Στρατιωτικά στιχάκια!

Λέγοντας στιχάκια του στρατού, εννοώ την ανώνυμη στιχουργική δημιουργία που κυκλοφορεί στα στρατόπεδα, ιδίως στα κέντρα νεοσυλλέκτων, και διαδίδεται από στόμα σε στόμα και από σειρά προς σειρά.
Στη μεγάλη τους πλειοψηφία, τα στιχάκια του στρατού είναι δεκαπεντασύλλαβα δίστιχα, που μοιάζουν με τα δίστιχα του λαϊκού ημεροδείκτη, αλλά έχουν επίσης υπόγειες και έμμεσες συγγένειες με τα στιχάκια της φυλακής, τα δίστιχα του μπαγλαμά, και τελικά με τα δημοτικά τραγούδια. 
Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης διάγνωσε το δυναμικό που έχουν τα στιχάκια και μελοποίησε πολλά από αυτά στον δίσκο του «Φανταρίστικα»
πάμε;.......

Ημέρα Τρίτη ήτανε που μπήκα μες το κέντρο
με βάλανε και έτρεχα σαν το Θανάση Βέγγο

Ανάθεμα την τύχη μου που μ’ έκανε φαντάρο
κι έφυγα από το σπίτι μου χωρίς να το γουστάρω

Να ταν ο ήλιος άμαξα και το φεγγάρι ρόδες
να ερχόμουν να σε έβλεπα μονάχα για δυο ώρες

Μες το στρατό απέκτησα τα τέσσερα βραβεία
το Αχ, το Βαχ, το αλίμονο και την ατσιγαρία

Σου στέλνω σώμα να χαρείς δεν θέλω να δακρύσεις
σου στέλνω το φαντάρο σου να μην τον λησμονήσεις

«Συνθήματα της απόλυσης». Συνθήματα τα λέω, επειδή είναι οχτασύλλαβα δίστιχα, σαν τα συνθήματα των διαδηλώσεων ή των γηπέδων. Και της απόλυσης, επειδή τα τέσσερα δείγματα που έχω συγκεντρώσει αναφέρονται όλα στην απόλυση του φαντάρου:

Απολύομαι στραβάδια – δεν κοιμάμαι πια τα βράδια
Απολύομαι ψαρούκλες – τα μαλλιά μου κάνω μπούκλες
Είδα στ’ όνειρό μου ελάφια – απολύομαι πιλάφια
Δεν μου μπαίνουν πια τα ρούχα – απολύομαι κληρούχα
(Περιττό να το πω, τα δύο τελευταία προέρχονται από το ναυτικό).

Ακόμα μια σειρά από δίστιχα που όλα τους αρχίζουν με τον ίδιο τρόπο, με τη φράση 

Περπατώ εις το δάσος (ή: Περπατάω στο δάσος)...

Περπατώ εις το δάσος κι ακούω μύγες
Δυο βδομάδες λες να είναι λίγες;

Περπατώ εις το δάσος κι ακούω χιπχόπ
Λες να απολύομαι μαζί με τους ΕΠΟΠ;

Περπατώ εις το δάσος κι ακούω φωνές
Ν και σήμερα, είναι πολλές;

Περπατώ εις το δάσος κι ακούω γρούτσου-γρούτσου
Λες να απολύομαι του Αγίου Πούτσου;

Περπατώ εις το δάσος και βλέπω μαύρα φίδια
Λες να πάρω άδεια; Αρχίδια!
(ή: Λες να απολύομαι; Αρχίδια!)

Περπατώ εις το δάσος κι ακούω Πέγκυ Ζήνα
Μήπως απολύομαι μέσα σ’ ένα μήνα;

Περπατώ εις το δάσος κι ακούω ελάφια
Απολύομαι πιλάφια!

Περπατώ εις το δάσος και βλέπω ζώα ήμερα
Λέτε ν’ απολύομαι του Αγίου Πούτσου ανήμερα;

Περπατώ εις το δάσος και πίνω Φάντα
Γαμημένη Λήμνο αντίο για πάντα!

Ζητώντας προκαταβολικά συγνώμη από τους κατοίκους Λήμνου, επαναλαμβάνω την παράκληση να συμπληρώσετε τη συλλογή με όσα στιχάκια θυμάστε οι φυλάσοντες θερμοπύλες.