Το κάλλος της ψυχής παρά αυτό του προσώπου

Δεν υπάρχει νομίζω άλλη λέξη για την οποίαν από τον καιρό που εσχηματίσθη η πρώτη κοινωνία του ανθρώπου, να έχουν γραφεί τόσα και έχουν λεχθεί περισσότερα, μέχρι σήμερα ή που θα λεχθούν και γράφουν ή θα προστεθεί κάτι, γιαυτήν έως ότου ο άνθρωπος θα υπάρχει στην γη.
Οι αρχαίοι Έλληνες.....

λάτρεις αυτής της λέξεως που τους γέμιζε όλες τις αισθήσεις αλλά και τον εσωτερικό κόσμο τους την είχαν εξυμνήσει ανεβάζοντάς την και στο θρόνο της θεότητας, η δε σοφία της προ του θεανθρώπου ελεύσεως της έδωσαν και άλλη θέση στο είναι του ανθρώπου, και μάλιστα αυτή την θέση - έκφραση την θεώρησαν αξιολογότερο πράγμα, κάτι που ο Υιός του Θεού το επιβεβαίωσε και εξομοίωσε σε ουράνιο δώρο έτσι ώστε νιώθοντας το ο άνθρωπος να νομίζει ότι ζει όντως εις τον παράδεισο.
Στα θεία σκηνώματα η λέξη αυτή που ξεχωρίζει τον άνθρωπο υφίσταται σε δυο σημεία του είναι του. Το εξωτερικό που εκφράζεται ως ωραιότητα - ομορφιά, και το εσωτερικό που λέγεται κάλλος της ψυχής, θεία ουσία.
Οι αρχαίοι είχαν εκτίμηση ότι κάλλος της ψυχής, είναι σπουδαιότερο αυτού της εμφανίσεως. "Φροντίστε το κάλλος της ψυχής σας, μάλλον, παρά αυτό του προσώπου" διακήρυτταν.
Ο Ιησούς κήρυξε "η λαμπρότητα της ψυχής εξασφαλίζει την αιωνιότητα και τον παράδεισο και όχι η ωραιότητα της εμφανίσεως που όχι λίγες φορές οδηγεί ακόμα και στην επίγεια καταστροφή"
Μπορούμε, άραγε εμείς να το εννοήσουμε αυτό και να φροντίζουμε το κάλλος - ομορφιά της ψυχής; μπορούμε κάθε μέρα να την κάνουμε καλύτερη, πνευματική, θεία; έχουμε το σθένος την δύναμη να αντισταθούμε στους άπειρους πειρασμούς; τον περίγυρο, την κοινωνία, τις κατακτήσεις, εφευρέσεις, ψευτοπολιτισμό;
Ασφαλώς μπορούμε, παραδείγματα υπάρχουν παλαιά και νεότερα. Μπορούμε να καλλιεργήσουμε και τα δύο. Και την ομορφιά του σώματος και το κάλλος της ψυχής. "Και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι".  
"Φρόντισον πράγματος αθανάτου πρότερων και ουχί εφήμερου" ομιλούν οι θεόπνευστοι Άγιοι πατέρες.
Πώς ωραία θα ήταν, αλήθεια η ζωή, η κοινωνία μας αν ο άνθρωπος συμπεριφέρετο και ζούσε ως "καλός καγαθός"
Τι ωραίο θα νιώθαμε αν οι εκδηλώσεις μας, τα λόγια μας ήταν γεμάτα ωραιότητα, καλοσύνη, κάτι που και τα θηρία του βουνού θα εξημέρωναν. Μα και εμάς τους ίδιους θα μας κρατούσαν σε συνεχή ηρεμία, αρμονία, γαλήνη, ανθρωπιά. Όλα αυτά αποτελούν τον προπομπό της αιώνιας μας ζωής και της εις ενώπιον του θεού - δημιουργού μας προστασίας. Ας το προσπαθήσουμε.
Να ευχηθούμε να το επιτύχουμε "το κάλλος εις την ψυχή και ουχί εν τω προσώπω". Ο Χριστός μας το περιμένει. Και είναι πρόθυμος να μας βοηθήσει.
Βασίλειος Νικολούτσος  (Αχαρναϊκά Νέα)