"Το να πω ότι η Νέα Υόρκη είναι το επίκεντρο του τέλους του κόσμου, δηλαδή μια αποκάλυψη, σημαίνει συγχρόνως πως τη βλέπω ως μια ουτοπία που έχει πραγματοποιηθεί Εκεί ξαναβρίσκουμε το παράδοξο της πραγματικότητας.
Την αποκάλυψη μπορούμε να την ονειρευόμαστε, αλλά είναι μια προοπτική, κάτι το απραγματοποίητο, που όλη του η δύναμη πηγάζει από το γεγονός ότι δεν πραγματοποιείται.
Κι όμως, η Νέα Υόρκη επισύρει εκείνο το θάμβος ενός κόσμου ήδη
τελειωμένου, ενός κόσμου απολύτως αποκαλυπτικού, αλλά πλήρους στην καθετότητά του -κι εκεί εντέλει προκαλεί μια μορφή απογοήτευσης, επειδή αυτό προσέλαβε ένα σώμα, επειδή είναι ήδη ενυπάρχον και δεν μπορούμε πια να το καταλύσουμε.
Είναι ακατάλυτο, η μορφή έχει διακυβευθεί, έχει ξεπεράσει το ίδιο το τέλος της, έχει πραγματωθεί πέρα από τα ίδια της τα όρια, υπήρξε εκεί μια απελευθέρωση, μια αποδόμηση του χώρου που δεν αποτελεί πλέον όριο της καθετότητας ή, όπως σε άλλα μέρη, της οριζοντιότητας.
Μα υπάρχει άραγε ακόμη μια αρχιτεκτονική όταν ο χώρος έχει αποδοθεί στην απροσδιοριστία του, σε όλες τις διαστάσεις, επ΄ άπειρον;
Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο από τη Νέα Υόρκη, άλλα πράγματα θα φτιαχτούν και θα περάσουμε σ' ένα άλλο σύμπαν πολύ πιο δυνητικό, αλλά, στην τάξη της, δεν θα καταφέρουμε ποτέ τίποτε καλύτερο από αυτή την πόλη, από αυτή την αρχιτεκτονική -και συγχρόνως πρόκειται για μια αποκάλυψη.
Εμένα μου αρέσει αυτή η εντελώς αμφισήμαντη μορφή, συγχρόνως καταστροφική και εξαίσια της πόλης, επειδή έχει αποκτήσει μια δύναμη σχεδόν ιερατική".
Εμένα μου αρέσει αυτή η εντελώς αμφισήμαντη μορφή, συγχρόνως καταστροφική και εξαίσια της πόλης, επειδή έχει αποκτήσει μια δύναμη σχεδόν ιερατική".
0 Σχόλια