Αυτό όμως δεν στάθηκε, εμπόδιο για να ασχοληθεί με το στίβο και στη συνέχεια με το χορό, σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Ο χορός δεν είναι απλά κάτι που της δίνει χαρά και ικανοποίηση.
Είναι περισσότερο τρόπος ζωής, αλλά και σκέψης.
"Μεγάλωσα σε μία οικογένεια που με έπαθε να μην αισθάνομαι "διαφορετική" από
τους άλλους λόγω της αναπηρίας μου.
Γεννήθηκα με παραπληγία στα κάτω άκρα και από πολύ μικρή, με την ενθάρρυνση της μαμάς μου, άρχισα ν ασχολούμαι με το στίβο.
Ο χορός ήρθε αργότερα.
Μου άρεσε πολύ και ήμουν αποφασισμένη να μην το στερηθώ από τη ζωή μου.
Ο χορός δεν είναι απλά ένα άθλημα ή μια ευχάριστη ενασχόληση.
Είναι τρόπος ζωής και δεν είναι προνόμιο μόνο για εκείνους που περπατούν.
Καλλιεργεί το σώμα, το πνεύμα και την ψυχή.
Απαλλάσσει από το άγχος, την κούραση, τα προβλήματα και με κάνει να νιώθω "ελεύθερη" και υγιής.
Τα άτομα με παραπληγία κάνουμε τις περισσότερες ώρες τις ημέρας καθιστική ζωή.
Μπορεί να βγαίνω έξω με τους φίλους μου, να πηγαίνω στη δουλειά μου ή στο Πανεπιστήμιο, να πηγαίνω εκδρομές, όμως όλα αυτά γίνονται επάνω στο αναπηρικό καροτσάκι.
Χωρίς άθληση οι συνέπειες είναι καταστροφικές.
Τα άτομα με παραπληγία απειλούνται από παχυσαρκία, θρομβώσεις, κακή κυκλοφορία του αίματος. Ευτυχώς, η μητέρα μου δε με άφησε ποτέ να χαλαρώσω.
Η ίδια έκανε στίβο, κλασικό μπαλέτο και ενόργανη για πολλά χρόνια, μέχρι που κάποια στιγμή έγινε καθηγήτρια φυσικής αγωγής.
Δεν την είδα ποτέ να χρησιμοποιεί ασανσέρ, ούτε να είναι ξαπλωμένη στον καναπέ και να βλέπει τηλεόραση, τρώγοντας φαστ φουντ.
Όταν είμαι σπίτι και βλέπω τηλεόραση, πάντα έρχεται εκείνη και με προτρέπει να γυμναστώ ή να κάνω κάποιου άλλου είδους άσκηση.
Γνωρίζω πολλά άτομα με αναπηρία που δεν έχουν συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα της άθλησης στη ζωή τους και στην υγεία τους, σωματική και ψυχολογική, και περνούν τις μέρες τους καθηλωμένοι στο αναπηρικό τους καροτσάκι.
Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η υγεία είναι πάνω απ όλα και χωρίς αυτή δε θα μπορέσουν να προχωρήσουν σε κανέναν τομέα της ζωής τους.
Επόμενος στόχος μου είναι, εάν μου το επιτρέψουν οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις, εκτός από το χορό, να ξαναβάλω στη ζωή μου και πάλι το στίβο.
Νομίζω ότι μια τέτοια απόφαση θα κάνει τον προπονητή μου, τη μαμά μου δηλαδή πολύ ευτυχισμένη!"
Η γνώμη του ειδικού:
"Πρόκειται για μια ειδική μορφή χορού κατά την οποία το αναπηρικό αμαξίδιο λειτουργεί σαν προέκταση του σώματος.
Είναι ένα χορός ζευγαριού, όπου το άτομο με παραπληγία χορεύει μ ένα άλλο άτομο αρτιμελές.
Οι στόχοι και τα οφέλη που αποκομίζουν τα παραπληγικά άτομα μέσα από το χορό είναι πολλά, με σημαντικότερα την καλυτέρευση του κινητικού και διανοητικού τομέα, αλλά και την ενίσχυση της αυτοπεποίθησης και της κοινωνικότητας του ατόμου" Γ.Πίνος, χορογράφος, καθηγητής φυσικής αγωγής.
ΕΓΩ
0 Σχόλια