλικό που κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να επεξεργαστεί.
Σε κανένα άλλο μέρος δεν θα μπορούσαν να φτιάξουν σμαράγδια τόσο μικροσκοπικά, που απλώνονται σε μια χούφτα και χώνονται ακόμη και στα νύχια, με 25 έδρες το καθένα και τόσο ελαφριά, ώστε να χρειάζονται περίπου 230 από αυτά για να φτάσουν το βάρος του ενός καρατιού.
Λες και υπάρχουν μόνο στη φαντασία και όχι στα χέρια!
Τα σμαράγδια είναι οι μόνοι πολύτιμοι λίθοι που μπορούν να πουληθούν ακόμα κι αν έχουν τόσα εγκλείσματα και εσωτερικές ατέλειες, που για ένα διαμάντι θα ήταν καταδίκη στη βιτρίνα και σε απόμερη θέση κιόλας.
Η απάντηση σ αυτή την ιδιαιτερότητα, που τους δίνει ακόμα μεγαλύτερη αίγλη, είναι απλή.
Ελάχιστα φυσικά σμαράγδια δεν παρουσιάζουν τέτοιες ατέλειες, και το πιο εντυπωσιακό είναι ότι στου δημιουργούν την εντύπωση πως υπάρχει μια σχέση ευθέως ανάλογη ανάμεσα στο χρώμα και τα εγκλείσματα που έχουν, τα οποία εγκλείσματα είναι στενά δεμένα με τα "σώματα" που τα φιλοξενούν.
Είναι η πρώτη ένδειξη ότι το πετράδι είναι φυσικό.
Επιπλέον αυτά τα διακριτικά "δακτυλικά αποτυπώματα" προσδιορίζουν συχνά τον τόπο εξόρυξης του πετραδιού.
Η κολομβιανή προέλευση των σμαραγδιών στις ινδικές συλλογές βρέθηκε χάρη σε κάποια χαρακτηριστικά ακανόνιστα εγκλείσματα μέσα σε κάθε πετράδι - τριφασικούς μικροσκοπικούς θυλάκους που περιέχουν νερό μαζί με φυσαλίδες αέρα και μικροσκοπικούς κρυστάλλους αλάτων.
Μέσα σ αυτόν τον ονειρικό κόσμο των σμαραγδιών με τις τόσο γοητευτικές αντιθέσεις, η πιο απογοητευτική είναι ίσως, το πόσο εύκολα αποχωρίζονται τις φτωχές πατρίδες τους, τις χώρες απ όπου ξεπηδάνε από τα έγκατα της γης για να μαγέψουν σε ένα ερωτικό παιχνίδι με τις αχτίδες του φωτός, τους λάτρεις τους σε Ευρώπη, Αμερική και Ασία.
Είναι επίσης εξίσου αντιφατικό και τραγικό το γεγονός πως οι ίδιοι, οι εξαθλιωμένοι και ταλαιπωρημένοι εργάτες που τα εξορίσουν από τη σκληροτράχηλη γη, είναι εκείνοι που δεν θα καταφέρουν ποτέ να αποκτήσουν ούτε ένα απ αυτά και θα μείνουν με την άσβεστη ελπίδα πως ίσως, κάποτε, καταφέρουν ν αποκτήσουν ένα ελάχιστο δείγμα από το θησαυρό που περνάει τόσο τακτικά και βιαστικά μέσα απ΄τα χέρια τους.....
"Πυραμίς"
0 Σχόλια