Το μεγαλύτερο μαστοροχώρι της Μακεδονίας βρίσκεται στο νότιο τμήμα του Βοΐου, κτισμένο αμφιθεατρικά ανάμεσα στις κορφές Γκραντίσκα και Ρουμάνι και πολύ κοντά στο σημείο όπου συναντιούνται οι νομοί Κοζάνης, Καστοριάς και Γρεβενών.
Βρίσκεται στη δυτική άκρη του νομού Κοζάνης και όλη η περιοχή διαθέτει απίστευτο φυσικό κάλλος. Επειδή ενδέχεται να γίνει κάποιο λάθος, να ξέρετε πως υπάρχουν άλλοι 3 Πεντάλοφοι (τόσους ξέρω εγώ): Πεντάλοφος (Ποδολοβίτσα) στην Ακαρνανία, Πεντάλοφος (Πέτγα) στον Λαγκαδά Θεσσαλονίκης και Πεντάλοφος στην Ορεστιάδα του Έβρου.
"Χωρίων της επαρχίας Βοΐου (πρώην Ανασελίτσης) του νομού Κοζάνης, έδρα ομωνύμου κοινότητος. Έχει αστυνομικόν σταθμόν, ταχυδρομείον και τηλεφωνικόν γραφείον, ημιγυμνάσιον και δημοτικόν σχολείον. Λέγεται Πετρόβουνον, πρότερον δε εκαλείτο Ζουπάνιον".
Ζουπάνι ή Ζιουπάνι πιθανόν προέρχεται από τη "ζιούνα", λέξη μάλλον σλάβικη, που σημαίνει το κάστανο με το αγκαθωτό του περίβλημα.
Η περιοχή είναι κατάφυτη από καστανιές, ενώ κάθε Νοέμβριο γίνεται η γιορτή του κάστανου, που την αποκαλούν "Καστανοπάζαρο"
Παρόλο που η περιοχή κατοικείτο από τα αρχαία χρόνια, ο Πεντάλοφος δημιουργήθηκε στα τελευταία χρόνια του Βυζαντίου.
Έγινε ιδιαίτερα γνωστό για τους μαστόρους του και ιδίως τους λιθοξόους (πελεκάνους), που δημιουργίες τους θα δείτε στο χωριό και στη
γύρω περιοχή, αλλά και στο Πήλιο!
Εκτός από τα περίπου 500 καλοδιατηρημένα διώροφα και τριώροφα πετρόκτιστα του χωριού, θα δείτε την τέχνη των μαστόρων στις εκκλησίες, στα καμπαναριά, στις βρύσες και στα γεφύρια. Και βέβαια τη Λότζια, την όμορφη κεντρική πλατεία.
Στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο ο Πεντάλοφος αποτέλεσε το ορμητήριο του ελληνικού στρατού.
Από εδώ πέρασε ο συνταγματάρχης Δαβάκης, και ξεκινούσαν οι γυναίκες της Πίνδου φορτωμένες με πυρομαχικά στην ανηφόρα για το μέτωπο, μεταφέροντας και τους τραυματίες κατά την επιστροφή του.
Το χωριό ήταν κοινότητα από την απελευθέρωση μέχρι τον περασμένο μήνα, οπότε υπήχθη στον Δήμο Βοΐου με έδρα τη Σιάτιστα, που απέχει 75 χλμ.
Στην κοινότητα πλην του Πενταλόφου υπάγονται και άλλα 3 υπέροχα και ιδιαίτερα χωριά.
* Βυθός ή Ντόλος.
Κτισμένος στο βάθος μιας απότομης κοιλάδας στη βάση θεόρατων βράχων, μέσα σε πολλή βλάστηση, με ελάχιστους πια κατοίκους
* Αγ. Σωτήρα ή Σβόλιανη.Κτισμένη σε ύψος 920 μέτρων είναι ένα γραφικότατο χωριό, που έχει διατηρήσει σε μεγάλο βαθμό την παραδοσιακή του όψη, με τα διώροφα πέτρινα σπίτια του.
Το πράσινο σας συνοδεύει μέχρι την είσοδο του οικισμού. Σήμερα λίγα σπίτια κατοικούνται, κρίνοντας από τις καμινάδες που καπνίζουν!
Κάτω από το χωριό κυλάει ο Πραμόριτσας (παραπόταμος του Αλιάκμονα).
* Δίλοφο ή Λιμπόχοβο.
Ακόμα ένα πανέμορφο χωριό, που κατοικείται κυρίως το καλοκαίρι. Οι κάτοικοι του χειμώνα μετριούνται στα δάχτυλα των χεριών!
Το καλοκαίρι βέβαια ο αριθμός δεκαπλασιάζεται και θα δείτε πως τα περισσότερα οικήματα είναι συντηρημένα ή αναπαλαιωμένα.
* Το Μοναστήρι της Αγ. Τριάδας.
Κτισμένο μέσα σε μια κλειστή ορεινή κοιλάδα του Βοΐου, κοντά στον Βυθό, εν έτει σωτηρίω 1792.
Ένα "κινούμενο" μοναστήρι που για περίπου 150 χρόνια περιπλανιόταν λόγω διωγμών και άλλαζε θέση!.
Από εκεί πηγάζει ο Σαραντάπορος καθώς και ο μεγαλύτερος ποταμός της Ελλάδας, ο Αλιάκμονας, με τους κύριους παραποτάμους του, Βενέτικο και Πραμόριτσα.
Ντίνος Κιούση
0 Σχόλια