Αρχές του εικοστού αιώνα.
Οι αφίσες των γαλλικών καμπαρέ εμπλουτίζουν τις ανδρικές φαντασιώσεις με πολύχρωμες εικόνες από χορεύτριες και τραγουδίστριες που ποζάρουν για να προσελκύσουν τους πελάτες των νυχτερινών κέντρων.
Τα υπέροχα πόστερ του Toulouse - Lautrec για το Moulin Rouge έχουν ήδη προλειάνει το έδαφος, λίγα χρόνια νωρίτερα.
Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.
'Ετσι ονομάζουν εκείνα τα γλυκά κορίτσια που, αμέσως μόλις εμφανίζονται, ο ανδρικός πληθυσμός τα καρφιτσώνει, τα κολλά, τα στερεώνει με πινέζες σε όλες τις "ιδιωτικές" γωνιές του (κυρίως σε ντουλάπες και τοίχους).
Ε, λοιπόν, αυτές οι σαγηνευτικές κοπέλες τα καταφέρνουν πανηγυρικά!.
Ο συνδυασμός της - δήθεν - αφέλειας και της ερωτικής πρόκλησης που προβάλλουν, φαίνεται πως είναι ακαταμάχητος, αφού η ανταπόκριση που γνωρίζουν ξεπερνά κάθε προσδοκία.
Στη δεκαετία του 1940, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου, οι εικονογράφοι δεν προλαβαίνουν τη ζήτηση ...
Είναι ασφαλώς κι αυτός ένας τρόπος για να εμψυχωθούν οι Αμερικανοί φαντάροι και να διατηρήσουν το ηθικό τους ακμαίο στα χαρακώματα.
Αυτοί αποτελούν την ουσία και το πρώτο ευρύ κοινό τους. Ψυχαγωγικός λοιπόν ο ρόλος των κοριτσιών, όσο και παρηγορητικός σε χαλεπούς καιρούς.
Τα κορίτσια κατακλύζουν τα νεανικά και φοιτητικά δωμάτια, τις νταλίκες και πολλούς άλλους χώρους...
Πολλοί δημιουργοί ασχολούνται με το συγκεκριμένο είδος, σε μια εποχή που θεωρείται "χρυσή" για την αμερικανική τέχνη της εικονογράφησης, και το κάνουν με επαγγελματισμό και με εξαιρετική επιτυχία.
Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν αναμφίβολα οι χάρτινες κοπέλες του Alberto Vargas.
Ως εικονογράφος ενός "hot" μουσικού περιοδικού του Μπρόντγουέι, ο Vergas κατάλαβαίνει ότι όταν το περιοδικό Esquire τον προλαμβάνει, θέλει κάτι ιδιαίτερο από αυτόν, καινούργιο, πρωτότυπο.
Πράγματι, του ζητά να σχεδιάσει όμορφες κοπέλες που να είναι σέξι αλλά όχι χυδαίες, που να μην είναι γυμνές αλλά όχι και ντυμένες, που να είναι έτσι αλλά και αλλιώς...
Εκείνος βάζει τα δυνατά του και οι αισθησιακές καλλονές του γίνονται ανάρπαστες.
Ακολουθούν διαφημίσεις για μαγιό, τράπουλες και προσωπικά ημερολόγια. Ξαφνικά, τα pin-up κορίτσια είναι παντού.
Η "εισβολή" τους, τόσο καλοδεχούμενη απ όλα τα αρσενικά, είναι ολοκληρωτική.
Τα κορίτσια αυτά, λοιπόν, με το αλαβάστρινο δέρμα και τα χυμώδη στήθη, δείχνουν μια συστολή που είναι κάτι παραπάνω από γοητευτική.
Οποιαδήποτε κι αν είναι η στάση που παίρνουν στη φαντασία των δημιουργών τους, ο αισθησιασμός που αποπνέουν δεν έχει καμία σχέση με το πορνό.
Είναι τα ζουμερά θηλυκά που καταφέρνουν να υπνωτίζουν τους άνδρες δίχως να γίνονται πρόστυχα. Μοιάζουν με γυναίκες της διπλανής πόρτας που μαγειρεύουν, πλέκουν, κάνουν μπάνιο, μιλούν στο τηλέφωνο ή ψωνίζουν...κι ωστόσο είναι τόσο θηλυκές!
Οι δεκαετίες του 1950 και 1960, στο δρόμο που χάραξαν οι προηγούμενες, ξεχειλίζουν κι αυτές από την pin-up σεξουαλικότητα, που τώρα απεικονίζεται με ποπ χρώματα και έντονα, παράξενα μοτίβα.
Στη δεκαετία του 1970 η θέαση του γυμνού είναι πλέον τόσο εκτεταμένη, όσο και η καλά οργανωμένη εμπορευματοποίησή του. Τα pin-up gils είναι πάντα εδώ, φυσικά.
Ο τύπος του pin-up girl, ως πρότυπο θηλυκότητας, παραμένει ψηλά στο βάθρο των ερωτικών επιθυμιών και ονείρων, μέχρι σήμερα.
Μόνο που δεν είναι το ίδιο φρέσκος και δροσερός όπως άλλοτε.
Πρώτα πρώτα, τα pin-up girls της εποχής μας έχουν σάρκα και οστά, φήμη, δόξα, και βγάζουν πολλά χρήματα!
Το vintage στιλ που υιοθετούν συχνά πυκνά για λόγους μάρκετινγκ και διαφήμισης, μόνο απομίμηση των γνήσιου outfit των pin-up girls θα μπορούσε να θεωρηθεί.
΄Οσο για τα ρούχα τους, αυτά αναδείκνυαν τις πλούσιες καμπύλες τους, παραχωρώντας ταυτόχρονα τη θέση στη φαντασία. Σαν να λέμε, ήταν βόμβες του σεξ, αλλά βραδυφλεγείς και όχι μολότοφ (για να μιλήσουμε και με όρους επικαιρότητας...).
Volta
0 Σχόλια