Τί γριά θέλω να γίνω – και προπονούμαι από τώρα

Θέλω να επικεντρωθούμε στην κρίση ειλικρίνειας που με έχει πιάσει αυτές τις μέρες.

Μπορεί να οφείλεται στην κούραση, στην ηλικία, στα πολλά λίπη στη διατροφή μου, δεν έχει σημασία.
Όποιος με έχει ρωτήσει τη γνώμη μου αυτές τις μέρες έχει πάρει την πραγματική no nonsense, no bullshit.
Αυτό είναι τελείως εκτός χαρακτήρα. 
Συνήθως λέω αλήθεια αλλά είμαι διακριτική.
Δε θέλω δηλαδή να εκλαμβάνεται η γνώμη μου ως απότομη, ή ότι δε
δείχνω ευαισθησία.
Είμαι καλό παιδί δηλαδή (σε αντίθεση με τη θεία Σοφία – όλοι έχουν την εντύπωση ότι είναι καθίκι).
Τελευταία όμως το χω ρίξει στην κρας μπαμ ειλικρίνεια.
- Πώς σου φαίνεται;
- Άχρηστο.
- Θεία Σοφία πώς σου φαίνεται;
- Παπαριά.
- Σοφία πώς σου φαίνεται;
- Μια χαρά.
Όποιος ουσιαστικά ΔΕΝ θέλει να μάθει την ειλικρινή μου γνώμη καλύτερα να μη με ρωτήσεις αυτές τις μέρες.
Γενικώς με έχει πιάσει μια πρόωρη μαλακία γριάς – και φτάνουμε στο θέμα μας.

Θέλω να γίνω η γριά μύθος και θρύλος αδέρφια.
Που δεν την καλούν στα οικογενειακά τραπέζια συχνά γιατί βρίζει με απίστευστη διάυγεια και κλάνει.
Που βρίζει τους αλητάμπουρες στα λεωφορεία.
Που κουνάει τη μαγκούρα απειλητικά.
Που στη μέση του δρόμου τελείως στα παπάρια της ανεβάζει τη φούστα για να φτιάξει την καλτσοδέτα κάτω από το γόνατο και σου κάνει τσα ο φλεβίτης.
Κυρίως, η γριά που τη ρωτάς – δε τη ρωτάς αδιαφορεί πλήρως και χώνει την τεράστια μύτη της εκεί που δεν την σπέρνουν.
Να κάθομαι ρε στο μπαλκόνι με δύο μαξιλάρια του 1980 και λιόσπορος (και να φτύνω τα τσόφλια ηχηρά)
Αχ, τί απόλυτη ευτυχία θα είναι αυτό.