Αντιμετωπίζει με γενναιότητα το πρόβλημα του παιδιού της και αγωνίζεται για ένα καλύτερο μέλλον για όλα τα άτομα με αναπηρία στη χώρα μας.
Όπως τόνισε η οικονομική κρίση πλήττει ιδιαίτερα τις οικογένειες των ατόμων με αναπηρία. "Υπάρχουν δύο κατηγορίες ΑμεΑ:
αυτοί που έχουν αισθητηριακή ή κινητική αναπηρία που αυτοεκπροσωπούνται, εργάζονται ή σπουδάζουν και αυτοί που έχουν αυτισμό ή νοητική αναπηρία και εκπροσωπούνται μέσω των γονιών τους. Λόγω της οικονομικής κρίσης πλήττονται και οι δύο κατηγορίες για διαφορετικούς λόγους".
Τα άτομα με αισθητηριακή ή κινητική αναπηρία έχουν πρόβλημα ανεργίας, πολύ μεγαλύτερο από του τοπικού πληθυσμού. Αυτοί που έχουν βαρύτερες μορφές αναπηρίας έχουν σοβαρά προβλήματα με τις δομές Πρόνοιας, που είναι ο πλέον υποχρηματοδοτούμενος τομέας στην Ελλάδα. Σε αυτές τις ιδρυματικές δομές που απασχολούνται τα άτομα σε ημερήσια ή 24ωρη βάση υπάρχει τεράστια έλλειψη σε προσωπικό, καθώς οι προσλήψεις έχουν παγώσει. Αυτές λειτουργούν με την ευθύνη του συλλόγου γονέων που τις ενέταξαν στο χρηματικό πλαίσιο ευρωπαϊκού προγράμματος ή του υπουργείου Υγείας. Σε πολλές από αυτές τις δομές το προσωπικό είναι απλήρωτο, ενώ τα ευρωπαϊκά προγράμματα δεν έχουν απορροφητικότητα και συνήθως καθυστερούν.
Παρόλο που μέχρι στιγμής δεν υπάρχει μείωση των επιδομάτων, οι προνοιακές δομές πάσχουν από υποχρηματοδότηση. Σε αυτό πρέπει να συνυπολογιστεί και το κόστος διαβίωσης των οικογενειών που έχουν άτομα με αναπηρία, το οποίο είναι πολύ μεγαλύτερο από το κόστος ζωής της μέσης οικογένειας.
"Η γενικότερη κρίση πλήττει όλους, αλλά πολύ περισσότερο τις οικογένειες των ατόμων με αναπηρία" τόνισε η κ. Ζαφειροπούλου. "Εγώ που έχω ένα παιδί με αυτισμό, το πηγαίνω να κάνει εργοθεραπεία και λογοθεραπεία για να βελτιωθεί η λειτουργικότητά του. Επίσης, όσοι είναι ασφαλισμένοι στο Δημόσιο υποβάλλουν ένα ποσό στον Οργανισμό Περίθαλψης Ασφαλισμένων Δημοσίου (Ταμείο Δημοσίου) και τους επιστρέφεται ένα ποσό. Έχουν να μας επιστρέψουν αυτό το ποσό 7 - 8 μήνες.
Η κρίση διογκώνει τα υπάρχοντα προβλήματα. Εμείς που είμαστε οι προστάτες τους έχουμε μειωμένους μισθούς και δώρα και δεν παίρνουμε χρήματα από τα ασφαλιστικά ταμεία.
Το πρόβλημα ξεκινάει από την αρχή της γέννησης ενός παιδιού με αναπηρία, καθώς δεν υπάρχει πλαίσιο πρώιμης παρέμβασης (παιδικοί σταθμοί, νηπιαγωγεία για την εκπαίδευση των παιδιών). Επίσης υπάρχουν προβλήματα στη Αβάθμια και τη Ββάθμια Εκπαίδευση, όπου δεν υπάρχουν οι προυποθέσεις να ενταχθούν στα γενικά σχολεία. Δεν υπάρχουν οι κτιριακές υποδομές και επαρκής στελέχωση. Στη Ββαθμια Εκπαίδευση δεν υπάρχουν ειδικά εργαστήρια ούτε μόνιμο προσωπικό. Οι καθηγητές είναι αναπληρωτές ή ωρομίσθιοι που δεν τοποθετούνται στα σχολεία έγκαιρα. Το προσωπικό είναι ανεπαρκές και δεν έχει την κατάλληλη εκπαίδευση. Πρόκειται για φύλαξη και όχι για εκπαίδευση.
"Δεν υπάρχει Εργασία Προστασία Απασχόλησης από το κράτος και μετά τα 22 τους χρόνια τα παιδιά αυτά είναι καταδικασμένα να μένουν σπίτι και να τα φροντίζουν. Το μέγιστο πρόβλημα είναι τι θα γίνει μετά από μας: Υπάρχουν ελάχιστα ιδρύματα στα οποία τα παιδιά εγκαθίστανται από μικρές ηλικίες. Και οι συνθήκες είναι συνήθως φριχτές (τα δένουν, τα κακοποιούν κλπ).
Ζητάμε να δημιουργηθούν δομές οικογενειακού τύπου με πιο ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, να θυμίζει σπίτι, και μέσα στην κοινότητα, όχι σε απομονωμένο περιβάλλον. Φεύγοντας εμείς από τη ζωή να υπάρχει για τα παιδιά μας ένα μίνιμουμ αξιοπρεπούς διαβίωσης"
Η κ.Ζαφειροπούλου είναι εκπαιδευτικός όπως και ο σύζυγός της και ιδιαίτερα στέλεχος πολλών φορέων για την αναπηρία στη χώρα μας:
Πρόεδρος του παραρτήματος Θεσσαλονίκης Ελληνικής Εταιρείας Προστασίας Αυτιστικών Ατόμων, πρόεδρος της Πανελλήνιας Εταιρείας Ατόμων με Αυτισμό, μέλος του Γενικού Συμβουλίου Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων ΑμεΑ, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της Εθνικής Συνομοσπονδίας ΑμεΑ με την ευθύνη των διεθνών σχέσεων, μέλος της οικονομικής επιτροπής του ευρωπαϊκού φόρουμ για την αναπηρία.
Για να εκπαιδεύσει το παιδί της σε αναπτυξιακές δεξιότητες συμμετείχε μαζί με το σύζυγό της σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα με εξειδίκευση στον αυτισμό.
"Δουλέψαμε πολύ πάνω στη λειτουργικότητα του παιδιού - και υπάρχει λειτουργικότητα. Ποτέ δεν αποκλείσαμε το παιδί από τη ζωή, από εξόδους και ταξίδια. Θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς καθώς σήμερα έχουμε μια ικανοποιητική επικοινωνία με το γιο μας"
Αγγελική Μπόμουλα-"Ε.Τ."
0 Σχόλια