"Είμαι διαλυμένη όπως όταν έκλεινα την πόρτα του δωματίου όπου νοσηλευόταν η καλύτερή μου φίλη, η οποία τελικώς έχασε τη μάχη με τον καρκίνο. Στεναχώρια...μεγάλη στεναχώρια" Ακούω συχνά ότι η τηλεόραση είναι για τους μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους. Ευχή και κατάρα, θα έλεγα εγώ ! Από τη μία τους καθηλώνει στο σπίτι για ατελείωτες ώρες, τους τρομοκρατεί και τους αποχαυνώνει σε μια περίοδο της ζωής τους που μόνο αυτό δεν θέλουν να τους συμβεί. Από την άλλη τους συντροφεύει όταν όλοι οι άλλοι τους έχουν βαρεθεί και δεν μπαίνουν καν στον κόπο να τους τηλεφωνήσουν. "Ελα Εσμεράλντα...βοήθησέ τον να σε αγαπήσει ξανά" μονολογούν μπροστά στην οθόνη αμέτρητες γυναίκες ...που παρακολουθούν σαπουνόπερες. Στην ουσία συνομιλούν, συγκινούνται, επικοινωνούν με την τηλεόραση. "Τι λες, βρε ηλίθιε....εγώ θα έπρεπε να ήμουν υπουργός !", φωνάζει ο παππούς για να ακουστεί η άποψή του...παρότι γνωρίζει ότι από τα ηχεία της τηλεόρασης δεν έχει να περιμένει κάποια απάντηση. Η τηλεόραση απευθύνετε σε όλους,. Γι΄αυτό όλο και περισσότεροι εθίζονται σε αυτή...ζουν μέσα από αυτή όλα όσα θα ήθελαν να ζήσουν, αλλά...δεν τολμούν πολλές φορές. Γελούν, δακρύζουν.. είναι σαν να έχουν ακόμη ένα δικό τους άνθρωπο μέσα στο σπίτι ή ...τον μοναδικό δικό τους άνθρωπο όταν δεν υπάρχει άλλος !. Μπορώ να δεχτώ ό, τι η τηλεόραση είναι το αγαπημένο παιχνίδι ενός υποχόνδριου. Τον τρομάζει όσο πρέπει, τον αγχώνει με την ...μπάλα, του προσφέρει κουτσομπολιό - την ιδανική ψυχοθεραπεία για ορισμένους - τον διασκεδάζει με τις... ιατρικές εκπομπές, του κλείνει λίγο το μάτι, με την έρπουσα πορνό διάθεσή της, τον...προβληματίζει με τους καυγάδες στα παράθυρά της. Τι άλλο θέλει ένας υποχόνδριος για να είναι ευτυχισμένος;.
Ο Υποχόνδριος
0 Σχόλια