Η κυριότερη πατρίδα του ελαφιού είναι οι μύθοι, τα παραμύθια και οι συμβολισμοί που του έχει δώσει ο άνθρωπος. Ωστόσο, από τη θεά Άρτεμη που το είχε σύμβολό της, μέχρι τον Άγιο Βασίλη, που τα επέλεξε για να σέρνουν το έλκηθρο του, πολλά έχουν αλλάξει. Ο άλλοτε ισχυρός δεσμός του ανθρώπου με το πανέμορφο αυτό ζώο κινδυνεύει σήμερα να χαθεί.
Αιτία δεν είναι άλλη από την απειλητική ανθρώπινη παρουσία, που οδηγεί το κόκκινο ελάφι- ένα από τα τρία είδη που συναντώνται στην Ελλάδα- στο να δίνει σήμερα τον πιο κρίσιμο αγώνα για την επιβίωσή του.
Κάτοικος των περισσοτέρων χωρών της Ευρώπης, των βουνών του Καυκάσου, της Μικράς Ασίας, της δυτικής και κεντρικής Ασίας και μοναδικός άποικος του είδους του μέχρι τα τέλη του 1990 στις χώρες της Αφρικής (Μαρόκο, Τυνησία, Αλγερία), έχει καταλήξει να εκτρέφεται σήμερα σε φάρμες (Ν.Ζηλανδία, Αργεντινή, Κίνα, Αυστραλία, Αμερική κ.α.)
Και αυτό εξαιτίας της νοστιμιάς και της υψηλής διατροφικής αξίας του κρέατος του, που είναι πλούσιο σε πρωτεΐνες. Αυτός όμως δεν είναι και ο μοναδικός λόγος για τον οποίο κινδυνεύει. Τα κέρατά του στολίζουν, εν είδη διακόσμησης πολλά σαλόνια ή χρησιμοποιούνται για την παρασκευή φαρμάκων (κυρίως ολιστικών)
Έχουν απομείνει:
Στην Ν.Ζηλανδία, όπως και στην Αυστραλία, έχουν απομείνει μόνο δύο μικρά κοπάδια.
Στη Σαρδηνία υπολογίζονται σε 300 ζώα και 160 στο Κασμίρ - και αυτά υπό αυστηρό καθεστώς προστασίας.
Στην Ελλάδα ο ακριβής αριθμός τους είναι άγνωστος: πριν από περίπου 15 χρόνια εξαφανίστηκε ολόκληρος ο πληθυσμός της χερσονήσου της Σιθωνίας, ενώ ο αντίστοιχος της Πάρνηθας μάχεται - παρά την ανεξέλεγκτη λαθροθηρία και την πυρκαγιά του 2007 - για την επιβίωσή του.
Σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις ο σημερινός αριθμός τους υπολογίζεται μεταξύ 300 και 500 ζώων.
Προσδοκώμενη διάρκεια ζωής: 10 - 13 χρόνια στη φύση, 20 χρόνια σε αιχμαλωσία.
Απειλές: Η λαθροθηρία, η υπερβόσκηση από αγελαία ζώα, οι δασικές φωτιές αλλά και η γενετική του αλλοίωση από τον υβριδισμό του με άλλα υποείδη ελαφιών.
Σε όλο τον κόσμος υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 45 είδη ελαφιών, ένα εκ των οποίων είναι το κόκκινο ελάφι ή "έλαφος η ευγενής" (Cervus elaphus).
Το τρίχωμά του αντί να είναι κόκκινο, όπως θα περίμενε κανείς, είναι καφεκόκκινο το καλοκαίρι και γκρίζο το χειμώνα.
Μόνο τα αρσενικά έχουν κέρατα, τα οποία δημιουργούνται την άνοιξη (αναπτύσσονται καθημερινά έως 2,5 εκ) και απορρίπτονται, κάθε χρόνο, στο τέλος του χειμώνα. Είναι οστέινα και προστατεύονται από ένα μαλακό αγγειώδες δέρμα γνωστό και ως βελούδο.
Έχει απεικονιστεί από τον άνθρωπο σε ευρωπαϊκά σπήλαια (ανώτερη Παλαιολιθική εποχή) σε σπήλαια της Σιβηρίας (Νεολιθική εποχή) και στη Σκωτία.
Στην Ελλάδα η παρουσία του χρονολογείται από τους ιστορικούς χρόνους μέχρι σήμερα.
Ένας ακόμη λόγος να σωθεί: Με τα πρώτα ίχνη ζωής του να καταγράφονται εδώ και 12 εκατ. χρόνια, κατάφερε να επιβιώσει όταν πολλά άλλα ζώα δεν μπόρεσαν. Το γεγονός ότι βρίσκεται στη βάση της τροφικής αλυσίδας, καθιστά καθοριστικό το ρόλο του στη διαμόρφωση, διατήρηση και εξέλιξη των οικοσυστημάτων.
ΟΙΚΟ
0 Σχόλια