Ο Πόρος είχε μεθύσει από το νέκταρ, το ποτό των Θεών. Μεθυσμένος όπως ήταν αποκοιμήθηκε στον κήπο του Δία. Η Πενία, που ήθελε να κάνει παιδί με τον Πόρο, πήγε και ξάπλωσε κοντά του και έτσι συνέλαβε τον Έρωτα.
Από τότε ο Έρωτας έγινε ακόλουθος και υπηρέτης της Αφροδίτης, γιατί
γεννήθηκε στα γενέθλιά της, αλλά και γιατί η φύση του τον αναγκάζει να είναι εραστής του ωραίου, άρα και της Αφροδίτης.
Πάντα φτωχός, κάθε άλλο παρά όμορφος και απαλός, όπως νομίζουν οι περισσότεροι, αλλά σκληρός και βρωμερός, ανυπόδητος και άστεγος. Δεν έχει πού την κεφαλή κλίνη, κοιμάται στις πόρτες και στους δρόμους, έχει παντοτινή σύντροφο τη στέρηση, μοιάζοντας σε αυτό στη μητέρα του.
Σύμφωνα με τη φύση του πατέρα του, αποβλέπει πάντοτε στα όμορφα και καλά, γιατί είναι γενναίος, ατρόμητος, ορμητικός και φοβερός κυνηγός, γιατί πάντα κάτι μηχανεύεται. Επιθυμεί τη γνώση, είναι επινοητικός, φιλοσοφεί και είναι φοβερός γόης, μάγος και σοφιστής.
Δεν είναι αθάνατος, είναι θνητός, μα την ίδια μέρα, άλλες φορές ζει και ακμάζει και άλλες πεθαίνει και σε λίγο ξαναζεί. Ευπορεί και ό τι μαζεύει του ξεφεύγει πάντα, έτσι ούτε φτωχαίνει ο Έρωτας ούτε πλουτίζει. Βρίσκεται μεταξύ σοφίας και αμάθειας. Ο Έρωτας ανήκει σε κάποιον ή δεν ανήκει σε κανέναν. Είναι άσχημος και κακός, είναι αυτό που αγαπιέται και όχι αυτό που αγαπά. Ο Έρωτας είναι ρατσιστής, γιατί επιβάλλει να αγαπάμε το όμορφο, το τέλειο και το αξιοζήλευτο και απαιτεί να το κάνουμε δικό μας.΄Ετσι νομίζουμε πως θα είμαστε ευτυχισμένοι...
0 Σχόλια