Nα με προσέχεις....

Για την Αγάπη πασχίζει ο Έλληνας της καθημερινότητας.
Την ψάχνει στους ανθρώπους, την προσδοκά απ' τον Θεό, την περιμένει από την τύχη.
Της γράφει μουσική, στίχους.
Της τάζει ό,τι πολυτιμότερο ,τον εαυτό του.
Φτάνει να την βρει σε οποιαδήποτε μορφή, να τον αγγίξει, να την πιστέψει.
Τότε δημιουργεί ,εξανθρωπίζεται, εκπολιτίζεται,μεγαλουργεί, υπάρχει και το απολαμβάνει.
Χωρίς αυτήν, εκμηδενίζεται, αδειάζει.
Μόνος έρχεται και ξένος φεύγει.....
Εμείς στον ΠΗΓΑΙΜΟ ,πονέσαμε ,δοκιμαστήκαμε και δοκιμαζόμαστε σκληρά μέχρι να μάθουμε τι σημαίνει πραγματική Αγάπη επί του πρακτέου κι όχι μέσα από κροκοδείλια δάκρυα.
Κυρίως όμως συνειδητοποιήσαμε τι σηματοδοτεί την έλλειψή της .
Αυτήν διεκδικούμε κι αυτό είναι που μας σώνει....
Με μιαν αγάπη ακατέργαστη σε όλους τους συνοδοιπόρους και μη του ΠΗΓΑΙΜΟΥ ,
από την ταπεινότητά μου.

Όταν λέω
"Αυτήν διεκδικούμε κι αυτό είναι που μας σώνει."
εννοώ ότι η Αγάπη και η Προσοχή της Πολιτείας για κάθε πολίτη είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ ..
Δεν είναι μέσο ψηφοθηρίας
Δεν είναι άσκηση φιλανθρωπίας.
Δεν είναι προβολή κι επικοινωνία της εξουσίας, ούτε αφορμή συναλλαγής
ή ομηρίας του πολίτη.
Είναι υποχρέωση και καθήκον της Πολιτείας
Όπως στις διαπροσωπικές μας σχέσεις η διεκδίκηση της Αγάπης έχει αξιακό χαρακτήρα και είναι συνυφασμένη με την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό , έτσι και η σχέση του πολίτη με την χώρα που ζει , για να είναι υγιής σχέση ,οφείλει να είναι ανθρωποκεντρική. Να διέπεται από πραγματική κοινωνική ευαισθησία ,θεσμοθετημένη ευθύνη
και αμοιβαίο σεβασμό και των δυο πλευρών.
 ligery.pblogs.gr