Γνώσεις, εµπειρία, διαµονή σε χώρα του εξωτερικού αλλά και αναβολή του άγχους της δουλειάς για έναν χρόνο, είναι αρκετά για να δελεάσουν και να ωθήσουν τους νέους στην εθελοντική εργασία. Σίτιση, στέγαση και ένα µικρό ποσό για τα καθηµερινά έξοδα κάνουν ακόµη πιο ελκυστική την ιδέα.
Ενα εναλλακτικό χωριό
λίγο έξω από τη Βιέννη έγινε για περίπου έναν χρόνο ο τόπος κατοικίας της Φαίης Ράντου, η οποία σπούδαζε Κοινωνική Ανθρωπολογία στο Πανεπιστήµιο Αθηνών.
Λίγο πριν από την αποφοίτησή της και ενώ άρχισε να σκέπτεται το επαγγελµατικό µέλλον της, αποφασίζει να λάβει µέρος σε κάποια από τα προγράµµατα της Ελιξ.
«Διάλεξα αυτό που ήταν σε συνεργασία µε την Ευρωπαϊκή Εθελοντική Υπηρεσία – την Εuropean Voluntary Service (ΕVS) – γιατί δεν θα είχα κανένα άγχος σχετικά µε τα χρήµατα και τη διαβίωσή µου εκεί» .
Το χωριό όπου έµεινε για να προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες της η Φαίη Ράντου, της έδωσε τη δυνατότητα να ζήσει κοντά στη φύση και να ασχοληθεί µε τα παιδιά, τα οποία αγαπάει πολύ.
«Οι κάτοικοι έχουν φτιάξει τους δικούς τους κανόνες, οι οποίοι είναι συνδεδεµένοι µε το περιβάλλον και τη φύση.
Το εκπαιδευτικό σύστηµα που ακολουθούν για τα παιδιά τους είναι το Μοντεσσοριανό.
Σε αυτό το σχολείο παρακολουθούν τα παιδιά τη βασική τους εκπαίδευση µέχρι την ηλικία των 14 και µετά ακολουθούν το συµβατικό σύστηµα.
Η δοµή της εκπαίδευσης στο συγκεκριµένο σχολείο δίνει στα παιδιά τη δυνατότητα να επιλέγουν κατά κάποιο τρόπο τα µαθήµατα που θα διδαχθούν κάθε µέρα.
Εγώ ήµουν υπεύθυνη για την αίθουσα της χειροτεχνίας.
Κάποια παιδιά αποφάσιζαν να αρχίσουν την ηµέρα τους µε χειροτεχνία και µετά, για παράδειγµα, να µπουν στην αίθουσα των Μαθηµατικών.
Δεν ήταν όλα εύκολα από την αρχή γιατί δεν µιλούσα γερµανικά και τα παιδιά µικρής ηλικίας δεν µιλούσαν αγγλικά.
Ευτυχώς, µπόρεσα να κάνω εντατικά µαθήµατα γερµανικών και σιγά σιγά λύσαµε το θέµα της επικοινωνίας, που ήταν ένα βασικό εµπόδιο για την επαφή µας» λέει.
Και Μαρόκο και Τήνο!
Η Ντέµη Αναστασοπούλου άρχισε να ασχολείται µε τον εθελοντισµό και να προσφέρει εργασία σε χώρες του εξωτερικού τα τελευταία έξι χρόνια, παρότι ως σκέψη υπήρχε πάντα στο µυαλό της. Εντονη όµως επιθυµία είχε και να αποµακρυνθεί από την Αθήνα.
Ετσι το 1999 αποφάσισε να εγκατασταθεί µόνιµα στην Τήνο. «Εψαχνα να βρω ένα νησί των Κυκλάδων και η Τήνος µου φάνηκε πολύ βολική επιλογή αφού και µου άρεσε πολύ και έχει εύκολη πρόσβαση στην Αθήνα.
Εκεί άρχισα να ψάχνω περισσότερο το θέµα του εθελοντισµού.
Οσο έµενα στην πόλη πάντα κάτι µεσολαβούσε και δεν το έκανα.
Η ζωή όµως στο νησί, ιδιαίτερα τους µήνες του χειµώνα, σου δίνει χρόνο και όρεξη να σκεφτείς πώς θα ήθελες να τον διαχειριστείς».
Ετσι άρχισε να ψάχνει τα προγράµµατα της οργάνωσης Ελιξ. «Η αλήθεια είναι ότι από την αρχή µπήκα στα βαθιά.
Ο εθελοντισµός δεν είναι εύκολη υπόθεση και το διαπίστωσα στην πρώτη µου συµµετοχή.
Διάλεξα τον πιο εξωτικό προορισµό, σκεπτόµενη ότι αν πήγαινα εκεί διακοπές θα χρειαζόµουν πάρα πολλά χρήµατα.
Ετσι, το 2004 πήρα ένα πρόγραµµα δύο µηνών στο Μαρόκο σε εργοστάσιο κεραµικής». Την κ. Αναστασοπούλου φιλοξένησε µια οικογένεια.
Εκείνη την εποχή, ήταν Οκτώβριος, οι µουσουλµάνοι είχαν ραµαζάνι και φυσικά το θέµα της σίτισης άρχισε να τη δυσκολεύει.
«Το έθιµο τους επιτρέπει να τρώνε µετά τη δύση του Ηλίου και επειδή δεν ήθελα να τους ταλαιπωρώ και να τους φέρω σε δύσκολη θέση –γιατί προσφέρθηκαν να µαγειρεύουν µόνο για µένα – ακολουθούσα όσο µπορούσα το πρόγραµµά τους.
Οταν δυσκόλευαν τα πράγµατα πήγαινα σε ξενοδοχεία για πρωινό και έπαιρνα µερικά σάντουιτς για να µε κρατήσουν µέχρι να φάµε όλοι µαζί»!
«Επικοινωνώ µε νέους από όλη την Ευρώπη»
«Απόλαυσα τις µικρές καθηµερινές στιγµές της ζωής που αυτή η πόλη, την οποία αρκετοί χαρακτηρίζουν γκρίζα, προσφέρει απλόχερα.
Να δουλεύεις σε µια οργάνωση µαθητών που στεγάζεται σε ένα παλιό αρχοντικό µαζί µε άλλες µαθητικές και φοιτητικές οργανώσεις και να λες “καληµέρα” στους συναδέλφους σου σε τουλάχιστον έξι διαφορετικές γλώσσες είναι κάτι που µόνο ευχαρίστηση µπορεί να σου προσφέρει».
Η καθηµερινότητά του ήταν τελείως διαφορετική µέχρι την ηµέρα που βρέθηκε στις Βρυξέλλες. «Μόλις είχα αποφοιτήσει από το Τµήµα Βαλκανικών Σπουδών και για να ξεκινήσω ήθελα κάτι που θα µου έδινε προϋπηρεσία και γνώσεις.
Η δουλειά µου στην ΟΒΕSSU ήταν να επικοινωνώ καθηµερινά µε νέους από όλη την Ευρώπη.
Επρεπε, για παράδειγµα, να πείσω κάποιον Φινλανδό να γράψει ένα άρθρο, ή µια οµάδα γάλλων µαθητών να κλείσουν τα εισιτήριά τους για την επόµενη συνάντηση έγκαιρα ή να πιέσω την πρεσβεία του Βελγίου για να µπορέσουν οι σέρβοι µαθητές να ταξιδέψουν στις Βρυξέλλες όσο πιο γρήγορα γίνεται».
Η καθηµερινότητα
«Τον ελεύθερο χρόνο µου έκανα περιπάτους στο πάρκο µετά τη δουλειά και αν ο καιρός ήταν καλός διάβαζα στη σκιά ενός πλάτανου.
Επίσης, έκανα βόλτες στα στενά δροµάκια µιας βρυξελλιώτικης γειτονιάς µε αρχιτεκτονικά στολίδια της Αrt Νouveau, κρατώντας στο χέρι ένα χάρτινο ποτηράκι γεµάτο µε ζεστή σοκολάτα.
Ακόµη, επισκέψεις δωρεάν σε µουσείο τα βράδια της Πέµπτης, όταν ένα από τα µουσεία της πόλης γινόταν nocturne και άνοιγε τις πόρτες του στους νυχτερινούς επισκέπτες».
ΤΑ ΝΕΑ
0 Σχόλια