Ότι αναδείχτηκε κορυφαία αθλήτρια με αναπηρία για το 2009 από τον Σύνδεσμο Αθλητικών Συντακτών, με καθολική αποδοχή και ψήφους περισσότερες από κάθε άλλη προσωπικότητα (1.418 - ούτε ο Ομπράντοβιτς δεν έλαβε τόσες!).
Ότι κατέχει τρία ευρωπαϊκά χάλκινα μετάλλια στην κολύμβηση και ότι καταρρίπτει εύκολα ένα με τρία πανελλήνια ρεκόρ σε κάθε αγωνιστική της εμφάνιση.
Ότι παράλληλα με τον αθλητισμό σπουδάζει στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.
΄Οτι είναι μουσουλμάνα.
Ότι είναι 23 χρόνων.
Ότι έμεινε παράλυτη στα 16 από ατύχημα.
Από εκεί και πέρα, δεν είχα ιδέα τι να περιμένω, φτάνοντας πρώτη στο
ραντεβού για την συνέντευξη.....
΄Ηταν η πρώτη της συνέντευξη.
Απάντησε με άνεση σε όλες τις ερωτήσεις.
Στα αυτονόητα και ίσως αδιάκριτα πιο προσωπικά "γιατί" της δικής της ιστορίας αλλά και στα κοινωνικά στερεότυπα, στην κριτική γύρω από τους Παραολυμπιακούς Αγώνες και στον οίκτο που κάποιοι ισχυρίζονται ότι προκαλούν.
"Γιατί;" αναρωτιέται. "Κανείς να μη λυπάται κανέναν. Όλοι είναι αυτοί που είναι" Θα ακουστεί και αυτό δημοσιογραφικό στερεότυπο, αλλά η Σεμιχά μοιάζει πιο χαρούμενη από πολλούς άλλους ανθρώπους, όπως συμβαίνει συχνά με όσους έχουν περάσει νικητές στην αντίπερα όχθη μιας μεγάλης δυσκολίας....
Η Συνέντευξη:
"Ήμουν επτά μηνών όταν οι γονείς μου μετακόμισαν στην Αθήνα, στον Άγιο Στέφανο, επειδή δεν έβρισκαν δουλειά στην Κομοτηνή....Στο σπίτι μιλούσαμε και την ελληνική και την τουρκική γλώσσα. Τα έμαθα και τα δύο παράλληλα. Μετά στη γειτονιά, η αδερφή μου και εγώ παίζαμε μαζί με όλα τα παιδιά. Μουσουλμάνοι και Έλληνες χριστιανοί φίλοι.
Ποτέ δεν αντιμετώπισα πρόβλημα. Θυμάμαι περνούσαμε πολύ ωραία..." "Ήμουν 16 ετών. Μόλις είχα τελειώσει το γυμνάσιο και είχα πάει για τις καλοκαιρινές μου διακοπές στην Ξάνθη. Ήταν απόγευμα Σαββάτου, κατά τις 5 η ώρα, και είχα βγει μια βολτίτσα έξω για να βρεθώ με τον φίλο μου τον Σαλί, που σήμερα είναι και άντρας μου.
Είχε αρχίσει να βρέχει και φύγαμε από το μαγαζί με τη μηχανή, για να πάμε σπίτι να πάρουμε το αυτοκίνητο.
Στο δρόμο άρχισε να βρέχει ακόμη πιο δυνατά και τότε συνέβη το κακό.
Το ατύχημα.
Ένα αυτοκίνητο ήρθε από πίσω μας με ταχύτητα, άρχισε να κορνάρει, ο Σαλί έχασε τον έλεγχο και χτύπησε στην κολόνα της ΔΕΗ και εγώ πετάχτηκα στην άσφαλτο....'Οταν οι γιατροί μου ανακοίνωσαν ότι δεν θα ξαναπερπατήσω, δεν θέλησα ποτέ να είχα πεθάνει, αλλά ήταν πολύ δύσκολο. Στην πορεία αυτή, όμως, έμαθα ότι και οι δυσκολίες αντιμετωπίζονται.
Η ζωή είναι γλυκιά, τελικά"..." "Μετά το ατύχημα, έχω μάθει να βλέπω τον συνάνθρωπό μου και να καταλαβαίνω σε τι φάση βρίσκεται. Να μη με ενδιαφέρει τι άρωμα θα βάλει ή τι θα φορέσει"..."Δεν με άφησε καθόλου ο Σαλί. Μετά το ατύχημα η σχέση μας έγινε πιο δυνατή"..."Συνέχισα το λύκειο στον ΄Αγιο Στέφανο.
Τα παιδιά και οι καθηγητές ήταν πολύ καλοί μαζί μου.
Έκαναν κατευθείαν προσβάσιμο το σχολείο με ειδική ράμπα. Εγώ στεναχωριόμουν, γιατί έβλεπα τις φίλες μου να παίζουν βόλεϊ και έλεγα "τώρα τι γίνεται εδώ.." Αλλά το ξεπέρασα. Αυτές έπαιζαν βόλεϊ, εγώ έπαιζα μπάσκετ με καρεκλάκι. Σε εκείνη τη φάση, ο φυσικοθεραπευτής μου είπε ότι έπρεπε να ασχοληθώ και με κάτι άλλο και βρήκε την ομάδα ΑΣΚΑ στο Μαρούσι.
Αυτή ήταν η μεγάλη αλλαγή για μένα. Είδα τη δύναμη και τη θέληση για ζωή που είχαν μέσα τους εκείνα τα παιδιά. Είδα πόσο προσπαθούσαν όλοι αυτοί οι αθλητές. Μέσα από το μπάσκετ γνώρισα και τη Μαρία Μπαξεβάνη, την προπονήτριά μου. Μίλησε με τον πατέρα μου για την Κομοτηνή και την κολύμβηση."
Στην ερώτηση "πως φτάνεις σε ένα πανελλήνιο ρεκόρ; Με ταλέντο ή θέληση;" η Σεμιχά λέει: "Με σκληρή δουλειά.
Καθημερινά τρεις ώρες προπόνηση μέσα στο νερό και ξεχωριστά κάνουμε και βάρη έξω από το νερό. Έχει συμβεί να βγαίνω από το νερό μετά την προπόνηση και να κλαίω από την κούραση και τους πόνους....Βγάζω όλα τα χιλιόμετρα μόνο με τα χέρια. Δουλειά και θέληση. Άμα δεν ήθελα, δεν θα τα έκανα όλα αυτά......"
Στην ερώτηση της δημοσιογράφου κας Κατερίνας Μπακογιάννη : Πώς αντιμετωπίζεις την κριτική ότι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για τους Παραολυμπιακούς, παρά μόνο οι συγγενείς των αθλητών; η Σεμιχά λέει: "ο κόσμος πρέπει να τραβήξει την κουρτίνα μπροστά από τα μάτια του και να δει πιο πέρα από ό τι βλέπει. Γιατί κάθε άτομο που περπατά μπορεί ανά πάσα στιγμή να πάθει κάποιο ατύχημα και να βρεθεί εκεί όπου βρισκόμαστε εμείς.
"Εξαιτίας του ατυχήματος πιστεύω πως δεν έχω χάσει. Μόνο τη δυνατότητα να περπατάω."
"Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πολλά χρήματα και δεν είναι ευτυχισμένοι. Εγώ είμαι ευτυχισμένη"....
"Αισθάνομαι τα πόδια μου. Μερικοί γιατροί λένε ότι δεν μπορεί να γίνει να ξαναπερπατήσω, ενώ άλλοι λένε ότι ο χρόνος θα δείξει."
"Η επιστήμη προχωρεί και παρακολουθώ τις εξελίξεις. Ίσως κάποια στιγμή γίνει κάτι και για μένα και για τους φίλους μου. Μακάρι."
Αποσπάσματα από την συνέντευξη της Σεμιχά Ριζάογλου στην Κατερίνα Μπακογιάννη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Κ".
0 Σχόλια