Ποιοι, πώς, πότε, γιατί (υπήρξαν "ωραίοι");
* Ο Δανδής / Dandy
"Πώς να μη θαυμάσεις το ωραίο του πρόσωπο και την ωραία του ψυχή!" Όσκαρ Ουάιλντ, Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι.
Ο Τζορτζ Μπρούμελ δεν ήταν κάποιος φιλόσοφος, καλλιτέχνης, λογοτέχνης. Δεν ήταν πολιτικός, στρατιωτικός, επιχειρηματίας.
Αρκετά χρόνια μετά, παρουσιάστηκε ακόμα ένα δανδής που κατάφερε να γίνει πολύ πιο γνωστός από τον Τζορτζ Μπρούμελ: ο Ροδόλφος Γκουλιέλμι ή Ροδόλφο Βαλεντίνο.
Χάρη σε μία και μόνο σκηνή στην ταινία "Οι Τέσσερις Ιππείς της Αποκάλυψης" ο Ροδόλφο Βαλεντίνο έγινε το σύμβολο του σεξ μιας ολόκληρης γενιάς. Στη σκηνή αυτή ο Βαλεντίνο χορεύει ταγκό με μια γυναίκα. Η σιλουέτα του άντρα "μπλέκεται" μ αυτήν της γυναίκας, είναι - σχεδόν - το ίδιο θηλυκός με εκείνη "Τα βλέμμα του παθιασμένο αλλά και απαθές - την κοιτάζει - αλλά δεν κοιτάζει τόσο εκείνη όσο την αντανάκλαση του εαυτού του στα μάτια της, Ο τύπος του δανδή καταφέρνει να κερδίσει μια γυναίκα χρησιμοποιώντας τα ίδια της τα όπλα. Χωρίς να χάνει παντελώς τον ανδρισμό του, αντανακλά τη γυναικεία ψυχολογία κι έρχεται πιο κοντά σ εκείνη με το να γίνει εκείνη.
Και από απόσταση αναπνοής την κατακτά.
* Ο Ώριμος Τζέντλεμαν / Mature Gentleman
Διαπεραστικό βλέμμα, με μια δόση ειρωνείας και σαρκασμού. Μετρημένη συμπεριφορά, σχεδόν "βαριά", χωρίς όμως να γίνεται υπερβολικά αγενής ή macho. Ο άντρας που ξέρει τι θέλει, που δείχνει σαν πάντα να ήξερε και που ξέρει επίσης πώς να το κατακτήσει. Χρησιμοποιώντας ένα διαφημιστικό κλισέ, είναι ο "άντρας που δεν χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ"
Προσεγμένος και καλοντυμένος, αλλά όχι εμμονικός με την εικόνα του όσο ο δανδής, ο τύπος του γοητευτικού και ώριμου τζέντλεμαν με κύριο εκπρόσωπό του τον Κλαρκ Γκέιμπλ κυριαρχεί στις γυναίκες φαντασιώσεις και κατακτά τη Βίβιαν Λι το 1939, στο "Όσα παίρνει ο άνεμος"
Αυτός ο τύπος του gentleman συγκαταλέγει στα ατού του και τους γκρίζους του κροτάφους. Η ηλικία του, του προσδίδει μια ωριμότητα, μια σοφία της ζωής. Οι γυναίκες που είναι πολύ νεότερες από αυτόν βλέπουν στο πρόσωπό του μια πατρική σχεδόν φιγούρα, έναν άντρα που μπορεί να τους προστατεύσει από τους πάντες και τα πάντα.
Μπορεί να είναι πλούσιος (όπως ο Ρίτσαρντ Γκιρ στο Pretty Woman), μπορεί και όχι. Σημασία δεν έχει τόσο η οικονομική του επιφάνεια, όσο η κοινωνική του αναγνώριση, η κυριαρχία του στο χώρο όπου κινείται και δραστηριοποιείται, είτε αυτός είναι ο μικρόκοσμος μιας μικρής πόλης είτε η Νέα Υόρκη.
Αρκετά χρόνια μετά ο Σον Κόνερι πήγε - μέσω του τζειμσμποντικού σελιλόιντ - τον τύπο του τζέντλεμαν ένα βήμα παραπέρα, προσδίδοντάς του μια αίσθηση ηρωισμού και κινδύνου. Είναι ο τζέντλεμαν που όταν το απαιτήσουν οι συνθήκες μπορεί να μετατραπεί σε μια φονική μηχανή. Είναι ο σούπερ ήρωας που για στολή του έχει ένα κουστούμι ραμμένο στη Savile Raow.
Ελληνικές εκδοχές του ώριμου τζέντλεμαν, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και ο Δημήτρης Χορν.
* Ο Ατίθασος / Untamed
Ωραίο πρόσωπο, σχεδόν εφηβικό. Σιλουέτα με σμιλεμένους αλλά όχι παραφουσκωμένους μυς. Ένα ξεβαμμένο τζιν κι ένα T-shirt. Ο Μάρλον Μπράντο κατάφερε, στις αρχές τις δεκαετίας του '50, να ανατρέψει την κλισαρισμένη φιγούρα του κοστουμαρισμένου clean cut τύπου και να ενσαρκώσει μία από τις πιο ισχυρές φαντασιώσεις των γυναικών: το κακό παιδί, το bad boy που δεν υποκύπτει σε κοινωνικούς συμβιβασμούς, τον λίγο αλήτη, τον κάπως ανώριμο, τον άντρα που μπορεί να σε πληγώσει χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι αλήθεια ότι οι γυναίκες αισθάνονται τον συναισθηματικό κίνδυνο, τον "μυρίζονται" πολύ πιο εύκολα απ ό τι οι άντρες. Κι όμως, όσο πιο εύκολο τον διαισθάνονται, τόσο πιο δύσκολα μπορούν να του αντισταθούν. Η λογική τους λέει "φύγε", μακριά, δεν κάνει αυτός για σένα". Το σώμα τους όμως διαφωνεί.
Ο τύπος του "κακού παιδιού" είναι βαθύτατα γοητευτικός για διάφορους λόγους: ακριβώς επειδή δεν παρέχει καμία ασφάλεια και μονιμότητα, πυροδοτεί μια βραχυπρόθεσμη επιθυμία. Στο μυαλό της γυναίκας δεν είναι ο άντρας που θα γίνει πατέρας του παιδιού της, αλλά ο άντρας που θα περάσει όμορφα μαζί του για λίγο χρονικό διάστημα, που θα την κάνει να βιώσει ολόκληρο το φάσμα των συναισθημάτων, από τη βαθιά χαρά μέχρι τη λύπη και μετά θα χαθεί από τη ζωής της.
Άλλες γυναίκες αντιμετωπίζουν τον άντρα αυτού του είδους σαν νοσοκόμες. Θεωρούν ότι μπορούν να φέρουν το κακό παιδί στον ίσιο δρόμο ότι μπορούν να τιθασεύσουν τον Ατίθασο, ότι αν προσπαθήσουν αρκετά, αν τον αγαπήσουν αρκετά, θα γίνει "καλός", "σωστός", "εξημερωμένος". Δηλαδή, πατέρας των παδιών τους. Και προσπαθώντας όλο περισσότερο, πέφτουν στην παγίδα και ερωτεύονται παράφορα. Γιατί ο ανθρώπινος εγκέφαλος λειτουργεί και ως εξής: όσο πιο πολύ προσπαθείς να καταφέρεις κάτι, τόσο περισσότερο πείθεσαι ότι αυτό το κάτι αξίζει. Πολύ απλά γιατί ο εγκέφαλός σου θέλει να δικαιολογήσει όλη αυτή την προσπάθεια.
Ευρωπαϊκή, μεταγενέστερη και πιο εκλεπτυσμένη βερσιόν του "κακού παιδιού", ο Αλέν Ντελόν και μια επίσης ευρωπαϊκή αλλά πιο σύγχρονη, ο Βενσάν Κασέλ.
Διαπεραστικό βλέμμα, με μια δόση ειρωνείας και σαρκασμού. Μετρημένη συμπεριφορά, σχεδόν "βαριά", χωρίς όμως να γίνεται υπερβολικά αγενής ή macho. Ο άντρας που ξέρει τι θέλει, που δείχνει σαν πάντα να ήξερε και που ξέρει επίσης πώς να το κατακτήσει. Χρησιμοποιώντας ένα διαφημιστικό κλισέ, είναι ο "άντρας που δεν χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ"
Προσεγμένος και καλοντυμένος, αλλά όχι εμμονικός με την εικόνα του όσο ο δανδής, ο τύπος του γοητευτικού και ώριμου τζέντλεμαν με κύριο εκπρόσωπό του τον Κλαρκ Γκέιμπλ κυριαρχεί στις γυναίκες φαντασιώσεις και κατακτά τη Βίβιαν Λι το 1939, στο "Όσα παίρνει ο άνεμος"
Αυτός ο τύπος του gentleman συγκαταλέγει στα ατού του και τους γκρίζους του κροτάφους. Η ηλικία του, του προσδίδει μια ωριμότητα, μια σοφία της ζωής. Οι γυναίκες που είναι πολύ νεότερες από αυτόν βλέπουν στο πρόσωπό του μια πατρική σχεδόν φιγούρα, έναν άντρα που μπορεί να τους προστατεύσει από τους πάντες και τα πάντα.
Μπορεί να είναι πλούσιος (όπως ο Ρίτσαρντ Γκιρ στο Pretty Woman), μπορεί και όχι. Σημασία δεν έχει τόσο η οικονομική του επιφάνεια, όσο η κοινωνική του αναγνώριση, η κυριαρχία του στο χώρο όπου κινείται και δραστηριοποιείται, είτε αυτός είναι ο μικρόκοσμος μιας μικρής πόλης είτε η Νέα Υόρκη.
Αρκετά χρόνια μετά ο Σον Κόνερι πήγε - μέσω του τζειμσμποντικού σελιλόιντ - τον τύπο του τζέντλεμαν ένα βήμα παραπέρα, προσδίδοντάς του μια αίσθηση ηρωισμού και κινδύνου. Είναι ο τζέντλεμαν που όταν το απαιτήσουν οι συνθήκες μπορεί να μετατραπεί σε μια φονική μηχανή. Είναι ο σούπερ ήρωας που για στολή του έχει ένα κουστούμι ραμμένο στη Savile Raow.
Ελληνικές εκδοχές του ώριμου τζέντλεμαν, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και ο Δημήτρης Χορν.
Ωραίο πρόσωπο, σχεδόν εφηβικό. Σιλουέτα με σμιλεμένους αλλά όχι παραφουσκωμένους μυς. Ένα ξεβαμμένο τζιν κι ένα T-shirt. Ο Μάρλον Μπράντο κατάφερε, στις αρχές τις δεκαετίας του '50, να ανατρέψει την κλισαρισμένη φιγούρα του κοστουμαρισμένου clean cut τύπου και να ενσαρκώσει μία από τις πιο ισχυρές φαντασιώσεις των γυναικών: το κακό παιδί, το bad boy που δεν υποκύπτει σε κοινωνικούς συμβιβασμούς, τον λίγο αλήτη, τον κάπως ανώριμο, τον άντρα που μπορεί να σε πληγώσει χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι αλήθεια ότι οι γυναίκες αισθάνονται τον συναισθηματικό κίνδυνο, τον "μυρίζονται" πολύ πιο εύκολα απ ό τι οι άντρες. Κι όμως, όσο πιο εύκολο τον διαισθάνονται, τόσο πιο δύσκολα μπορούν να του αντισταθούν. Η λογική τους λέει "φύγε", μακριά, δεν κάνει αυτός για σένα". Το σώμα τους όμως διαφωνεί.
Ο τύπος του "κακού παιδιού" είναι βαθύτατα γοητευτικός για διάφορους λόγους: ακριβώς επειδή δεν παρέχει καμία ασφάλεια και μονιμότητα, πυροδοτεί μια βραχυπρόθεσμη επιθυμία. Στο μυαλό της γυναίκας δεν είναι ο άντρας που θα γίνει πατέρας του παιδιού της, αλλά ο άντρας που θα περάσει όμορφα μαζί του για λίγο χρονικό διάστημα, που θα την κάνει να βιώσει ολόκληρο το φάσμα των συναισθημάτων, από τη βαθιά χαρά μέχρι τη λύπη και μετά θα χαθεί από τη ζωής της.
Άλλες γυναίκες αντιμετωπίζουν τον άντρα αυτού του είδους σαν νοσοκόμες. Θεωρούν ότι μπορούν να φέρουν το κακό παιδί στον ίσιο δρόμο ότι μπορούν να τιθασεύσουν τον Ατίθασο, ότι αν προσπαθήσουν αρκετά, αν τον αγαπήσουν αρκετά, θα γίνει "καλός", "σωστός", "εξημερωμένος". Δηλαδή, πατέρας των παδιών τους. Και προσπαθώντας όλο περισσότερο, πέφτουν στην παγίδα και ερωτεύονται παράφορα. Γιατί ο ανθρώπινος εγκέφαλος λειτουργεί και ως εξής: όσο πιο πολύ προσπαθείς να καταφέρεις κάτι, τόσο περισσότερο πείθεσαι ότι αυτό το κάτι αξίζει. Πολύ απλά γιατί ο εγκέφαλός σου θέλει να δικαιολογήσει όλη αυτή την προσπάθεια.
Ευρωπαϊκή, μεταγενέστερη και πιο εκλεπτυσμένη βερσιόν του "κακού παιδιού", ο Αλέν Ντελόν και μια επίσης ευρωπαϊκή αλλά πιο σύγχρονη, ο Βενσάν Κασέλ.
Το πρότυπο του Αιώνιου Εφήβου κυριάρχησε σε μια δεκαετία που το να είσαι ή να φαίνεσαι νέος ήταν ίσως πιο σημαντικό και από το να είσαι μορφωμένος ή ακόμα ευτυχισμένος. Μια δεκαετία που τα στελέχη της Γουόλτ Στριτ έκαναν μάσκες ομορφιάς, μια δεκαετία στην οποία γεννήθηκε το fitness και η υγιεινή διατροφή, μια δεκαετία που η εικόνα έφτασε να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά στο λόγο.
Σε όλα τα '80ς, το παιδικό σχεδόν πρόσωπο του Τομ Κρουζ γέμισε με αφίσες κοριτσίστικα δωμάτια και με βρώμικες σκέψεις τα μυαλά των πιο ώριμων γυναικών.
Ο άντρας με το παιδικό πρόσωπο και το ωραίο χαμόγελο φαίνεται ακίνδυνος. Αυτό αρκεί για να κάνει τις γυναίκες να τον προσεγγίσουν πιο εύκολα. Η δύναμη της γοητείας του αιώνιου έφηβου πολλαπλασιάζεται όταν η εικόνα συνδυάζει με την "παιχνιδιάρικη" συμπεριφορά. Είναι χαμογελαστός ο ίδιος και κάνει και τους γύρω του να χαμογελούν. Και το γέλιο είναι ένα πολύ δυνατό όπλο - αν μπορείς να κάνεις μια γυναίκα να γελάσει, έχεις ήδη ρίξει πολλές από τις άμυνές της.
Ο αιώνιος έφηβος μας μεταφέρει υποσυνείδητα υποσυνείδητα σε εποχές που έχουν περάσει, όταν ήμαστε ακόμα παιδιά. Δεν φέρεται ολοκληρωτικά σαν παιδί, αυτό θα τον έκανε αποκρουστικό και θλιβερό. Καταφέρνει όμως να διατηρήσει το πνεύμα ενός παιδιού. Ο αιώνιος έφηβος έχει κι ένα άλλο γοητευτικό χαρακτηριστικό: δεν προβάλλει άμυνες. Όταν οι άλλοι μεγαλώνουν και όσο μεγαλώνουν αυτοπροστατεύονται συναισθηματικά, ο αιώνιος έφηβος είναι ανοιχτός και έτοιμος να παραδοθεί στο αντικείμενο του πόθου του, σαν ένα μικρό αγόρι που παίζει με ένα μικρό κορίτσι σε ένα πάρκο. Το φλερτ του βγαίνει τόσο φυσικά όσο το τράβηγμα μιας κοριτσίστικης κοτσίδας.
Σύγχρονες εκδοχές του αιώνιου έφηβου αποτελούν ο Ορλάντο Μπλουμ και ο Λεονάρντο ντι Κάπριο.
Όταν το 2002 ο Ντέιβιντ Μπέκαμ ψηφίστηκε ως ο πιο σέξι άντρας στη Μεγάλη Βρετανία, νομιμοποιήθηκε ένα καινούργιο πρότυπο άντρα και προσθέσαμε μια νέα λέξη στο λεξικό μας: ο άντρας μετροσέξουαλ. Χωρίς να χάσει το αστικό "μέτρο", ο Μπέκαμ δημιούργησε την εικόνα ενός άντρα που απέχει τόσο πολύ από το macho όσο και από το θηλυπρεπές. Δεν είναι δάνδης, δεν έχει αποσυρθεί από τη ζωή. Συμμετέχει σ αυτήν και πετυχαίνει τα ...γκολ του. Είναι όμως κι αυτός "κολλημένος" στον καθρέφτη του. Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ και ο άντρας μετροσέξουαλ εμφανίστηκε την εποχή που αναπτύχθηκε η βιομηχανία των αντρικών προϊόντων περιποίησης.
Μέσα από το 2000 έως το 2005, η αγορά αντρικών καλλυντικών διπλασιάστηκε.
Ο πραγματικά γοητευτικός μετροσέξουαλ είναι ο άντρας που αγαπάει τον εαυτό του. Δεν τον αγαπάει όμως μόνο παθητικά, δεν αρκείται δηλαδή στο να φαίνεται πιο ωραίος. Είναι και ο άντρας της δράσης. Τι στυλ του είναι επιτηδευμένο αλλά και δυναμικό, σχεδόν αθλητικό. Με τον άντρα μετροσέξουαλ νομιμοποιείται η επιδίωξη της αντρικής ομορφιάς.
Αν μη τι άλλο, μπορούμε όλοι πλέον να κοιταζόμαστε στον καθρέπτη μας αρκετή ώρα, ακόμα κι όταν δεν ξυριζόμαστε.
GK
0 Σχόλια