Ο αστροναύτης.

Είναι πραγματικά περίεργο αυτό που κάνουν οι άνθρωποι στον εαυτό τους.
Ένα παιδί όταν είναι μικρό, δέχεται την ώρα που παίζει, την ερώτηση "τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;".
"Όταν μεγαλώσω θα γίνω αστροναύτης!", λέει ο πιτσιρίκος.
Έχετε δει την έκφραση των γονιών την ώρα που το παιδί λέει ότι θέλει να γίνει αστροναύτης;
"Το παιδί μου, το αγόρι μου, τι έξυπνο που είναι", και άλλα πολλά.
Το ίδιο παιδί καθώς μεγαλώνει αρχίζει και δέχεται τις επιρροές του περιβάλλοντος, του ίδιου αυτού περιβάλλοντος που καμάρωνε με τα μεγαλεπίβολα σχέδιά του. "Αστροναύτης;
Εντάξει, καλά, δεν λέω, αλλά κάνε και τα χαρτιά σου για το δημόσιο".
Αρχίζεις λοιπόν και πιστεύεις ότι το να γίνεις αστροναύτης είναι αδύνατο.
Πολύ δύσκολο, οι καιροί είναι κακοί, δεν βλέπεις πόσο δύσκολο είναι να βρεις μια δουλίτσα και να έχεις ένα κομματάκι ψωμί (προσέξατε τα υποκοριστικά), βολέψου τώρα κάπου και σταμάτα να ζητάς άλλα πράγματα, θα φας τα μούτρα σου.
Έτσι έχει το story και τελικά ο υποψήφιος αστροναύτης δουλεύει με σύμβαση στο ταχυδρομείο.
Αναρωτιέμαι ποιος φταίει περισσότερο γι' αυτό ξέρετε: το περιβάλλον του που έκανε τα πάντα για να τον πείσει ότι σκέφτεται λάθος ή ο ίδιος που πίστεψε τον κάθε άσχετο που του είπε ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει αστροναύτης;
Και τώρα θα σας κάνω μία μεγάλη αποκάλυψη: Κανείς δεν πρόκειται να υπογράψει χαρτί που θα ορίζει ότι θα ζήσουμε για πάντα.
Ναι, ναι, και όμως.
Φαντάσου τον εαυτό σου σαν τον δημιουργό μιας ταινίας.
Είσαι ο σεναριογράφος, ο σκηνοθέτης και ο ηθοποιός. Δεν έχεις καιρό για πρόβες όμως. Μονάχα για πρεμιέρα.
Έχεις λοιπόν μία και μοναδική υποχρέωση απέναντι στον εαυτό σου.
Να γίνεις αυτό που θέλεις να γίνεις.
Και αν εσύ θέλεις να γίνεις αστροναύτης, τότε - πραγματικά - πρέπει να γίνεις αστροναύτης.
Στην επόμενή μου ανάρτηση θα σας γνωρίσω τα κορίτσια μου.
Είναι οι άνθρωποι στους οποίους χρωστάω το επόμενο επαγγελματικό μου βήμα.
Ας πούμε ότι είμαστε μία παρέα από αστροναύτες.
Πολλά φιλιά.