Εν ηξέρω να γράφω καλά. Αλλά στον καφενέ την Κυριακή εθκιάβασα ούλα τούτα που σου γράφουν τζιαι είπα να σου πω τζιαι εγώ τον πόνο μου. Κόρη μου είμαι σουβλιτζής. Δόξα Σοι ο Θεός έχω πολλήν δουλειά τζιαι φκάλω πολλά ριάλια. Σπίτι μου δεν τους λείπει τίποτε. Η γεναίκα μου εν νάκκο φαντασμένη τζιαι εν της αρέσκει που είμαι σουβλιτζής, αλλά που τα σουβλούθκια πάει τζιαι γοράζει κάτι τσέντες 2000, 3000 ευρώ, λούσα, παπούτσια 700 ευρώ, αλλά εν λαλεί πως είμαι σουβλιτζής. Είπα άτε εν πειράζει. Το πρόβλημα είναι άμα σχολάσω τζιαι πάω σπίτι η ώρα 11 θέλω τζιαι εγώ σαν άντρας τα ωραία μου. Λαλεί μου ότι βρομώ σιεφταλιά και καπνιές. Μα εν σουβλιτζής που είμαι κυρία Ρούλα μου, όχι τραπεζίτης ο γέριμος! Όϊ τα σεντόνια εν ακριβά, όϊ εν να πιάσουν μυρωθκιά τα μαλλιά της, φκάλει μου το που τη μούτην. Τι να κάμω ο γέριμος;
Σταύρος.
Κύριε Σταύρο μου η δουλειά εν νεν ντροπή. Άλλωστε τες τσαντούλες, τα μανικιούρ, τα μαλλιά και τα παπούτσια εν που τα σιεφταλιά και τα σουβλάκια που τα πλερώνει. Το μόνο που μπορώ να σου πω κύριε Σταύρο είναι πριν πας στο κρεβάτι για τα ωραία σου, λούθου. Έμπα στο μπάνιο κάμε μια σαπουνιά τζιαι φκάλε τα ρούχα που το δωμάτιο. Στο κάτω κάτω η γυναίκα σου φροντίζει να είναι περιποιημένη και φροντισμένη. Ε, λούθου τζιαι εσύ τα γέριμα να μεν βρομάς. Πόσο νου θέλει δηλαδή; Εσένα ήταν να σου άρεσε να βρομά τηγανίλα;
Ρούλα
0 Σχόλια