Ο πλούτος της έδωσε ώθηση στην καλλιέργεια των γραμμάτων και των τεχνών, κυρίως τον 18ο και 19ο αιώνα.
Ένας πλούτος που κατά κύριο λόγο προήλθε από το εμπόριο της γούνας και του κρασιού.
Τότε χρίστηκαν τα περισσότερα από τα αρχοντόσπιτά της, από συντεχνίες Ηπειρωτών και Μακεδόνων μαστόρων, τα οποία μαρτυρούν το μεγαλείο της βορειοελλαδικής πόλης.
Τριώροφα, με επιβλητική όψη, ισχυρούς τοίχους, με πολεμίστρες και ψηλά "παρατηρητήρια", επιβλητικές πόρτες και παράθυρα.
Μοναδικός είναι και ο εσωτερικός τους διάκοσμος, με τα θαυμάσια ξυλόγλυπτα, τα εντυπωσιακά τζάκια, τα βιτρό και τις υπέροχες τοιχογραφίες, που μας ταξιδεύουν σε εποχές αίγλης της πόλης.
Από τα αρχοντικά που έχουν διασωθεί, ορισμένα έχουν χαρακτηριστεί διατηρητέα.
Τα πιο ονομαστά είναι της Πούλκως ή αρχοντικό Πουλκίδη, του Νερατζόπουλου και του Μανούση, και τα τρία χτισμένα στα μέσα του 18ου αι., τα αρχοντικά Χατζημιχαήλ, της κυρά - Σανούκως και
του Δόλγκηρα, που είναι το πιο καλοδιατηρημένο από τα τριάντα εναπομείναντα σπίτια της Σιάτιστας. Χτίστηκε στις αρχές του 1700 από τον Τσόλγκηρα, έναν Βλάχο της περιοχής, και αρχικά ήταν μια μεσαία πετρόχτιστη κατοικία.
Εκατό χρόνια αργότερα, το σπίτι το κληρονόμησε ο Δημήτριος Δόλγκηρας, πλούσιος έμπορος που για τις δουλειές του ταξίδευε συνεχώς από τη Βιέννη στην Αδριανούπολη και από την Κωνσταντινούπολη στη Σμύρνη.
Εκείνος έφερε λαϊκούς ζωγράφους που φιλοτέχνησαν το εσωτερικό του με ωραιότατα χρώματα και μοτίβα.
Το στόλισε επίσης με έπιπλα από τη Βιέννη, τη Βουδαπέστη και το Βουκουρέστι.
0 Σχόλια